Ένα τραίνο από την Περσία κάνει στάση στην Αθήνα - Francine Dorier

Γεννήθηκα το 1967 στην Τεχεράνη από πατέρα Ελβετό και μητέρα Ελληνίδα.

Το 1978 με την επανάσταση λόγω του εμφυλίου πολέμου στην Περσία ήρθαμε Ελλάδα.

Είμαι το πέμπτο παιδί μιας οικογένειας έξι παιδιών. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, αφήσαμε πίσω όλη μας την περιουσία με αποτέλεσμα να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν. Ο πατέρας μου έπρεπε να βρει δουλεία από εκεί που ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου, η μητέρα μου να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με τέσσερις εφήβους και την αρρώστια της. Κατέληξε το 1980.

Έτσι εγώ από τα 14 μου, πήρα τη ζωή στα χέρια μου. Είχα να συντηρήσω ένα σπίτι και να βοηθήσω στην φροντίδα της μικρής μου αδελφής μαζί με τη γιαγιά μου.

Δυσκολίες υπήρχαν πολλές, ιδιαίτερα εμπόδια όμως δεν συναντήσαμε. Η Ελλάδα μας αγκάλιασε από την αρχή και η ζωή στην Αθήνα με έκανε πάντα να αισθάνομαι σπίτι μου, παρόλο που ακόμα μετά από 36 χρόνια, πολλοί με αντιμετωπίζουν σαν ξένη.

Τα αδέλφια μου ζουν πια στην Ελβετία με όλες τις κοινωνικές παροχές που προσφέρει αυτή η χώρα, ενώ εγώ επέλεξα να παραμείνω στην Αθήνα παλεύοντας πλέον με την καθημερινότητα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης και μεγαλώνοντας μόνη μου τον γιό μου. Οι αγαπημένες μας βόλτες γινόντουσαν στα σοκάκια της Πλάκας και γενικά στο κέντρο της Αθήνας.

Μου αρέσει γιατί ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες εποχές ο έλληνας αντιμετωπίζει τα πάντα με χιούμορ και καλαμπούρι. 

Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό πριν κάποια χρόνια ενώ περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας. Άκουσα δυο πέρσες να μιλάνε μεταξύ τους, να αναρωτιούνται «τι ώρα είναι» και δείχνοντας έμενα είπε ο ένας στον άλλον « ρώτα αυτή την καμήλα»! Τους αιφνιδίασα απαντώντας στα περσικά ότι “καμήλα” μπορεί να αποκαλέσει τη μητέρα του, την αδελφή του και όλο του το σόι! Φυσικά δεν τους είπα και τι ώρα ήταν!

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μαρία Μιχαλινού