Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι
μα δεν κοιμάσαι
θ' ανάψω μια φωτιά και θα τη δεις
όσο μακρυά και να'σαι
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό
Π. Παυλίδης
Οι αποστάσεις «καίγονται» μέσα μας κοιτώντας απλά τον ουρανό αυτές τις ατέλειωτες νύχτες μας. Βλέπουμε, αφουγκραζόμαστε και αισθανόμαστε κοντά μας τους αγαπημένους μας, πιο έντονα από ποτέ, έχοντας αναπτύξει όλες τις αισθήσεις στο έπακρο. Είναι τότε που ο ουρανός φαντάζει μια ζωγραφιά σε χαρτί κι εμείς, θαρρείς με μια κίνηση, θα πιάσουμε το χαρτί να το σκίσουμε και θα καταφέρουμε να πάμε όπου θέλουμε. Όπως διαβάζουμε ένα βιβλίο, ακούμε μουσική, πάμε θέατρο ή κινηματογράφο, σε μουσεία και εκθέσεις και μεταφερόμαστε σε άλλους κόσμους.
Λείπουν οι μαγικές νύχτες της πόλης, οι άνθρωποι και οι χώροι της. Ώσπου να έρθει η ώρα να «κάψουμε» τους χάρτινους ουρανούς μας, συνδεόμαστε με όσους τρόπους μπορούμε!