«Το Bangladesh είναι η καταγωγή μου. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου.» Md. Nur-Al-Habib

Τελειώνοντας το λύκειο γράφτηκα σε ένα πανεπιστήμιο στο Μπαγκλαντές, στην Ντάκα, για να σπουδάσω Information Technology.  Μετά από ενάμιση  χρόνο όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν μου ταίριαζε. Προέρχομαι από μια απλή οικογένεια και ευτυχώς ο πατέρας μου είναι πολύ ανοιχτόμυαλος. Του είπα λοιπόν ότι δεν ήμουν χαρούμενος με αυτό που ξεκίνησα να σπουδάζω και εκείνος με παρότρυνε να κάνω αυτό που θα με έκανε πραγματικά  χαρούμενο. Βλέπεις, δεν ήθελε να πράξει το ίδιο λάθος που είχε κάνει με την αδερφή μου, που την έπεισε δηλαδή να πάει ιατρική ενώ εκείνη ήθελε μικροβιολογία. Το είχε μετανιώσει που την πίεσε να σπουδάσει κάτι που αυτός ήθελε, και αυτό το είχε βάρος στην ψυχή του. Οπότε μετά ξεκίνησα να ψάχνω πού να πάω. Στο σχολείο μάς διδάσκουν την ελληνική ιστορία και πάντα ήθελα να επισκεφτώ την Ελλάδα. Ένας καθηγητής μου με διδακτορικό από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, γνώριζε ότι ήθελα να φύγω από τη χώρα και μου πρότεινε να πάω στην Ελλάδα.  Έκανα αίτηση στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών και με δέχτηκαν αμέσως. Μιας και δεν έχουμε Ελληνική πρεσβεία στην Ντάκα πήγα στο Νέο Δελχί. Η διαδικασία για να πάρω τη βίζα ήταν πολύ σύντομη. Η κυρία που με δέχτηκε για την συνέντευξη μού είπε ότι της έκανα εξαιρετική εντύπωση με αποτέλεσμα να μου δοθεί η βίζα μέσα σε μια ώρα, πριν ακόμα τελειώσει η συνέντευξη. Θα της είμαι παντοτινά ευγνώμων για αυτό. 

Πότε έφτασες λοιπόν στην Αθήνα; Ποιος σε περίμενε εδώ;

Έφτασα στις 9 Νοεμβρίου του 2003. Δυστυχώς, για κάποιο λόγο είχε αλλάξει η ημερομηνία άφιξής μου κι ενώ μου είχαν πει από τη σχολή ότι θα ερχόταν κάποιος να με συναντήσει, δεν είχα την δυνατότητα να τους ειδοποιήσω μιας και ήταν Σαββατοκύριακο όταν έφτασα. Πήρα τότε την πρωτοβουλία και μπήκα σε ένα ταξί από το αεροδρόμιο για το κέντρο. Διάλεξα ένα ξενοδοχείο και έμεινα για το Σαββατοκύριακο.

Ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες σου από την Αθήνα;

 Αφού τακτοποιήθηκα κι άφησα τη βαλίτσα μου, κατέβηκα να πάρω κάτι από το περίπτερο. Ελληνικά δεν μιλούσα, μόνο αγγλικά. Η κυρία στο περίπτερο μιλούσε μόνο ελληνικά και δεν καταλάβαινε τι της έλεγα, οπότε το μόνο που εισέπραξα ήταν μια άρνηση να μου πουλήσει οτιδήποτε το οποίο το εξέφρασε με τον πιο ελληνικό τρόπο: «τσ τσ τσ»! Αυτή ήταν η πρώτη φράση που άκουσα στα ελληνικά! (γέλια)

Πώς ήταν οι επόμενες ημέρες σου στην Αθήνα;

Έμεινα στο ξενοδοχείο μέχρι τη Δευτέρα. Ήρθαν να με πάρουν κι από Τρίτη με έβαλαν στη φοιτητική εστία όπου παρέμεινα μέχρι να νοικιάσω ένα σπίτι. Αρχικά, έμεινα στους Αγίους Αναργύρους και στη συνέχεια μεταφέρθηκα στην πλατεία Αττικής, μιας και ήταν εύκολη η πρόσβαση με το μετρό.

Σε ποιες σχολές φοίτησες;

Τον πρώτο χρόνο σπούδασα Business Administration and Accounting στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών.  Είχα κάνει όμως παράλληλα αίτηση και σε πανεπιστήμιο στην Φινλανδία όπου και με δέχτηκαν. Αποφάσισα να πάω, μιας και τον πρώτο χρόνο στην Αθήνα ένιωσα πολύ μοναξιά. Καθώς  στο κολλέγιο τα μαθήματα γινόντουσαν στα αγγλικά, δεν είχα τη δυνατότητα να μιλήσω ελληνικά και να έχω κάποια κοινωνική ζωή. Έτσι δεν απέκτησα πολλούς φίλους  και θεώρησα ότι ίσως να ήταν καλύτερα να πάω στην Φινλανδία. Επίσης, στην Φινλανδία με είχαν δεχτεί με υποτροφία, ενώ στην Αθήνα πλήρωνα τα δίδακτρα της σχολής.

Όμως εκεί δεν άντεξα. Βρισκόμουν στην πόλη Turku της Φινλανδίας δίπλα στα σύνορα με τη Σουηδία, απομονωμένος, χωρίς ιδιαίτερο κόσμο και με θερμοκρασίες -25 βαθμούς! Αν στην Αθήνα ένιωσα μοναξιά, εκεί πέθανα. Επικοινώνησα πάλι με τον πατέρα μου να τον ρωτήσω τι να κάνω και αυτός πάλι με άφησε ελεύθερο να αποφασίσω μόνος μου. Συγκεκριμένα μου είπε: «Δική σου είναι η ζωή, εσύ αποφασίζεις. Απλά θέλω να ξέρεις ότι άφησα σε εσένα την πρωτοβουλία, διότι δε θέλω να δω άλλο πόνο στα μάτια των παιδιών μου. Αν δεν αντέξεις όμως πουθενά, να ξέρεις ότι εγώ είμαι εδώ και μπορείς να γυρίσεις όποτε θέλεις». Δεν ήθελα όμως να τα παρατήσω, έτσι αποφάσισα να γυρίσω πάλι στην Αθήνα.

Προτίμησα να σπουδάσω Marketing και γράφτηκα στο New York College. Μου άρεσε πολύ και παρέμεινα εκεί για δύο χρόνια. Είχα σκοπό να συνεχίσω εκεί, όμως ζοριζόμουν πολύ με τα δίδακτρα και τελικά διέκοψα τις σπουδές μου. Επίσης χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, εφόσον δούλευα παράλληλα για να μπορώ να πληρώνω τις σπουδές μου και είχα πιεστεί πολύ.

Πού δούλευες;

Το 2007 είχα ξεκινήσει να δουλεύω στο Hell's kitchen. Με είχαν προσλάβει χωρίς να μιλάω ελληνικά και χωρίς να έχω προϋπηρεσία με σκοπό να με εκπαιδεύσουν. Μετά από τρεις μήνες εκπαίδευσης έγινα υπεύθυνος σάλας μέχρι το 2010 που έκλεισε οριστικά το Hell's kitchen. Στην συνέχεια, για ένα χρόνο δούλεψα στο Fish and Chips στο Πασαλιμάνι που συνεργάζεται με το "Noodle Bar".

Μίλησε μου για την προσαρμογή σου εδώ. Πώς σε αντιμετώπισαν οι Αθηναίοι, ποιοι σε αγκάλιασαν, ποιοι σε στενοχώρησαν;

Η πρώτη ζεστή αγκαλιά που μου δόθηκε ήταν από τον ιδιοκτήτη του Hell's Kitchen, τον Σήφη Καπάκη από την Κρήτη. Όταν μπήκα στο εστιατόριο τότε, ζητώντας μια θέση εργασίας, αρχικά με ειρωνεύτηκε λέγοντάς μου πώς περιμένω να βρω δουλειά στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς ελληνικά και προϋπηρεσία στο χώρο του σέρβις. Του απάντησα ότι «εάν μου μάθεις εσύ θα σου προσφέρω τις υπηρεσίες μου καλύτερα! »  Εντυπωσιάστηκε από την απάντησή μου και με δέχτηκε. Παρόλο που εργαζόμουν και ήμουν υπάλληλος με έκανε να νιώσω σαν να βρίσκομαι σε μια οικογένεια. Ήταν δίπλα μου σε κάθε μου βήμα, με βοήθησε στις σπουδές μου και μου πρόσφερε ευέλικτο ωράριο για να με διευκολύνει. Μου στάθηκε πραγματικά σαν ένας αληθινός αδερφός και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ακόμα κι όταν έκλεισε το Hell's Kitchen με στήριξε στα επόμενα βήματά που έκανα στο Πανεπιστήμιο Mediterranean College, όπου κι αποφοίτησα πέρυσι με επιτυχία.

Το ίδιο ζεστά όμως ένιωσα και στο Mama Roux, το εστιατόριο όπου δουλεύω εδώ και 6 χρόνια. Κι εκεί με αγκάλιασαν και με έκαναν να νιώσω σαν οικογένεια. Να φανταστείς κάποια στιγμή που είχα αρρωστήσει σοβαρά, η Σάντρα με τον Δημήτρη, υπεύθυνοι του εστιατορίου, ήρθαν και με πήραν από το σπίτι μου και με κράτησαν στο δικό τους μέχρι να γίνω καλά. Έτσι μπορώ να πω ότι νιώθω περισσότερο σπίτι μου στην Αθήνα παρά κάπου αλλού! Κι αν τύχει να ταξιδέψω, όταν γυρίζω ξέρω ότι η Αθήνα είναι το σπίτι μου πλέον.

Θυμάμαι παρόλα αυτά και κάποια περιστατικά που με στενοχώρησαν. Δεν τα έχω κρατήσει όμως μέσα μου με έντονη πίκρα, διότι θεώρησα, αυτούς που μου συμπεριφέρθηκαν άσχημα ως απλούς  περαστικούς στη ζωή μου. Για παράδειγμα, ένα βράδυ που γύριζα σπίτι αργά μετά τη δουλειά με σταμάτησαν κάποιοι αστυνομικοί με μηχανές και ζήτησαν να δουν τα χαρτιά μου. Ήταν όλα ενημερωμένα και είχα και άδεια παραμονής, όπως και το φοιτητικό μου πάσο.  Δεν το περίμεναν και στη συνέχεια άδειασαν το σακίδιο μου στο δρόμο. Δεν υπήρχε μέσα κάτι παράνομο, ήμουν σε όλα νόμιμος. Παρόλ' αυτά ένας από αυτούς ήρθε πίσω μου και με κλώτσησε. Δεν έχει σημασία αυτό για εμένα, ήταν απλά ένα περιστατικό. Επίσης στα εστιατόρια που δουλεύω, έρχομαι αντιμέτωπος με πολύ και διαφορετικό κόσμο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ, γιατί και ως marketeer είναι η δουλειά μου. Επίσης, σέβομαι τον καθένα που έρχεται, γνωρίζοντας ότι μπορεί να είναι κουρασμένος, να περνάει δυσκολίες και άγχη στη ζωή του,  χωρίς όμως να εισπράττω  βέβαια πάντα τον ίδιο σεβασμό. Ακόμα και αυτό το καταλαβαίνω, απλά κάποιες φορές δεν μπορώ να μη νιώσω λιγάκι άσχημα όταν παίρνω κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα σχετικά με την καταγωγή μου. Είμαι άνθρωπος με συναισθήματα και σίγουρα με πειράζει, όμως ούτε αυτό το κρατάω. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου. Εδώ ζω και εδώ θα ζήσω.

Σχετικά με την χώρα καταγωγής σου. Έχεις δημιουργήσει κάποιο κύκλο; Τηρείτε τα έθιμα;

Με καλούν συχνά σε γιορτές που έχουν να κάνουν με τη θρησκεία μου και φυσικά πηγαίνω. Όμως είναι απλά μια γιορτή για εμένα. Πιο πολύ τηρώ τα ελληνικά έθιμα διότι μετά από 14 χρόνια νιώθω πιο πολύ Έλληνας.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου βόλτες στην Αθήνα;

Μου αρέσει πάρα πολύ να περπατάω από το Θησείο μέχρι την Πλάκα. Επίσης όταν νιώθω μοναξιά διαλέγω την Ερμού που μου αρέσει να διασχίζω αργά το βράδυ όταν πλέον έχουν κλείσει τα μαγαζιά. Τότε δεν υπάρχει φασαρία παρά μόνο κάποιοι καλλιτέχνες του δρόμου. Είναι από διάφορες χώρες και στέκομαι και τους παρατηρώ. Είναι κάποιοι που χορεύουν από αφρικανικές χώρες, κάποιοι άλλοι χορεύουν hip hop, άλλοι τραγουδούν. Αυτά μου αρέσουν να τα κάνω μόνος μου. Με τους φίλους μου επίσης  πηγαίνω σε μαγαζιά στο Μεταξουργείο,  στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στο Μοναστηράκι και την πλατεία της Αγίας Ειρήνης. Αγαπώ το κέντρο, εκεί έχω ζήσει όλα τα χρόνια, υπάρχει καλή παρέα και περνάμε όμορφα.

Οι φίλοι σου είναι ως επί το πλείστον Έλληνες;

Έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη παρέα κυρίως μιας και άλλαξα πολλές σχολές, δούλεψα σε διάφορα εστιατόρια και με αυτό τον τρόπο γνώρισα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Παράλληλα, κάνω παρέα με μια οικογένεια από το Bangladesh που δεν έχουν παιδιά και με θεωρούν σαν δικό τους και κολλητή μου είναι μια Ελληνίδα με την οποία δουλεύουμε μαζί πολλά χρόνια και μοιραζόμαστε πολλά!

Μιλάς αρκετά καλά ελληνικά. Πώς τα έμαθες;

Το χρονικό διάστημα που είχα σταματήσει να σπουδάζω παρακολούθησα μαθήματα στο Υπουργείο Παιδείας. Όμως τα περισσότερα ελληνικά που έχω μάθει και μαθαίνω καθημερινά είναι από την παρέα. Μιλώντας με φίλους και συναδέλφους, βελτιώνομαι συνέχεια.

Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στην Αθήνα;

Με ενοχλεί ο βανδαλισμός και οι φασαρίες που γίνονται  στο κέντρο με σκοπό να καταστρέψουν περιουσίες απλών ανθρώπων. Με ενοχλούν πολλές φορές τα σχόλια που γίνονται σχετικά με την οικονομική κατάσταση κι ο αρνητισμός που επικρατεί, όπως και οι ακραίες συμπεριφορές και στάσεις των ανθρώπων.

Θα ήθελες να αλλάξεις κάτι;

Έχω τεράστιο ενδιαφέρον σχετικά με την πολιτική. Θα ήθελα να συμβάλλω με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα να βρίσκομαι στο προσκήνιο, απλά αν μπορώ να βοηθήσω μεταδίδοντας τις ιδέες μου. Γιατί να μην μπορεί κάποιος να συμβάλλει, ώστε να αλλάξει η χώρα προς το καλύτερο; Η Ελλάδα είναι χώρα μου πλέον και θα ήθελα να κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.  Θέλω όμως πρώτα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, να κάνω κι ένα μεταπτυχιακό, ώστε να μπορέσω να συμβάλλω ουσιαστικά.

Υπάρχει κάποιο αστείο περιστατικό που θέλεις να μοιραστείς μαζί μας;

Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει ο αυτοσαρκασμός. Στον χώρο που εργάζομαι είμαι ο μοναδικός ξένος  και είμαι και σε υπεύθυνη θέση.  Μου αρέσει λοιπόν να λέω στους συναδέλφους μου ότι "έχετε έναν υπεύθυνο, και μαύρο!" Ξέρω ότι με αγαπούν και όταν κι εκείνοι θα πουν κάποιο αστείο σχετικά με την καταγωγή μου το διασκεδάζουμε. Καταλαβαίνεις όταν κάποιος έχει καλή διάθεση, καλή ενέργεια και αυτά που σου λέει είναι με αγάπη.

Οι φίλοι σου σε φωνάζουν "Arif ", αυτό είναι το παρατσούκλι σου;

Ναι. Το όνομα Arif στα αραβικά αναφέρεται στη γνώση, κάποιος που έχει γνώσεις.  Ο πατέρας μου ήταν αυτός που μου έδωσε αυτό το παρατσούκλι. Κάποιος ιερέας του το είχε προτείνει. Ο συγκεκριμένος ιερέας ήταν πολύ κοντά με την οικογένειά μου, πάντα θαύμαζε την ευφυΐα και τις γνώσεις του πατέρα μου.

Ποιο είναι το μήνυμά σου στους αναγνώστες του deBόp;

Για εμένα οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να περιέχουν αγάπη και μόνο αγάπη. Ο άνθρωπος πρέπει να δίνει και να παίρνει μόνο αγάπη, ανεξαρτήτως  χώρας, θρησκείας, χρώματος...  Οτιδήποτε άλλο φαντάζει φτωχό μπροστά στην αγάπη. Αγάπη λοιπόν και μόνο αγάπη.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Μαρία Μιχαλινού

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μαρία Μιχαλινού