Είμαι από την Αλβανία, αλλά νιώθω ότι ανήκω εδώ! -- Adelina Malo

Παντρεύτηκα 19 χρονών και μαζί με τον άντρα μου, φρεσκοπαντρεμένοι, ήρθαμε στην Αθήνα το 1998 για να ξεκινήσουμε μια καινούρια ζωή εδώ. Στην Αλβανία ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα και αποφασίσαμε να μεταναστεύσουμε. Ο άντρας μου μίλαγε λίγα ελληνικά, εγώ καθόλου. Μέσα σε λίγους μήνες όμως είχα μάθει να μιλάω πολύ καλά! Αν και δύσκολη γλώσσα η ελληνική, στάθηκα τυχερή και έμαθα γρήγορα να επικοινωνώ. Είχε πλάκα γιατί δεν τα "έπιανα όμως όλα"! Να φανταστείς, τότε έβλεπα κάποια σήριαλ μεξικάνικα μεταγλωτισμένα και όταν άκουγα "αλήθεια;" εγώ νόμιζα ότί ήταν κάποιο όνομα. Επίσης μου άρεσαν τα τραγούδια. Άκουγα τον Σάκη Ρουβά που τραγουδούσε "η καρδιά μου πονά" και ναι μεν γνώριζα την λέξη "καρδιά" αλλά δεν καταλάβαινα τα υπόλοιπα.  Όταν έμεινα έγκυος και αυτό είχε την πλάκα του. Όταν ο ιατρός με ρώτησε: "πόσο μηνών είστε" εγώ απάντησα "19" νομίζοντας ότι ήθελε να μάθει πόσο χρονών ήμουν!

Στην αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο για εμένα. Στο χωριό που μεγάλωσα, ζούσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι, με παντού άπλα και άνεση. Εδώ όμως ήρθα και ο άντρας μου είχε νοικιάσει ένα υπόγειο! Ήθελα να φύγω, έβαζα τα κλάμματα, και αναρωτιώμουνα τι κάνω εγώ εδώ και αν αυτή θα ήταν είναι η ζωή μου; Αλλιώς τα είχα φανταστεί κι ονειρευτεί. Προσπαθούσα όμως να προσαρμοστώ. Επίσης αντιμετώπιζα και πολλά προβλήματα επειδή ήμουνα ξένη. Μιας και δεν γνώριζα καλά τη γλώσσα δεν μπορούσα να εκφραστώ, να πω ότι "δεν είμαι έτσι όπως με χαρακτηρίζετε, είμαι αλλιώς". Αναγκαζόμουνα να ακούω τον καθένα να μου λέει "έτσι είστε εσείς οι αλβανοί", και πολλά αρνητικά και ρατσιστικά πράγματα. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Με τον καιρό όμως μπόρεσα να το αποδείξω με τις πράξεις μου και έχω φτάσει στο σημείο να έχω πολλούς φίλους. Είναι κι αυτός ένας σημαντικός λόγος για τον οποίον δεν θέλω να φύγω. Αισθάνομαι ότι ανήκω εδώ. Σιγά σιγά όσο περνούσε ο χρόνος και μαθαίνοντας και τη γλώσσα μου άρεσε η Ελλάδα. Και έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν θέλω να φύγω παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Στην Αθήνα περνάω όμορφα. Μου αρέσει να συναντάω τους φίλους μου και να περνάω χρόνο μαζί τους. Μου αρέσει να κατεβαίνω στο κέντρο, στο Μοναστηράκι και να περπατάω με τη φίλη μου. Να χαζεύουμε, να πηγαίνουμε για καφέ, να απολαμβάνω τον ήλιο. Να κάνω πράγματα πολύ απλά, αλλά αγαπημένα για εμένα. Δεν κάνω κάτι "wow" αλλά όλα αυτά με ευχαριστούν. Λατρεύω το περπάτημα. Ευτυχώς εδώ έχουμε το βουνό και ανεβαίνω συχνά στον Υμηττό με παρέα. Απλά πράγματα. Όπως να μαζευόμαστε μια παρεά. Συζητάμε και γελάμε πολύ. Μπορεί να ακουστεί απλό αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Οι Έλληνες μου αρέσουν γιατί έχουν χιούμορ. Αντιμετωπίζουν τα πράγματα, τα προβλήματα και τις δύσκολες καταστάσεις με χιούμορ. Και το έχω υιοθετήσει και εγώ. Επίσης οι έλληνες είναι αντιφατικοί, εκεί που γκρινιάζουν θα το γυρίσουν σε χιούμορ. Όπως ο καιρός! (γέλια). Κι εγώ τους έχω, ας το πούμε ψυχολογήσει, εκεί που γκρινιάζουν, τους πειράζω και κατευθείαν αλλάζει η διάθεση τους, σκάνε τεράστιο χαμόγελο και με ακολουθούν στο να γελάσουμε, να κάνουμε πλάκα κλπ.

Μαγειρεύω και πολύ καλά πλέον! Όταν παντρεύτηκα δεν ήξερα να μαγειρεύω. Η μαμά μου και η γιαγιά μου δεν μου είχαν μάθει σχεδόν τίποτα σχετικά με τη μαγειρική. Ήρθα όμως εδώ κι έπρεπε να μαγειρέψω. Στην αρχή μαγείρευα ότι θυμόμουν από το σπίτι μου. Απλά φαγητά, που είχα δει να ετοιμάζουν η μαμά μου και η γιαγιά μου. Έμαθα όμως και είμαι πολύ περήφανη που τα έχω καταφέρει τόσο καλά. Ο μεγάλος μου αδερφός, που είναι και πολύ αυστηρός κριτής, όταν είχε έρθει εδώ τα πρώτα χρόνια να μας επισκεφτεί, μου είπε πόσο καλά μαγειρεύω.

Με το θέμα δουλειάς κι εκεί ήταν δύσκολα. Ευτυχώς για τα πρώτα τρία χρόνια δεν δούλεψα και μεγάλωσα το παιδί μου. Μόλις πήγε παιδικό σταθμό έπρεπε να δουλέψω και η μόνη δουλειά που μπορούσα να κάνω ήταν να καθαρίζω σπίτια. Το έκανα ένα διάστημα. Δεν μου άρεσε καθόλου και άρχισα να ψάχνομαι. Ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα κομμωτήριο χωρίς να γνωρίζω τη δουλειά. Η κυρία που το είχε με εμπιστεύτηκε σαν βοηθό. Ακόμα και αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον. Συγχρόνως λοιπόν, πήγα σε μια σχολή και καθάριζα και κάποια σπίτια για να μπορώ να πληρώνω τα μαθήματα. Τα κατάφερα, τελείωσα τη σχολή, έπιασα δουλειά. Ζορίστηκα πολύ αλλά κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα!

Στο κομμωτήριο πολλές φορές υπάρχει το εξής. Οι Έλληνες είναι αντιφατικοί όπως είπα και πιο πριν. Για παράδειγμα, γνωρίζοντας ότι είμαι από την Αλβανία εκεί που μπορεί να λένε για εμένα "τι καλό κορίτσι κλπ.." την επόμενη στιγμή μπορεί να πουν και άσχημα πράγματα για τους Αλβανούς. Εγώ κάθομαι σιωπηλά και εξηπηρετώ τις πελάτισσες. Επίσης, έχει τύχει κάποιες φορές να μην ξέρει κάποια πελάτισσα ότι είμαι απο την Αλβανία.  Ενώ λοιπόν  εγώ την περιποιούμαι,  μπορεί να πεί αρνητικά πράγματα για τους Αλβανούς. Επειδή όμως καταλαβαίνουν ότι δεν είμαι Ελληνίδα με ρωτούν "Εσύ γλυκό μου κορίτσι από πού είσαι;"  και εγώ απαντώ "Από την Αλβανία!" Και τότε: "Ε, εντάξει δεν είναι και όλοι έτσι! Υπάρχουν και οικογενειάρχες, να, όπως εσύ! Εσύ δεν φαίνεσαι καν ότι είσαι από την Αλβανία! Και ρωτάω "Απο πού δηλαδή φαίνεται ότι είμαι; Απο τη Γαλλία ας πούμε;"  και το ρίχνω στην πλάκα, "Ε, όχι και γαλλίδα, απο'κει... Ουκρανία, Ρωσία, Πολωνία ίσως". Αυτό που θέλω όμως να τονίσω, γιατί το εκτιμώ αφάνταστα, είναι ότι εκεί που νιώθουν άσχημα γιατί καταλαβαίνουν ότι ίσως με έχουν προσβάλλει, τότε τις επόμενες φορές που θα έρθουν μου δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους και την εκτίμηση τους. Αυτό είναι για έμενα το "ευχαριστώ" το "σ'αγαπώ", είναι όλα!

Τώρα είμαι και "μόνη μαμά", μεγαλώνω το παιδί μου μόνη και αντιμετωπίζω και σε αυτόν τον τομέα προβλήματα, ζώντας και σε ξένη χώρα. Πρέπει λοιπόν να ισορροπήσω όλες αυτές τις δυσκολίες και κάνω ότι μπορώ για να τα καταφέρω.

Όλοι έχουμε προβλήματα και αυτοί που δεν μιλάμε μπορεί να έχουμε και τα μεγαλύτερα. Ας μην είμαστε όμως κακοί, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλύτεροι γιατί μας βγαίνει τελικά. Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε  ο ένας τον άλλον. Όλοι άνθρωποι είμαστε και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στον διπλανό μας έστω και μια μικρή βοήθεια, είναι σημαντικό! 

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μαρία Μιχαλινού