... γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν, η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.
- Ντ. Χριστιανόπουλος
Από όλα, κάτι κερδίζουμε.
Από αυτήν την αναγκαστική παύση μάθαμε να αισθανόμαστε περισσότερο... Τη ζωή στο μικροκλίμα της γειτονιάς μας, τη μουσική, την επιθυμία για όσα δεν μπορούμε να αγγίξουμε, τον πόνο της μοναξιάς, τις φωνές των ανθρώπων που συνήθως δεν ακούγονται.
Στα μεθεόρτια, λοιπόν, μιας Ανάστασης «από το μπαλκόνι», σ’ αυτές τις μέρες τις ίδιες αλλά μεγαλύτερες, κερδίσαμε να μπορούμε να απολαμβάνουμε πράγματα απλά που υπό κανονικές συνθήκες μάλλον θα μας διέφευγαν. Τις γωνιές της πόλης που θυμίζουν πίνακες του Χόπερ, τους δρόμους χωρίς αυτοκίνητα, την ανάσα της γης, ένα διάλειμμα -μεσημέρι καθημερινής- για να ρεμβάσουμε από το παράθυρο.
Τις νέες δυσκολίες που θα' ρθουν, θα τις δούμε σύντομα και μαθημένοι πια, θα τις αντιμετωπίσουμε.
Μέχρι τότε, συντονιζόμαστε στην ηρεμία της στιγμής και σε όσα η φαντασία μας κερδίζει - στην καλύτερη επιλογή, δηλαδή, που έχουμε.