Ανάμεσα σε δύο πατρίδες: Ισπανία-Ελλάδα

Με τον Miguel  γνωρίστηκα πριν μερικά χρόνια , όταν ήρθε στην Ελλάδα και προσπαθούσε να τελειοποιήσει τα ελληνικά του. Πολύ σύντομα κανείς δε διέκρινε πως επρόκειτο για Ισπανό. Η ευκολία με την οποία ενσωματώθηκε στην ελληνική κουλτούρα νομίζω δεν έχει προηγούμενο .Το ίδιο και η αγάπη του για την Ελλάδα. Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζω έναν σύγχρονο φιλέλληνα…

«Την Αθήνα την ήξερα ως τουρίστας και μάλιστα περαστικός, που θα πει ότι δεν την ήξερα καθόλου: μια γρήγορη γύρα στους αρχαιολογικούς χώρους, φαγητό σε καμιά ταβέρνα στην Πλάκα... και την Ομόνοια, γιατί πάντα το hostel ή το ξενοδοχείο που έμενα βριστόκαν εκεί γύρω. Φοιτητής τότε, πιτσιρίκι κι άφραγκος ερχόμουν τα καλοκαίρια στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσω μαθήματα ελληνικής γλώσσας, την οποία είχα αρχίσει να μαθαίνω στο πανεπιστήμιο. Η Αθήνα λοιπόν ήταν απλώς ένας σταθμός μετεπιβίβασης για να φτάσω στον προορισμό μου.

Αυτό άλλαξε το καλοκαίρι του 2009, οπότε πήρα μια υποτροφία για να διεξάγω μέρος της διδακτορικής μου διατριβής πάνω στη μετάφραση στην Αθήνα. Στην αρχή η πόλη με απογοήτευσε, το ομολογώ. Τα προτερήματά της τα ήξερα ήδη, άρα έμεναν βασικά τα δυσάρεστα, αυτά τα πράγματα της καθημερινότητας που σε οποιαδήποτε πόλη θα σε χαλάνε. Πράγματι η Αθήνα δεν είναι εύκολη πόλη για τον ξένο επισκέπτη, αλλά αφού τη συνηθίσεις, όσο καλύτερα την γνωρίσεις, τόσο πιο πολύ την αγαπάς.

Όταν έψαχνα για σπίτι, είχα μαζί μου ένα μικρό τουριστικό χάρτη και είπα στον εαυτό μου ότι το καινούργιο μου σπίτι έπρεπε  να είναι μες στο χάρτη. Είμαι της γνώμης ότι το κέντρο μιας πόλης είναι που της δίνει το χαρακτήρα και το κύρος της. Δηλαδή, αυτό που λένε ότι η Αθήνα είναι ο δακτύλιος... Υπάρχουν και ενδιαφέροντα προάστεια, δε λέω, αλλά το προάστειο μοιάζει λίγο-πολύ παντού. Παρθενώνα, Λυκαβηττό και Μοναστηράκι έχει μόνο η Αθήνα.  Έτσι βρέθηκα στο Κουκάκι. Το μόνο που με ενδιέφερε τότε ήταν ότι είχε μετρό και καλές συγκοινωνίες γενικότερα, δεν ήξερα την περιοχή καθόλου. Μετά την έμαθα σιγά-σιγά και την αγάπησα. Δε μπορώ να διανοηθώ να μείνω σε άλλη περιοχή.

Το Κουκάκι, όπως και όλη η Αθήνα άλλωστε, είναι γεμάτο αντιφάσεις. Στο κάτω τμήμα είναι η Συγγρού με τα όλα της, στο πάνω μέρος ο Λόφος του Φιλιποπάπου, τα νεοκλασικά σπίτια, οι νεραντζιές και η απόλυτη ησυχία. Αλλά ακόμα και μες στην ασχήμια και τη βαβούρα της Συγγρού βρίσκεις όμορφα, γοητευτικά σημεία, όπως π.χ. το ζαχαροπλαστείο του Κωνσταντινίδη, ο κινηματοφράφος Μικρόκοσμος και λίγο παρακάτω η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Το αγαπημένο μου σημείο στο Κουκάκι είναι ο πεζόδρομος της Ολυμπίου, αν και τώρα έχει γίνει πολύ κοσμικός και ώρες-ώρες με χαλάει. Ένας πρωινός καφές έξω απ' το Κουκί όταν έχει ωραίο καιρό, ένα ποτάκι στο παρκάκι κάτω από τα χρωματιστά φωτάκια του Ποταμιού και μάλιστα το λατρεμένο Μπελ Ρέυ, μια από τις τελευταίες αφίξεις, με τη γωνιακή βιτρίνα και το ιντάστριαλ ντεκόρ. Επίσης μου αρέσει πολύ να κόβω βόλτες στους δρόμους προς το λόφο, στην Ορλώφ, στη Ζαχαρίτσα, κλπ. Ο ομορφότερος δρόμος για μένα είναι ωστόσο η Φιλιπάππου, που έχει πανέμορφα νεοκλασικά σπίτια.

Συνήθως μου λένε ότι ήρθα στην Ελλάδα την χειρότερη περίοδο. Ομολογουμένως όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχα έρθει δέκα χρόνια πριν... Ωστόσο, θεωρώ ότι μπόρεσα και γνώρισα εκ βαθέων αυτή τη χώρα επειδή την έζησα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Αυτή η Ελλάδα της κρίσης με έχει μάθει πάρα πολλά πράγματα, έχω ωριμάσει μέσα από την ύφεση, η οποία ήταν ο προθάλαμος της κρίσης σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ισπανίας. Προτιμώ παραδόξως αυτή την Ελλάδα, την βρίσκω πολύ πιο αυθεντική από τη δηθενιά, την πόζα και το lifestyle που σάρωνε τη χώρα τις  "καλές" εποχές.

Για μένα η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα που αποφάσισα να μείνω για κάποιο διάστημα. Τη θεωρώ πλέον θετή πατρίδα. Σαφώς υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα εδώ που δεν μου αρέσουν και μερικές φορές γίνομαι πολύ αυστηρός, "τα χώνω" κανονικά. Όταν είμαι στην Ισπανία, όμως, δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, και υπερασπίζομαι την Ελλάδα και τους Έλληνες με νύχια και δόντια, όχι από "φανατισμό", αλλά επειδή την ξέρω αυτή τη χώρα, την νιώθω, και όταν ξέρεις κάποιον δε μπορείς να τον κατακρίνεις εύκολα, γιατί συνήθως τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ' όσο φαίνονται απ' έξω. Αυτή η ματιά μου για την Αθήνα και την Ελλάδα γενικότερα την αποτυπώνω εδώ και χρόνια στο προσωπικό μου blog, απευθυνόμενο κυρίως σε ισπανόφωνους. (http://www.atenasmovedizas.blogspot.gr/ )

Μου αρέσει να παρομοιάζω την Αθήνα με μια μεγάλη κυρία η οποία μπορεί να έχασε τη λάμψη της προ πολλού αλλά διατηρεί ακόμα τη γοητεία και τη φινέτσα της. Εξάλλου, η κληρονομιά της είναι τόσο τεράστια, τόσο σπουδαία που γίνεται πιο βαριά από τις αντοχές της, ιδίως όταν η ζωή της δεν ήταν καθόλου εύκολη και έχει κακοποιηθεί και αδικηθεί επανειλημμένως. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και για τον ελληνικό λαό, κατά κάποιον τρόπο... Το να κατάγεσαι από τόσο σπουδαίους ανθρώπους ναι μεν σε κάνει να νιώθεις περήφανος, αλλά είναι και μια κατάρα. Πώς να είναι κανείς αντάξιος των αρχαίων Ελλήνων; Απλά δε γίνεται...

Τα τελευταία δύο χρόνια τα μοιράζομαι μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας για επαγγελματικούς λόγους. Λένε ότι δεν μπορείς να είσαι με τα πόδια σε δύο βάρκες, νομίζω όμως ότι προς το παρόν τα καταφέρνω μια χαρά και μάλιστα θεωρώ σπίτι μου αυτό εδώ στην Αθήνα. Είναι λίγο σχιζοφρενικό να μοιράζεσαι ανάμεσα σε δύο χώρες, νιώθω όμως πολύ τυχερός που ανήκω σε δύο πόλεις, που έχω δύο πατρίδες όπου με περιμένουν άνθρωποι που με αγαπούν και όποτε πηγαινοέρχομαι απ' τη μια στην άλλη και τούμπαλιν, πάντα μπορώ να πω: έφτασα σπίτι!»

 Miguel