10 χρόνια συναυλίες και οι 3 πιο αξέχαστες από αυτές!

Ευτυχία… Μια λέξη που έχει απασχολήσει τους πάντες από πάντα. Δύσκολο να την ορίσεις.

Ενδεχομένως η ευτυχία να είναι κάποιες μικρές και μεγάλες, αλλά λίγες, στιγμές που εύχεσαι να έκανε pause η ζωή σαν σε κασέτα.

Κάποιες από αυτές -για εμένα- έλαβαν χώρα σε ζωντανές συναυλίες - στιγμές αναζωογονητικές, που σε εξιτάρουν και σε ταξιδεύουν για χρόνια!

Νιώθω τυχερός που μου έρχονται πολλές τέτοιες στιγμές σε τέτοιες συναυλίες, παρόλα αυτά θα κάνω ποδαρικό στο deBόp, καταγράφοντας τις αναμνήσεις μου από τις τρεις πιο δυνατές από αυτές!
Είναι κομμάτια της δικής μου ιστορίας σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου...

AC / DC - Ολυμπιακό Στάδιο – 28 Μαΐου 2009

Δέκα χρόνια πριν βρίσκομαι στην Τρίτη Γυμνασίου. Με τoυς κολλητούς μου φίλους ακούμε όλη μέρα ασταμάτητα hard rock και heavy metal. Έχουμε μόλις εντρυφήσει σε AC / DC, Guns n’ Roses, Whitesnake, Skid Row, Judas Priest κτλ και είναι λες και ένας καινούριος κόσμος έχει ανοιχτεί μπροστά μας! Μέχρι τότε άκουγα πιο κλασικά 60’s και 70’s αγαπημένα πράγματα. Αυτή είναι και η δύναμη του rock n’ roll! Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα το ΤΝΤ και το Highway to Hell και ήταν σαν να γινόταν γύρω σεισμός με τη διαπεραστική φωνή του Bon Scott και τις κιθάρες των αδερφών Young! Μόλις έχουν κυκλοφορήσει οι AC / DC το “Black Ice”. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να μαζέψουμε τα χρήματα για τη συναυλία στο ΟΑΚΑ και μετά από έναν καφέ, αποφασίζουμε να πάμε και έστω να τους ακούσουμε απέξω… Δε θα ξεχάσω ποτέ που μόλις φτάνουμε μία ώρα μετά από το επικείμενο ξεκίνημά τους, ακούμε την εισαγωγή του Hell’s Bells… Αρχίζουμε να τρέχουμε σαν παλαβοί προς την πύλη! Σαν να μην το πιστεύουμε! Μόλις φτάνουμε, δε βλέπουμε κάγκελα και χωρίς κανένα εμπόδιο καταφέρνουμε να μπούμε. Δεν το πιστεύουμε! Φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε. Και τότε … LET THERE BE ROCK!!! Ακόμα θυμάμαι τα φωσφορίζοντα κερατάκια του κοινού να ξεπροβάλλουν και να πετάνε στον αέρα… Νομίζω ότι αυτά τα διαβολάκια που λέγονται AC / DC θα μου θυμίζουν πάντα ότι η ροκ μουσική είναι αυθεντική, «βρώμικη» και πάντα μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων… Είμαι πολύ περήφανος και τυχερός που βρέθηκα εκεί, μπροστά σε αυτό το μυθικό συγκρότημα! Και τώρα που σκέφτομαι ότι δεν ξαναήρθαν ποτέ, ο Malcolm δεν είναι πια στη ζωή και ο Johnson έχει πρόβλημα με την ακοή του, είμαι δέκα φορές περήφανος! Το rhythm section και τα backing vocals του Malcom Young με τον Cliff Williams ήταν απίστευτα!  Ήταν ακόμα drummer ο Phil Rudd, ο οποίος ήταν άνετος και αέρινος! Ο Angus Young απέδειξε ότι είναι ένας δυναμίτης και ο Bryan Johnson ένας φωνητικός πύραυλος! Αυτό το συγκρότημα είχε μια αύρα σαν να αψηφά κάθε εμπόδιο και να παίζει περήφανα και τρανά! For those about to rock we salute you.

Διάφανα Κρίνα – Τεχνόπολη – 10 Σεπτεμβρίου 2015

Μεγαλώνω, λοιπόν και συνεχίζω να ψάχνω διακαώς νέους ορίζοντες και να αναζητώ τον εαυτό μου στα τραγούδια… Αρχίζω να ανακαλύπτω τη μαγεία και την εκφραστικότητα του ελληνικού στίχου και τρώω το πρώτο κόλλημα με την αγία τρίαδα Τρύπες – Ξύλινα Σπαθιά – Διάφανα Κρίνα. Ήμουν φαν από παλιότερα αλλά αρχίζω πλέον να τους καταλαβαίνω περισσότερο. Λείπω εκτός Αθηνών και διαβάζω στο facebook την ανάρτηση του Θάνου Ανεστόπουλου για τη μάχη του με τον καρκίνο και ότι γι’ αυτόν τον λόγο τα Κρίνα επανενώνονται για μια βραδιά (ήταν πριν ανακοινωθεί και η δεύτερη λόγω sold out) μετά από πολλά χρόνια. Στην παρέα τους θα είναι επίσης οι Last Drive, o Γιάννης Αγγελάκας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Λέω σε έναν φίλο μου να μου αγοράσει εισιτήριο για να είμαι σίγουρος, γυρίζω στην Αθήνα και πρώτη φορά πηγαίνω σε συναυλία μόνος μου. Είναι μια δύσκολη περίοδος και έχω ανάγκη να πάω μόνος… Προλαβαίνω ίσα ίσα τους Last Drive και βγαίνει ο Αγγελάκας με την καινούρια του τότε μπάντα, τους 100°C. Λέει τότε : «Παρόλο που δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για συναυλίες, ήρθαμε εδώ για τον Θάνο»! Νομίζω ότι δεν έχω ξανανιώσει έτσι ακούγοντας το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», παρόλο που έχω δει τον Αγγελάκα πολλές φορές… Βγαίνουν τα Κρίνα και γίνεται ΧΑΜΟΣ! Δεν μπορώ να το περιγράψω! Τι να ξεχωρίσω, το ότι ο Ανεστόπουλος τραγουδά μπροστά μας κουρασμένος και ζωντανός συνάμα και μας φωνάζει ότι «Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε», τους υπέροχους στίχους του μπασίστα Παντελή Ροδοστόγλου που ερμηνεύει ο Θάνος τόσο συγκινητικά και λυρικά, το κατάμεστο στάδιο να κλαίει και να ουρλίαζει, το αγέρωχο ύφος ενός συγκροτήματος που δε θα πεθάνει ποτέ, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να μιλάει συγκινημένος για τα Κρίνα και να ερμηνεύουν μαζί το Βάλτε να πιούμε ή τους ουρανούς που είναι λες και τραγουδούν μαζί μας; Δεν ξέρω αν πιστεύετε στις συμπτώσεις αλλά λίγο πριν φύγω, βγαίνουν για encore όλοι εκτός από τον Θάνο, σταματώ στην έξοδο και ξαφνικά βρίσκω συμπτωματικά έναν παιδικό φίλο που είχα πολύ καιρό να δω και είχε έρθει από την Πάτρα μόνο για το live… Βγαίνουμε με την παρέα του στη συνέχεια και περνάω ένα από τα ομορφότερα βράδια… Βάλτε να πιούμε, παιδιά. Θάνο, είσαι φως!

Παύλος Παυλίδης – Αμοργός - 15 Ιουλίου 2017

Είμαι πιστός ακόλουθος αυτού του ποιητή που ονομάζεται Παύλος Παυλίδης. Το καλοκαίρι του 2017 είμαι στην Αιγιάλη, μαζί με την τότε σχέση μου. Μένω σε ένα φανταστικό δωμάτιο, σε ταράτσα με μοναδική θέα, σε πολύ κεντρικό σημείο και όλη τη μέρα και τη νύχτα ακούμε μουσική, γιατί το φεστιβάλ γίνεται λίγο πιο δίπλα και παντού ακούγονται μελωδίες λόγω soundcheck! Όνειρο! Δεν μπορώ να αποτυπώσω με λέξεις τη γαλήνια και θετική αύρα αυτού του υπέροχου μέρους, την καλλιτεχνική του ενέργεια, το φαγητό και την απέραντη ομορφιά… Τις μέρες αυτές όλοι μιλάνε για το φεστιβάλ και ετοιμάζονται να ακούσουν σε ξεχωριστές μέρες τον Αγγελάκα, τον Δεληβοριά, τους 1000mods, τον Παυλίδη και πολλούς ακόμη (και σε αυτήν τη συναυλία ήταν λίγο πιο πέρα ο παιδικός φίλος που ήταν και στα Κρίνα)… Φτάνω την ώρα που παίζει ο Leon of Athens με τη φρέσκια indie pop ματιά του. Στη συνέχεια, έρχεται το πρώτο τζέρτζελο με τον αγαπητό και γλυκύτατο Φοίβο Δεληβοριά. Ο Φοίβος παίζει όλα τα κομμάτια σε jazz εκτέλεση παρέα με τον φοβερό πιανίστα που έχει και τον ντράμερ του… Πλησιάζει η ώρα για τον Παύλο Παυλίδη και είμαστε μπροστά μπροστά, πρώτη σειρά και ο κόσμος φωνάζει «Όλα γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που παν στο πουθενά». Και ξεκινάει το πάρτι… Τη βραδιά αυτή ο Παύλος είναι σαν να τρέχει ελεύθερος σε λιβάδια μακρινά, χοροπηδάει, γελάει και μας χαρίζει τόσα πολλά κομμάτια... Παίζει για 2, 5 ώρες σχεδόν. Θα σας αναφέρω δυο εικόνες που μου έχουν μείνει ανεξίτηλες… Όταν ο Παύλος παίζει τη Φωτιά στο λιμάνι, κοιτάω ψηλά το drone στον ουρανό και ξαφνικά μας λέει «Κοιτάξτε εκεί, η φωτιά στο λιμάνι… ». Tότε, βλέπουμε όλοι μαζί σαν χάνοι το νυχτερινό πλοίο που έρχεται από τον Πειραιά να λαμπιρίζει κοντά στο λιμάνι λίγο πριν ρίξει άγκυρες. Είναι σαν φωτιά στο λιμάνι. Μόλις τελειώνει η συναυλία, καθόμαστε στην παραλία με άτομα άγνωστα, φτιάχνουμε έναν κύκλο και παίζουμε με τις κιθάρες μέχρι να βγει ο ήλιος… Βέβαια, το καράβι έφυγε για την Αθήνα, η σχέση χάλασε λίγους μήνες μετά, αλλά η μουσική του Παύλου με ακολουθεί πάντα! Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα. Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια. Ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...