Μίλτος Μιχαηλίδης | Οζ-Εικόνες από τον κόσμο
Η νέα έκθεση του Μίλτου Μιχαηλίδη είναι μια σειρά έργων, ζωγραφικής και γλυπτικής, που δημιουργούν μία εγκατάσταση με αναφορές στον Μάγο του Οζ.
Ο καλλιτέχνης δεν εικονογραφεί σελίδες από την κοσμαγάπητη ιστορία. Συλλέγει τοπία και εικόνες από βιντεοπαιχνίδια τα οποία επεξεργάζεται και ζωγραφίζοντας τα, αποκαλύπτονται τα παραμύθια και οι ποικίλες ερμηνείες του Μάγου Οζ. Η περιπέτεια της Ντόροθι, του ορφανού κοριτσιού και της ιδιότυπης παρέας του προς τη Σμαραγδένια Πολιτεία, προβάλλεται στο βλέμμα του ένας κόσμος με ανατροπές, παγίδες, αβεβαιότητες και κινδύνους.
«Ο λαός μου φοράει πράσινα γυαλιά για τόσο πολύ καιρό, που οι περισσότεροι νομίζουν πως αυτή είναι πραγματικά η Σμαραγδένια Πολιτεία» γράφει ο συγγραφέας του Οζ, Λύμαν Φρανκ Μπάουμ.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης μοιάζει να αναρωτιέται ποια είναι η πραγματικότητα και ποιος είναι ο ψηφιακός μας κόσμος. Αφημένος στην ιστορία του Οζ, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει και σε αυτό που πράγματι βλέπουμε. Τον απασχολεί το γεγονός ότι πάντα παρεμβάλλεται ένας φακός, συνήθως η οθόνη ενός κινητού, που διαμορφώνει-παραμορφώνει την αίσθηση που σχηματίζουμε από ένα φυσικό τοπίο έως ένα πολιτικό συμβάν γύρω μας. Οι ψηφιακές εικόνες έχουν γίνει τόσο οικείες, που αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας, που, όχι μόνο ανταγωνίζεται την κανονικότητα, αλλά συχνά την αντικαθιστά, όπως η ιστορία από τον Μάγο του Οζ. Ο Μίλτος Μιχαηλίδης, μιλώντας με σύγχρονο τρόπο, είναι σαν να μεταφέρει σκηνές από μια ταινία που δε βρήκε διανομή.
Ακόμη και η ζωγραφική του δεν είναι αυτό που φαίνεται. Χρησιμοποιεί ξυλομπογιές, οι οποίες μέσα από μία διαδικασία, δημιουργούν ένα οπτικό αποτέλεσμα που περισσότερο παραπέμπει στη ματιέρα ακρυλικών παρά στο ταπεινό μέσο των χρωματιστών μολυβιών.
Παρόμοια, οι εγκαταστάσεις του, περίτεχνες μακέτες από παιχνίδια, πλαστικά, αντικείμενα του μοντελισμού και κατασκευές από τσίγκο, του επιτρέπουν με τρόπο θαυμαστό να βγάζει τους πρωταγωνιστές του από το «κάδρο», τις διαστάσεις του τελάρου και να τους προσφέρει άλλη προοπτική, ενώ συγρόνως παρασύρει τον θεατή μέσα στο χώρο που ο ίδιος ο καλλιτέχνης οραματίζεται. Τα υλικά του, οι ξυλομπογιές, παιχνίδια κλπ, δεν απηχούν μόνο μια παιδικότητα, αλλά υποδεικνύουν και το αφήγημα του: το μύθο του Οζ και την πραγματικότητα, ή πιο σωστά, τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές του στη ψηφιακή εποχή.
Σε περίληψη ο Μύθος του Οζ Από τη Lifo: ΕΤΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ 26.2.2018
Η περιπέτεια της μικρής ορφανής Ντόροθι από το Κάνσας αρχίζει όταν ένας ανεμοστρόβιλος την παρασύρει την ώρα που κοιμάται στο δωμάτιό της με τον σκύλο της Τοτό και την προσγειώνει σε μια παράξενη χώρα. Πώς θα γυρίσει πίσω στους θείο Ερρίκο και θεία Έμμα, τους αγρότες θετούς γονείς της; Αποπροσανατολισμένη, έχοντας σκοτώσει την Κακιά Μάγισσα της Ανατολής κατά λάθος με τον τοίχο της κάμαρας της στο σημείο όπου προσγειώθηκε, η Ντόροθι συναντά την Καλή Μάγισσα του Βορρά και τους Λαιμαργάκηδες, πιστούς υπηκόους της. Ευγνωμονώντας τη Ντόροθι που τους απελευθέρωσε από την Κακιά Μάγισσα της Ανατολής η Καλή Μάγισσα τη συμβουλεύει να βρει τον Μάγο του Οζ, που μπορεί να τη βοηθήσει να γυρίσει πίσω. Περπατώντας τον άγνωστο δρόμο με τις κίτρινες πλάκες που οδηγεί στη Σμαραγδένια Πόλη του Οζ, φορώντας τα παπούτσια-τρόπαια της Μάγισσας της Ανατολής που έχει εξαερωθεί, η Ντόροθι θα συναντήσει με τη σειρά τους τρεις παράξενους συντρόφους που θα την ακολουθήσουν στο ταξίδι της: το Σκιάχτρο, τον Τενεκεδένιο Ξυλοκόπο και το Δειλό Λιοντάρι. Το Σκιάχτρο, φτιαγμένο από άχυρο, επιθυμεί μυαλό στο άδειο του κεφάλι για να μπορεί να νιώθει. Από το Δειλό Λιοντάρι λείπει το κουράγιο και ντρέπεται που δεν είναι άξιο να θεωρείται βασιλιάς του δάσους. Όλοι οι ήρωες επιθυμούν να ζητήσουν από τον Μάγο του Οζ κάτι που, όταν τους δοθεί, θα γίνουν ευτυχισμένοι.
