Στο πίσω κάθισμα, Ευτυχία Γιαννάκη, εκδόσεις Ίκαρος
2016-09-29
Οι εκδόσεις Ίκαρος μας παρουσιάζουν το αστυνομικό μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη το οποίο διαβάστηκε απνευστί σε μία μόλις ημέρα!
Η υπόθεση αφορά την άγρια δολοφονία ενός σκηνοθέτη στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, μαζί με τους συνεργάτες του, είναι υπεύθυνοι για τη διαλεύκανση της υπόθεσης, η οποία όπως φαίνεται, θα τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τόσο λόγω της αγριότητάς της, όσο και λόγω της φήμης που ακολουθεί εδώ και καιρό το σκηνοθέτη.
Καμία παρόμοια υπόθεση δε θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα εύκολη για μία ομάδα αστυνομικών όταν, όμως, η έρευνα οδηγεί στο βίαιο και «σκοτεινό» παρελθόν μιας ολόκληρης οικογένειας, τότε οι συνθήκες φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Πόσο πίσω στο χρόνο μπορεί να φτάσει άραγε μια έρευνα όταν κανείς δεν προδίδει τα μυστικά του;
Η Ευτυχία Γιαννάκη, γράφει ένα μυθιστόρημα στο οποίο εμπλέκει τόσο την οικογένεια του δολοφονημένου σκηνοθέτη, όσο και πολλούς από τους φίλους, γνωστούς και κατοίκους της περιοχής. Όλοι όσοι εμπλέκονται φαίνεται να κρύβουν πολλά μυστικά τα οποία αν γίνονταν γνωστά, θα αποκάλυπταν το τρομακτικό και άρρωστο παρελθόν του γνωστού σκηνοθέτη. Στο μυθιστόρημα, η συγγραφέας καταφέρνει δεξιοτεχνικά να εμπλέξει πολλά πρόσωπα και να δημιουργήσει μεταξύ τους σχέσεις μίσους οι οποίες, παρότι «διαφανείς» και αβέβαιες στην αρχή, σταδιακά είναι αυτές που θα κρίνουν την έκβαση. Οι κάτοικοι γίνονται ηθικοί αυτουργοί σε ένα αγριότατο έγκλημα και ο καθένας αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι στην υπόθεση της δολοφονίας.
Πέρα από τα ιδιαίτερα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε κάθε σελίδα του βιβλίου, η Ευτυχία Γιαννάκη συνδέει την ιστορία της με ολόκληρη την πόλη της Αθήνας, δίνοντας ένα εξαιρετικό δείγμα μιας «σύγχρονης γραφής» που σχεδόν διαδραματίζεται όσο εμείς γράφουμε αυτό εδώ το κείμενο. Οι περιγραφές της δράσης μεταφέρονται σε γνωστά στενά της πόλης και συνοικίες, μιας Αθήνας που αναπνέει βαριά και αδύναμα κάτω από το βάρος των μυστικών που κρύβει.
Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος παρότι είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, δε μοιάζει σε τίποτα με τους διάφορους φαντασμαγορικούς ήρωες που κατέχουν την αυθεντία της δουλειάς τους. Είναι ένας λογοτεχνικός ήρωας που φοβάται, αγνοεί, αποτυγχάνει, αγχώνεται. Ένας λογοτεχνικός ήρωας «βουτηγμένος» στον δικό του καθημερινό αγώνα, εσωστρεφής και μοναχικός, που θα μπορούσε να ξεπηδήσει από τις σελίδες του βιβλίου και να βρεθεί στην καρέκλα ενός αστυνομικού τμήματος αυτής της πόλης.
Καθεμία από τις τετρακόσιες περίπου σελίδες του βιβλίου, κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και, παρότι τα απρόοπτα διαδέχονται το ένα το άλλο, η Ευτυχία Γιαννάκη δεν καταφεύγει σε «ηχηρές» και σπασμωδικές ανατροπές για να υποστηρίξει τον όρο της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα αστυνομικά βιβλία της χρονιάς. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που αξιώνει πολλές από τις αρετές των «κλασικών» συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων, με μία εξαιρετικά «μυώδη» δομή, χωρίς κραυγαλέα τεχνάσματα και περιττές περιγραφές.
