Μια σούπερ γιαγιά έκανε μαζί μου φυσικοθεραπεία. Επικοινωνιακή και γλυκιά, προσπαθούσε με κουράγιο και πείσμα να ξεπεράσει τους πόνους του κορμιού που δεν παραδεχόταν ότι έχει. Συζητoύσαμε και γελούσαμε πολύ - είναι μια γιαγιάκα του κόσμου όλου, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις, που τους βλέπει όλους και όλες σαν δικά της παιδιά και εγγόνια. Και από το στόμα της άκουσα κάτι συγκλονιστικό: δεν πρέπει να καταστραφεί ο κόσμος για να αλλάξει, ο άνθρωπος πρέπει να πεθάνει και να γεννηθεί από την αρχή, αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα!
Αντί καθιερωμένου προλόγου, αφιερωμένο σε όσους ακόμα αντιστέκονται και ας κάμπτονται. Στο Αφρίν και σε όλους μας. Παγκόσμια μέρα ποίησης σήμερα και μεγαλύτερο ποίημα από τη γιαγιά αυτή δεν «διάβασα» ποτέ!
Αν θέλετε κι εσείς να γίνετε εξώφυλλο στο deBόp, στείλτε μας μία φωτογραφία της δικής σας Αθήνας στο [email protected].
Η φωτογραφία εξωφύλλου αλλά και ο πρόλογος αυτής της εβδομάδας είναι της Έφης Χρυσού.