O Sivert Høyem μιλάει στο deBόp

Μου χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω πως η μπάσα φωνή που απάντησε στην τηλεφωνική γραμμή και στην καλημέρα μου και με ρωτούσε για τον καιρό στην Αθήνα ήταν πράγματι -ω ναι- ο Sivert Høyem! Αφού έμαθα λοιπόν, πως και το Όσλο είναι ηλιόλουστο αυτές τις μέρες, ξεκινήσαμε τη συνομιλία μας με αφορμή την πολυαναμενόμενη συναυλία του τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα. Στο Ηρώδειο. Ναι, καλά διαβάσατε! Ο υπέροχος, μυσταγωγικός χώρος του ιστορικού αυτού μνημείου θα συντονιστεί στις ατμοσφαιρικές μελωδίες και τους ροκ κραδασμούς των τραγουδιών του νορβηγού τραγουδοποιού που τόσο αγαπά το ελληνικό κοινό!

Δηλώνει κατενθουσιασμένος με αυτήν την ευκαιρία που του δίνεται και τον ρωτώ αν η ιδιαιτερότητα του χώρου αποτελεί και μια πρόκληση ώστε να παρουσιάσει μια πολύ ξεχωριστή -σε στήσιμο- συναυλία. 

Μα φυσικά! Ελπίζω πως θα είναι μια υπέροχη, μεγαλειώδης βραδιά. Είναι τιμή μου να παίξω σε έναν τέτοιο σημαντικό χώρο. Μαζί μου -εκτός από την μπάντα μου - θα έχω κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων το οποίο θα δώσει άλλη διάσταση στις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών. Επίσης, guest star της βραδιάς θα είναι η Marie Μunroe (σ.σ η καλλιτέχνης με την οποία κάνουν ντουέτο στο «My Thieving Heart»). Θα βάλουμε τα δυνατά μας να ζήσουμε όλοι κάτι υπέροχο. Σε αυτό βέβαια, εμπιστεύομαι και το θερμό, ελληνικό κοινό που με στηρίζει έμπρακτα και με ενθουσιασμό όλα αυτά τα χρόνια. Έχω στο νου μου μια λίστα τραγουδιών διαφορετική από αυτήν που έπαιξα την άνοιξη στις συναυλίες στην Αθήνα. Θα περιλαμβάνει και τραγούδια από την εποχή των Madrugada που έχουν πολύ καιρό να ακούστούν ζωντανά. Σκοπεύω επίσης, να ζητήσω διαδικτυακά από τον κόσμο τις δικές του προτάσεις κι επιθυμίες. Αυτή η συναυλία, ήταν ένα όνειρό μου που χαίρομαι τόσο πολύ που θα πραγματοποιηθεί!

 

Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος των Beatles «you may say I am a dreamer» ( «…θα μ’έλεγες και ονειροπόλο») και τον ρωτώ αν πιστεύει πως του ταιριάζει.

Οπωσδήποτε! Είμαι ιδεαλιστής κι ονειροπόλος! Όπως -πιστεύω- και οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Ζούμε στον «κόσμο μας» και κάνουμε διαρκώς όνειρα για το πως τα πράγματα γύρω μας μπορεί να γίνουν καλύτερα... Όμως και σε προσωπικό επίπεδο, κυνηγάω τα όνειρά μου. Ως καλλιτέχνης, θεωρώ πως υπάρχουν πάντα καινούρια πράγματα που μπορώ να κάνω ή να βελτιώσω. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που επαναπαύονται στις δάφνες τους, ούτε μου αρέσει να στήνω μια «μυθολογία» γύρω από το όνομά μου. Δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Αυτό που θέλω είναι να βελτιώνομαι διαρκώς. Eίμαι υπερήφανος για κάποιες δουλειές μου του παρελθόντος και σέβομαι την επιθυμία του κόσμου να τις ακούει. Όμως η μόνιμη ανάγκη μου είναι να γράφω καινούρια μουσική. Πιστεύω πως αυτός είναι ο μοναδικός «δρόμος» για να επιβιώσει ένας καλλιτέχνης. Ωστόσο, είμαι πολύ ικανοποιημένος και με αυτό που κάνω τώρα: τις περιοδείες και τις ζωντανές εμφανίσεις. Είναι κάτι πάρα πολύ έντονο. Έχω μια φανταστική μπάντα! Τους λατρεύω. Είναι οι καλύτεροι φίλοι μου και μου εμπνέουν εμπιστοσύνη στις συναυλίες. Σε όλα όμως υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και πάντα θα κυνηγάω το «όνειρο» του να φτάξω το «τέλειο άλμπουμ» που ίσως ποτέ να μη γίνει, αλλά πάντως με αυτήν τη σκέψη προχωρώ μπροστά.
Ως άνθρωπος, πιστεύω πως έχω ήδη αρκετά απ’όσα ονειρεύτηκα και είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Είμαι γερός, έχω τρία όμορφα παιδιά και μια θαυμάσια σύζυγο. Έχω μια καλή ζωή, χωρίς βέβαια να λείπουν οι δύσκολες κι εκνευριστικές στιγμές, ειδικά όταν προσπαθείς να συνδυάσεις δημιουργικότητα και μεγάλωμα μικρών παιδιών.
 

Γονιός και καλλιτέχνης, δύσκολος συνδυασμός... Μήπως τελικά ο «Sleepwalking Man» είναι ο Sivert που προσπαθεί να βάλει τα παιδιά του για ύπνο;

Τώρα που το λες, μπορεί! (γελάει) Το τραγούδι το έγραψα όταν τα δίδυμα αγόρια μας ήταν βρέφη, οπότε μπορεί και να έχει σχέση αυτό! Πάντως τρέφω μεγάλες...φιλοδοξίες για τους γιους μου που αν και είναι μόλις ενάμιση χρονών είναι πολύ μουσικόφιλοι. Νομίζω θα με κάνουν πλούσιο κάποια στιγμή (γελάει) και τότε θα μιλάμε γι’αυτούς αντί για μένα! Τους τραγουδάω πολύ, κυρίως αυτοσχέδια τραγούδια «της στιγμής» ενώ θέλω να μάθουν να ακούν από μικρά καλή ροκ μουσική. Να, τις προάλλες ακούγαμε το «Sabbath Bloody Sabbath» (σ.σ. των Black Sabbath) κι ενθουσιάστηκαν, ενώ πρόσφατα τους έμαθα τις λέξεις «Rock ‘n’ Roll» τις οποίες φώναζαν δυνατά τρέχοντας γύρω γύρω. Πολύ μου άρεσε αυτό.

 

Από τα χαρούμενα πιτσιρίκια η συζήτηση περνάει στο πώς καταφέρνει να ηρεμεί και να γράφει άλμπουμ σαν το πρόσφατο «Lioness». Μια δουλειά με απολύτως νυχτερινή αύρα, τόσο θεματικά όσο κι ατμοσφαιρικά. Τον ρωτώ τι σημαίνει για εκείνον «νύχτα».

H νύχτα είναι η ώρα μου. Είναι τότε που λειτουργώ καλύτερα. Τη χρειάζομαι την απομόνωση. Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους αλλά δεν μου αρέσει να βρίσκομαι διαρκώς ανάμεσα σε αγνώστους. Οπότε το να είμαι μόνος μου τη νύχτα να γράφω μουσική ή να σκέφτομαι πράγματα, είναι πολύ σημαντικό για μένα. Κι αυτή η ιδέα πως είσαι ξύπνιος όταν οι περισσότεροι κοιμούνται σου δίνει μια αίσθηση μοναδικότητας. H πόλη, οι δρόμοι τη νύχτα, με τα φώτα και τη βραδινή ομίχλη, με ενέπνεαν πάντα. Στα χρόνια των Madrugada, με θυμάμαι να παίρνω νυχτερινό λεωφορείο για να πάω μέχρι την Στοκχόλμη να συναντήσω τη φίλη μου εκεί. Η διαδρομή πέρναγε μέσα από λίμνες και υπέροχα τοπία αλλά κι από βιομηχανικές πόλεις που ακόμη κι αυτές έδειχναν πολύ όμορφες. Πιστεύω πως όλα μοιάζουν ομορφότερα τη νύχτα.
 

Του αναφέρω το πιο «σκοτεινό» -κατά τη γνώμη μου- κομμάτι του δίσκου, το «Boss Bossa Nova» το οποίο -μετά τον πολύ πρόσφατο θάνατο του Αlan Vega (τραγουδιστή των Suicide)- αποκτά διαφορετική συναισθηματική βαρύτητα. Συμφωνεί.

Παρ’όλο που ήταν ηλικιωμένος, δεν παύει να είναι άλλη μια μεγάλη απώλεια μεταξύ όλων αυτών των μουσικών «θρύλων» που «έφυγαν» τελευταία. Άλλη μια θλιβερή στιγμή της ιστορίας της ροκ. O Vega αποτέλεσε μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα αλλά και για τον Βruce Springsteen, που τον ακούω κι αυτόν από μικρός. Kατά τη γνώμη μου, τα κομμάτια του Springsteen στα οποία είναι έντονη η επίδραση των Suicide και γενικά της Punk μουσικής είναι τα καλύτερά του. Αν και ο Springsteen είναι γενικότερα εκπληκτικός! Kι έτσι εμπνεύστηκα από τον Springsteen, που εμπνεύστηκε από τους Suicide κι έγραψα την «Βoss Bossa Nova». Οι Suicide χρησιμοποιούσαν πολύ τον bossa nova ρυθμό στη μουσική τους και ο Bruce, οκ, είναι ο Boss, οπότε συνδύασα στον τίτλο αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες που θαυμάζω πολύ!

 

Αλλά και κάποιοι άλλοι τον έχουν «σημαδέψει» καλλιτεχνικά.

Θυμάμαι πως άκουγα πολύ R.E.M στην εφηβεία μου, το Losing My Religion ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιξα στην κιθάρα με την μπάντα μου τότε. Μεγάλη επιρροή λοιπόν για μένα ο Michael Stipe που έγραφε στίχους σουρεαλιστικούς και ποιητικούς αλλά με έντονο πάντα το προσωπικό του στίγμα. Κι επίσης, ο Leonard Cohen. Ένας καλλιτέχνης που πάντα θα θαυμάζω για τους στίχους του καθώς και για τον τρόπο που χρησιμοποιεί τη φωνή του αλλά και για την «ατμόσφαιρα» της μουσικής του. Από λογοτέχνες, ο Cormac Mc Carthy, ο συγγραφέας των «Ο δρόμος» και «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους», με ενέπνευσε πολύ με τον ποιητικό τρόπο που περιγράφει το αμερικάνικο όνειρο και τον αμερικάνικό Νότο γενικότερα.
 

Κάπου εκεί, αποχαιρετιστήκαμε με ευχές για καλή αντάμωση στο Ηρώδειο και την αγαπημένη μου ερώτηση. «Αν ήσουν μουσικό όργανο, τι θα ήσουν;»

Χμμμ.. , νομίζω θα ήμουν σαξόφωνο-τενόρο επειδή τρελαίνομαι για τον ήχο του και το βρίσκω πολύ σέξυ μουσικό όργανο. Αλλά δεν είμαι και σίγουρος... μήπως καλύτερα σαξόφωνο-βαρύτονο λόγω της χροιάς της φωνής μου; (γελάει).

 

*Ο Sivert Hoyem θα βρεθεί στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού, για μία μοναδική συναυλία στις 29 Σεπτεμβρίου. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε εδώ.