Σοφία Δημοπούλου, «Σε σωστή ώρα νυχτώνει», Εκδόσεις Μεταίχμιο

Συνήθως οι παρουσιάσεις ξεκινάνε από την αρχή του βιβλίου. Λίγα λόγια για την ιστορία και τους ήρωες, μερικές αναφορές στην πλοκή. Σε αυτή την παρουσίαση ξεκινάω από το τέλος. Και συγκεκριμένα από το σημείωμα της συγγραφέως, το οποίο μετά από μία εξαιρετικά δυνατή και σκληρή ιστορία έρχεται να κλείσει με τον πιο ανθρώπινο και ζεστό τρόπο το βιβλίο: «...Αυτό είναι και το μεγαλείο της ζωής εξάλλου. Να προχωρά όχι ευθεία αλλά κυκλωτικά σαν σπείρα, ακολουθώντας το φως. Καθήκον μας είναι να προχωράμε στο φως πάντα. Κι όταν θα φτάσουμε καθένας στο τέλος της προσωπικής μας διαδρομής, να πούμε πως ήταν η σωστή ώρα για να δύσει ο ήλιος.»

Η Σοφία Δημοπούλου γράφει μια πραγματικά σκληρή ιστορία βασισμένη σε ένα κουτί γεμάτο γράμματα και έγγραφα του 1874 μέχρι περίπου και το 1920, που πήρε στα χέρια της. Μια ιστορία που παρότι φανταστική, σε μεταφέρει με κάθε ιστορική ακρίβεια στην Ελλάδα των αρχών του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα, στην Πάτρα. Η ιστορία αναπτύσσεται γύρω από δύο οικογένειες που χωρίς να το γνωρίζουν, έχουν τόσα κοινά να μοιραστούν αλλά και ένα ασήκωτο παρελθόν να τις χωρίζει.

Το βιβλίο μέσα από την ιστορία των δύο αυτών οικογενειών, σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και στις τότε μεγαλουπόλεις αλλά και στα επαρχιακά χωριά, τα γεμάτα αρώματα, γεύσεις μα και μυστικά. Σε μεταφέρει στιγμιαία στην πόλη της Πάτρας μέσα από τις πυκνές περιγραφές, περπατάς για λίγο στα πλακόστρωτα σοκάκια και οι πόρτες των καπνοπωλείων ανοίγουν για να μυρίσεις τη νέα σοδειά του καπνού. Η πολιτική σκηνή της Ελλάδας ξετυλίγεται σε κάθε κεφάλαιο, οι μάχες που δόθηκαν από τους ανθρώπους για να αντισταθούν στις επαναλαμβανόμενες αδικίες αλλά και οι προσωπικοί αγώνες που δίνει ο καθένας ξεχωριστά για να ξεπεράσει τα πάθη του και τα λάθη του παρελθόντος, δίνονται με ένα τόσο οικείο τρόπο που κάνει το βιβλίο τη Σοφίας Δημοπούλου ένα ολόδικό σου κομμάτι.

Σε ταξιδεύει στα χρόνια που η καλλιέργεια σταφίδας άκμαζε και ήταν η πηγή πλούτου ολόκληρων περιοχών. Αλλά και λίγο αργότερα, τότε που η οικονομία της Ελλάδας κατέρρευσε και μαζί με αυτήν και χιλιάδες οικογένειες. Είναι τότε που οι γονείς χαιρετούσαν τα παιδιά τους βλέποντάς τα να φεύγουν στοιβαγμένα στα αφιλόξενα πλοία για να βρουν μια δουλειά στην Αμερική. Είναι τότε που τα παιδιά δεν είχαν τι όνειρα να κάνουν στην χώρα που γεννήθηκαν και προσπαθούσαν να τα χτίσουν όλα από την αρχή, κάπου αλλού. 

Είναι η ίδια ιστορία με την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα. Οι ίδιοι καημοί, τα ίδια βάσανα που ακόμη και σήμερα συντροφεύουν όλους αυτούς τους ανθρώπους μέσα στα πλοία και τα αεροπλάνα, από όπου και αν έρχονται, όπου και αν πηγαίνουν.

Το βιβλίο «Σε σωστή ώρα νυχτώνει» της Σοφίας Δημοπούλου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και μπορείς να το βρεις εδώ.