​Άφησα τα πράσινα λιβάδια για το γοητευτικό τσιμέντο! - Mandi Millen

Γεννήθηκα το 1964 στο Ρέντχιλ, νότια του Λονδίνου και μεγάλωσα σε μια μικρή κωμόπολη μέσα στα καταπράσινα λιβάδια της Αγγλικής εξοχής. Στην Ελλάδα ήρθα πρώτη φορά το 1988 για διακοπές. Ένιωσα αμέσως να συνδέομαι με τον τόπο, αυτό το "κλικ" που λένε, και αποφάσισα να έρθω πάλι, αυτή τη φορά όμως για κάτι παραπάνω από 15 μέρες στον ήλιο. Η τουριστική εταιρία όπου δούλευα τότε ως ξεναγός με είχε στείλει στη Σάμο. Εκεί γνώρισα και τον σύζυγο μου, τον Νίκο. Ήταν η αφορμή να μείνω για πάντα στην Ελλάδα! Είμαστε παντρεμένοι 20 χρόνια και έχουμε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο.

Οι πρώτες μου εικόνες από την Αθήνα ήταν τελείως διαφορετικές από εκείνες όπου είχα μεγαλώσει. Στην αρχή έμενα στο κέντρο της Αθήνας και αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το τσιμέντο και τα σπίτια σαν κουτάκια. Είχε βέβαια μια βρώμικη γοητεία που ακόμα με μαγεύει, αλλά ήταν κάτι το πολύ "urban", πολύ ζωντανό και πάρα πολύ τσιμεντένιο!

Επίσης αυτό που με είχε εντυπωσιάσει στην αρχή και αποτέλεσε ισχυρό κίνητρο για να μάθω την ελληνική γλώσσα, ήταν η "βαβούρα". Οι Έλληνες έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο να μιλάνε, τον οποίο φαίνεται να έχω υιοθετήσει κι εγώ μετά από τόσα χρόνια: φωνάζουν πολύ, είναι πολύ παθιασμένοι! Ακόμα και για πράγματα που δεν έχουν σημασία. Τους έβλεπα λοιπόν να κοκκινίζουν, να μοιάζουν σαν να σκοτώνονται και μετά αγκαλιές και γέλια σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να μάθω τη γλώσσα για να ξέρω τι μου γίνεται! Υπήρξαν φορές που έχω μπει σε ταξί και έχω μιλήσει σπαστά ελληνικά και ο ταξιτζής μου απαντούσε με σπαστά αγγλικά, και σε όλη τη διαδρομή να μιλάει η Αγγλίδα ελληνικά και ο Έλληνας αγγλικά!

Όταν έχω ελεύθερο χρόνο, που δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνά, μου αρέσει να κάνω βόλτες στο κέντρο, κοντά στο Γκάζι, προς το Μοναστηράκι και σε άλλα μέρη, πέρα από τα Εξάρχεια, που δεν έχω πάει όμως όσο θα ήθελα. Μου αρέσει απλά να περπατάω, να παρατηρώ τον κόσμο. Δεν μου αρέσει το "κυριλέ", το θεωρώ πολύ προβλέψιμο. Με ελκύουν οι πιο "underground" περιοχές της Αθήνας, έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον. Αγαπημένη μου επίσης βόλτα είναι σε έναν δρόμο δίπλα στην κεντρική αγορά όπου βρίσκονται όλα τα μυρωδικά, μπαχαρικά κ.α. Εκεί είναι ένα ολόκληρο τραπέζι για τα μάτια και για τη μύτη.

Τελευταία έχει γίνει και μεγάλο ζήτημα το "γκραφίτι" της Αθήνας. Υπάρχουν δυο κατηγορίες γκραφίτι έτσι όπως το βλέπω εγώ: οι απλές μουτζούρες και αυτά που αποκαλώ"street art". Δεν ξέρω αν τα τελευταία χρόνια έχω γίνει εγώ πιο ανοιχτή σε αυτού του είδους παρατηρήσεις ή αν αυτό έχει ανθήσει από μόνο του, αλλά ανακαλύπτω  στις βόλτες μου πραγματικούς θησαυρούς. Μια εποχή που η Ελλάδα γνώριζε άνοδο είχαμε γίνει όλοι "γιάπιδες". Κοιτάζαμε όλοι την μάρκα, το αυτοκίνητο, να πάρουμε και να έχουμε. Παντού έγινε αυτό στον κόσμο, απλά εδώ έγινε πιο γρήγορα. Τώρα έχουμε μπει χωρίς να το θέλουμε σε άλλη φάση. Η οικονομική κρίση μας ανάγκασε όλους να κοιτάξουμε πέρα από τον υλιστικό κόσμο και να σταθούμε σε πιο ουσιαστικές και σημαντικές αξίες.

Όταν ήρθα να ζήσω πια στο Χολαργό, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Πολύ περισσότερο πράσινο απ'ότι περίμενα! Να'ναι καλά ο Υμηττός! Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν και οι νεραντζιές στο δρόμο. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν τρώγονται ωμά τα νεράντζια μέχρι που δοκίμασα ένα και ομολογώ πως δεν ήταν από τις καλύτερες ιδέες μου!

Ύστερα με γοήτευε ο κόσμος εδώ. Οι κάτοικοι ήταν και παραμένουν χαμηλών τόνων άνθρωποι αλλά ταυτόχρονα απλοί και φιλικοί, έτοιμοι να σου πουν μια «Καλημέρα». Βελτιώθηκαν και τα ελληνικά μου απο τις συζητήσεις με τα πεθερικά μου, του φίλους αλλά και με τους γείτονες και με τους μικροεμπόρους της περιοχής.

Δεν τρώω κρέας, κι αυτό στην Ελλάδα δεν κατανοείται εύκολα! Πρώτα με κοιτάζουν με απορία αναφωνάζοντας: "Τι;;" Αφού με παρατηρήσουν από πάνω έως κάτω έρχεται άλλη αναφώνηση: "Μα δεν μπορεί! Αποκλείεται!" Όταν πια χωνέψουν ότι δεν τρώω κρέας, το άλλο θέμα είναι το τι θεωρείται κρέας! Για τον Έλληνα κρέας σημαίνει "χοιρινό η μοσχάρι". Το κοτόπουλο, είναι κοτόπουλο και το ζαμπόν, ζαμπόν! Μια θεία του άντρα μου, η οποία και εξαιρετική μαγείρισσα, θέλησε να με ευχαριστήσει κάποτε σε ένα τραπέζι που μας είχε καλέσει και με μεγάλη χαρά έβαλε μπροστά μου μια μεγάλη πιατέλα σουφλέ με ζαμπόν! Χρειάστηκε να «σκάψω» γύρω γύρω για να αποφύγω το ζαμπόν.

Τα τελευταία χρόνια ένιωσα την ανάγκη να γράψω στο μπλογκ που διατηρώ από το 2009, (http://shemeanswellbut.blogspot.gr/) για την κατάσταση εδώ και για το πως ζει ο μέσος Έλληνας και όχι μόνο. Έχοντας διαβάσει αρκετά αρνητικά ή λανθασμένα σχόλια και εντυπώσεις στον Αγγλικό τύπο και  στα μπλογκ, θέλησα να δώσω την άλλη άποψη, λίγο πιο δίκαιη από αυτή που χαρακτηρίζει τον Έλληνα ανίκανο, τεμπέλη και φραπεδάκια. Έτσι ίσως καταφέρω με το δικό μου μικρό τρόπο να φέρω ισορροπία και δικαιοσύνη σε μια χώρα που ζω 25 χρόνια και που έχω αγαπήσει πολύ!

Κείμονο - Photo credits: Μαρία Μιχαλινού