Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στο deΒόp!

Με αφορμή λοιπόν, την επερχόμενη συναυλία του, αγαπημένου και πάντα ξεχωριστού, Μπάμπη Παπαδόπουλου, για δεύτερη φορά φέτος στην Αθήνα, η οποία θα λάβει χώρα στο ΙΛΙΟΝ plus, αποφασίσαμε να του κάνουμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με τη μουσική του καριέρα και όχι μόνο. Με μεγάλη χαρά μιλήσαμε μαζί του και μας απάντησε σε όλα! 

Τι θα ακούσουμε λοιπόν στις 24 Μαρτίου 2016 στο ΙΛΙΟΝ Plus;

Θα παίξουμε και από τους τρεις προσωπικούς δίσκους κομμάτια. Δηλαδή από το πρώτο δίσκο που ήταν καθαρά κιθαριστικός «Σκηνές από ένα ταξίδι», μετά από τη «Σπηλιά του δράκου», από τον τελευταίο δίσκο «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά, μεσ’ την χαρά είναι ο πόνος» και τη μουσική από το «Μικρό Ψάρι». Όλα αυτά γιατί υπάρχει το acousticset που αποτελείται από τρία τοξοτά έγχορδα, ένα κοντραμπάσο, κιθάρα που παίζω εγώ και μπουζούκι. Είμαστε έξι άτομα δηλαδή στη σκηνή. Να πούμε και τα ονόματα των μουσικών; Φώτης Σιώτας (βιολί και βιόλα), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Διονύσης Μακρής (κοντραμπάσο), Δημήτρης Βλαχομήτρος (μπουζούκι), εγώ στην κιθάρα και στον ήχο ο Τίτος Καργιωτάκης.

Οπότε είναι ακουστικό το σχήμα αυτό.

Είναι καθαρά ακουστικό.

Αυτή όλη η αλλαγή πως έγινε; Γιατί είχαμε συνηθίσει παλαιότερα, με τις Τρύπες, σε πιο σκληρό ήχο.

Αυτό που περιγράφεις έγινε πριν από 16 χρόνια. Νομίζω πως είναι φυσικό. Υπάρχει εξήγηση στο να αλλάζει κάπως ο ήχος. Εγώ θεωρώ πως στην ουσία του δεν έχει αλλάξει, ας πούμε, η βάση αυτού του πράγματος, της μουσικής που παίζω. Πάλι εγώ είμαι, απλώς και με τα χρόνια, τις αναζητήσεις, τις ανάγκες και τις αισθητικές ανάγκες κάθε εποχής, με την ελευθερία που μου δίνει να κάνω τη μουσική που θέλω. Κάνω τα πράγματα όπως μου έρχεται κάθε εποχή ανάλογα με τις προσωπικές μου ανάγκες.

Βλέπω πως υπάρχει μέσα στη μουσική σας πολύ έντονα το στοιχείου του ρεμπέτικου. Και από όσο ξέρω είχατε ασχοληθεί και πιο παλιά με αυτό το είδος της μουσικής. Πολύ πριν από τις Τρύπες. Και έχω καταλάβει ότι δεν το έχετε αφήσει ποτέ. Σωστά;

Ναι, ναι. Έχω δουλέψει νύχτα, έχω παίξει σε ρεμπετάδικα. Δεν μπορείς και να την αφήσεις είναι μια μουσική που υπάρχει γύρω μας, ακούγεται, την έχουμε. Απλώς δεν κεντράρω στο ρεμπέτικο, καθαυτό.Έκανα το δίσκο τη «Σπηλιά του δράκου» και από εκεί και πέρα, έτσι κι αλλιώς υπάρχει σα στοιχείο στο παίξιμο μου με ένα δικό μου τρόπο. Το ότι υπάρχει ένα μπουζούκι είναι έντονη αναφορά. Δεν νομίζω ότι αισθητικά είναι τόσο πολύ, απλώς υπάρχει μια αναφορά.

Έχω επίσης παρατηρήσει ότι υπάρχουν και μερικά παραδοσιακά στοιχεία μέσα στη μουσική σας. Σε μερικά σημεία ο ήχος γυρνάει λίγο στο παραδοσιακό.

Κοίταξε, υπάρχει σα στοιχείο και αυτό. Μαζί με το ρεμπέτικο σε αυτό το πλαίσιο είναι. Υπάρχουν αναφορές στη μουσική που παίζεται στον τόπο μας, αλλά δεν είναι αυτό που κυριαρχεί θα έλεγα. Απλώς κάνω αναφορά.

Γιατί όχι στίχος;

Γιατί με ενδιαφέρει η πλευρά της μουσικής αυτή την περίοδο. Δεν αρνούμαι την στιχουργική, ούτε αρνούμαι τα τραγούδια σαν τραγούδια, απλώς αυτή τη περίοδο, αυτά τα χρόνια, με ενδιαφέρει το καθαρά μουσικό κομμάτι. Επίσης νομίζω πως προστατεύεται από κάποια πράγματα η μουσική όταν δεν υπάρχει στίχος. Και προστατεύεται όταν λέω όχι από τον στίχο τον ίδιο, αλλά προστατεύεται από τον τρόπο που μεταδίδεται. Ενώ το τραγούδι μπορεί να το κάνει λίγο πιο εμπορικό και πιο προσιτό στον κόσμο από την άλλη.Ας πούμε, τον οδηγεί σε συγκεκριμένα μονοπάτια, είναι πιο συγκεκριμένος ο στίχος. Οπότε αφήνει περιθώρια η μουσική στον καθένα να ταξιδέψει σε ένα δρόμο και να συγκεντρωθεί λίγο παραπάνω σε αυτό που του δίνει.

Δηλαδή ο στίχος μπορεί καμιά φορά να επικαλύψει τη μουσική;

Όχι, να την επικαλύψει γιατί δεν μιλάμε για επικάλυψη. Είναι ισάξια αυτά τα δύο και ισόποσα σε ένα τραγούδι. Απλώς σε οδηγεί σε συγκεκριμένα μονοπάτια όταν το ακούς έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο, υπάρχει μια θεματολογία στο στίχο που σε βάζει κατευθείαν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Σε ένα κόσμο συγκεκριμένο. Η μουσική αφήνει περισσότερα περιθώρια στον καθένα να κάνει τις δικές του εικόνες, οπότε αυτό το εκμεταλλεύομαι για την εποχή. Μου αρέσει!

Και σε εμάς να ξέρετε πως αρέσει αυτό.

Χαίρομαι γιατί και σε εμένα αρέσει πολύ και γι’ αυτό γίνεται κιόλας.

Σχετικά με το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2014 «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά, μεσ’ την χαρά είναι ο πόνος», αυτά τα δύο πως πιστεύετε ότι συνδέονται; Είναι απαραίτητο το ένα στο άλλο;

Νομίζω πως αν δεν βιώσεις το ένα, δεν μπορείς να βιώσεις και το άλλο. Αυτό δηλαδή είναι η ζωή. Αυτό υπάρχει και σαν φιλοσοφία, στους περισσότερους λαούς του πλανήτη.Το γιν και το γιάνγκ, το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό. Νομίζω δηλαδή πως η συνύπαρξη τους είναι αυτή που οδηγεί την ανθρωπότητα και τον κάθε άνθρωπο χωριστά στο να προχωράει. Αν δεν υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει και το άλλο.

Την σημερινή ελληνική μουσική πως την βλέπετε; Γίνονται καινούργια πράγματα που αξίζουν ή ακολουθείται το φαινόμενο του μετεωρίτη; Να κάνουμε μια επιτυχία, να κερδίσουμε από αυτό και να εξαφανιστούμε.

Δεν νομίζω ότι είναι η εποχή ευνοϊκή για να βγαίνουνε σουξέ που να τα κονομήσει κάποιος, πέρα από τα πολύ σταθερά.Αυτά που λέμε σκυλάδικα ή τα πολύ εμπορικά που εμφανίζονται και κυριαρχούν τέλος πάντων. Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να βγει κάποιος έτσι όπως είναι και η δισκογραφία και η οικονομική κατάσταση. Δύσκολα κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι θα βγει και θα κάνει ένα σουξέ, θα τα αρπάξει και θα εξαφανιστεί. Αυτό το ζούσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες.Τη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του ‘00, απλώς ακολουθεί άλλες διόδους η μουσική. Υπάρχει περισσότερο το ίντερνετ, μέσω αυτού διακινούνται πολλές μουσικές. Και εγώ νομίζω ότι από το στραπάτσο που έχουμε φάει αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό του δήθεν, αυτό του χάϊ που ζούσαμε, το πλαστό, μέχρι και την περίοδο της κρίσης, που έχουμε φάει το αντίθετο στραπάτσο που κοιτάζει όλος ο κόσμος γύρω γύρω από πού του ήρθε αν και σιγά σιγά το συνειδητοποιούμε. Νομίζω ότι ακόμα δεν έχουν συνέλθει οι νέοι άνθρωποι βασικά. Δηλαδή ηλικίες πολύ παραγωγικές στον τομέα της μουσικής, που είναι 20-30 χρόνια, που βγαίνουν και τα καινούργια πράγματα. Νομίζω ότι αυτή η γενιά ακόμα, δεν κατάφερε να εκφραστεί καλά και μαζικά. Δεν ξέρω πως θα γίνει. Θεωρώ πως είναι περισσότερο ανάγκη αυτό το πράγμα. Κάποια στιγμή, θα βγει κάτι. Παρόλα αυτά πιστεύω πως συνεχώς υπάρχουν ζυμώσεις, δηλαδή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική, γίνονται αξιόλογα πράγματα, όσο μπορώ φυσικά, να ενημερωθώ γιατί δεν μπορώ να ενημερωθώ 100% για το τι συμβαίνει στη χώρα σήμερα, αλλά ελπίζω και πιστεύω ότι υπάρχουν αξιόλογα πράγματα, από αυτά που κατά περιόδους φτάνουν στα αυτιά μου. Γίνονται πράγματα και κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι.

Και έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι και μικρές μπάντες που κατά καιρούς ξεπετάγονται και έχουν πολύ αξιόλογες δουλειές.

Υπάρχουν πράγματα συνέχεια, απλώς δεν έχει πάρει κάποια μορφή, να γίνει λίγο πιο μαζικό. Αυτά που είναι μαζικά δεν πιστεύω ότι προτείνουνε κάτι. Και επίσης νομίζω και στον κόσμο όλο δεν έχουμε κάτι πολύ που να συνδέεται μαζικά. Γίνονται πράγματα αλλά είναι κομματιαστά και μικρών ομάδων.

Αυτό οφείλεται στην κρίση πιστεύετε;

Πιστεύω στον τρόπο που έχει εξελιχθεί το εμπορικό κομμάτι της μουσικής. Δηλαδή, έχει βγει τόσο πολύ πράγμα πια, τόσο μεγάλη παραγωγή όλα αυτά τα χρονιά, από τότε που ξεκίνησε η παραγωγή. Είναι πάρα πολλά τα μέσα αναπαραγωγής, από το βινύλιο, CD, MP3, download, μπορείς να ακούσεις εκατό χιλιάδες διαφορετικά πράγματα από όλο τον πλανήτη. Πια, είναι πάρα πολύ μεγάλο, είναι μεγάλη η έκταση, η παραγωγή, οπότε αρχίζει και μπερδεύει το πράμα, δεν υπάρχει κενό για να ελιχθείς.

Κατάλαβα. Όμως έτσι δεν μας δίνονται και οι ευκαιρίες να μάθουμε περισσότερα; Ας πούμε, πριν χρόνια που δεν υπήρχαν όλα αυτά, ήσουνα στην Ελλάδα; Θα άκουγες πιο πολύ ελληνική μουσική κυρίως, γιατί ήταν πιο εύκολο να τη βρεις.

Ναι, βρίσκαμε πέντε πράγματα και με αυτά τα πέντε είχαμε να ακούμε ένα χρόνο. Αλλά και όταν είναι τόσο μεγάλη η  παραγωγή, τι να πρωτοακούσεις και τι να αφομοιώσεις.

Και έτσι νομίζω πως πολλά χάνονται και μπορεί να μην πάρουν και την ανάλογη προσοχή. Σωστά;

Υπάρχει τόσο πολύ και διαφορετικό πράγμα και η ευκαιρία να το ακούσεις, αλλά είναι και δίκοπο μαχαίρι. Τι να πω; Θα δείξει και στην πράξη θα φανεί.

Μια άλλη ερώτηση τώρα. Με το ΤΕΙ πως και ασχοληθήκατε; Από όσο γνωρίζω δεν είστε πλέον εκεί.

Όχι πλέον. Έχω παραιτηθεί, έχω φύγει εδώ και δύο χρόνια από εκεί. Κοίταξε, ήτανε μια πρόταση που μου έγινε να πάω. Το σκέφτηκα, λέω γιατί όχι; Ήταν κάτι που δεν το είχα δοκιμάσει οπότε το έκανα, το έζησα, πήγα έμεινα στην Άρτα, για να είμαι κοντά. Στο τέλος έφτασα σε ένα σημείο που έπρεπε να διαλέξω αν θα κάνω το ένα ή το άλλο. Δεν τα κατάφερνα να τα κάνω με τον τρόπο που ήθελα ούτε το ένα, ούτε το άλλο, οπότε ήθελα να ασχοληθώ με αυτό που αγαπάω περισσότερο. Δηλαδή το να παίζω μουσική, το να κάνω μουσική.

Μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσα ταξίδια, πως και ακόμα επιμένουμε στη Θεσσαλονίκη;

Γιατί μου αρέσει. Βρίσκω το χώρο, το χρόνο για να δουλεύω απερίσπαστα, μπορώ να κάνω τα πράγματα που θέλω, με τον τρόπο που θέλω. Είναι μια πόλη που μου αρέσει να περπατάω. Βγαίνω στη θάλασσα και ξεκουράζομαι.Μόνο που την αγναντεύω μου κάνει καλό. Έχω εύκολη πρόσβαση με Αθήνα και νομίζω πως είναι πλέον πολύ εύκολο να ταξιδέψει κάποιος για εκεί. Έχει ρυθμούς που βοηθάνε στο να κάνω πράγματα. Μου αρέσει να ζω εδώ, βέβαια ποτέ δεν λέω ποτέ. Δεν φανταζόμουν ότι θα πάω να ζήσω και στην Άρτα και πήγα και το έκανα. Ακούω τις εποχές, όπως νοιώθω την κάθε εποχή. Αυτό κάνω και τώρα αισθάνομαι καλά να ζω εδώ. Είναι λίγο απάνθρωποι οι ρυθμοί στην Αθήνα.

Πως αποφασίσατε να συνεχίσετε μόνος; Από ότι έχω καταλάβει σε μια μπάντα, ακολουθείς και τις ιδέες των άλλων και προσαρμόζεσαι στην ιδέα αυτή για να πάει μπροστά η μπάντα. Ενώ όταν είσαι μόνος σου το κάνεις μόνος σου. Πως το επιλέξατε αυτό; Έχετε στο μυαλό σας κάποια στιγμή να ξανακάνετε κάποια μπάντα;

Αυτό γίνεται και εκ των πραγμάτων. Έφτασε η στιγμή που σταματήσαν οι Τρύπες. Έπρεπε να συνεχίσω. Είχα πράγματα στο κεφάλι μου σε ιδέες που ήθελα να υλοποιήσω. Ήτανε και ένα ρίσκο για μένα, να δοκιμάσω να βγάλω τις ιδέες μόνος μου, να δω που με οδηγεί αυτό το πράγμα. Έγινε, μου άρεσε το αποτέλεσμα, μου αρέσει η διαδικασία γιατί το έχω ζήσει αρκετά χρόνια σε καλές στιγμές, ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά νομίζω πως από μια ηλικία και μετά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δηλαδή όταν μεγαλώνεις και η προσωπική ζωή του καθενός αρχίζει και παίρνει τελείως διαφορετικό δρόμο, είναι πολύ δύσκολο να συμβεί αυτό που συνέβαινε όταν ήμαστε 18-20-25 χρονών. Τώρα πια είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να κάνουν τέτοια ποιότητας συνεργασία. Κατά τα άλλα έτσι κι αλλιώς και με τους μουσικούς που συνεργάζομαι τώρα κατά κάποιο τρόπο σαν ομάδα λειτουργούμε. Είναι σταθεροί συνεργάτες οπότε υπάρχει μια ομαδικότητα σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Όταν παίζω μόνος μου εξίσου το απολαμβάνω γιατί έχω την ελευθερία να κάνω ότι θέλω και να αναπτύξω τις ιδέες μου όπως θέλω. Μπορώ να κάνω και το ένα και το άλλο και τα απολαμβάνω το ίδιο. Αφού υπάρχει μουσική στη μέση, ο τρόπος είναι αυτός που βολεύει, βοηθάει την κάθε φορά.

Πριν βγείτε στη σκηνή υπάρχει άγχος;

Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια, αν υπάρχει άγχος δεν ξέρω. Δεν το μεταφράζω σαν άγχος. Το μεταφράζω αλλιώς. Μια συγκέντρωση πριν βγεις χρειάζεται. Όταν ανεβαίνω στο πάλκο για μένα είναι σαν μπαίνω στο σαλόνι του σπιτιού μου. Δεν αισθάνομαι ότι βγαίνω και θα κάνω κάτι φοβερό. Βγαίνω με τη προϋπόθεση ότι θα το απολαύσω. Αυτό είναι το φοβερό.

Άλλους μουσικούς, Έλληνες που θαυμάζετε;

Να σου πω την αλήθεια, θαυμάζω πάρα πολλούς (γέλια). Συγκινούμαι να βλέπω άλλους ανθρώπους να παίζουν όμορφα. Συμβαίνει πολλές στιγμές και με διαφορετικούς μουσικούς. Να σου πω μόνο ότι τελευταία με συγκινούν οι μεγάλοι μουσικοί σε ηλικία. Από την ελληνική μουσική πάντα συγκινούμαι όταν ακούω τα παραδοσιακά με όλους αυτούς, Ψαραντώνης, Λούκα, Ζώτος. Από τους άλλους από τη σκήνη της τζαζ, τελευταία άκουσα τον Σιδηροκαστρίτη με τον Γιάννη Αναστασακή που θεωρώ σπουδαίο ντράμερ. Φέρνω ονόματα τυχαία τώρα. Δεν σημαίνει ότι τους ξεχωρίζω αυτούς. Υπάρχουν πολλοί μουσικοί. Συγκινούμαι επίσης όταν βλέπω και τους The Last Drive να βγαίνουν μετά από τόσα χρόνια, ο Γιάννης ο Αγγελάκας όταν βγαίνει στο πάλκο και παίζει είναι επίσης πολύ ωραίο πράγμα. Όλα αυτά είναι το ίδιο συγκινητικά, με το να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να βγαίνει με αυτή την όρεξη, το μεράκι και τη φρεσκάδα που έχει, με αυτή την ανησυχία και την ανασφάλεια που είναι το αντίθετο δηλαδή από τους μεγάλους, είναι το ίδιο συγκινητικό.

Από εδώ και πέρα τι μπορούμε να περιμένουμε από εσάς;              

Έλα ντε; (γέλια). Κοίταξε, έτσι κι αλλιώς και εγώ βαδίζω σε κάτι που δεν ξέρω που θα με οδηγήσει και μένα κάθε φορά. Βγαίνω και απλώς αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου τις κάθε εποχής, τα γούστα μου. Θα δούμε.

Οπότε είναι λίγο βλέποντας και κάνοντας.

Ναι, νομίζω πως αυτό είναι και η ομορφιά του πράγματος δηλαδή το ότι δεν ξέρω τι θα έρθει μετά, απλώς το παλεύω, το ψάχνω και θα δω.

Πριν κλείσουμε θα ήθελα να ρωτήσω ένα τελευταίο. Θα θέλαμε να ξέρουμε όλοι εμείς ένα μικρό μυστικό από τις Τρύπες.

- Μυστικό; Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό (γέλια). Τα ξέρετε όλα!

-Ευχαριστώ πολύ για τη συνομιλία

-Και εγώ ευχαριστώ πολύ.

---

Περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία εδώ

Ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη βοήθεια, την Έφη Χρυσού.