Αν δηλώνεις ελεύθερος, σήκωσε το χέρι. Μπράβο σου! Και τώρα ξανασκέψου το...

Πόσο ελεύθεροι είμαστε οι σύγχρονοι άνθρωποι; Ζούμε σε φαινομενικά ελεύθερες κοινωνίες με την ψευδαίσθηση ότι οι προσωπικές μας επιλογές καθορίζουν τις ζωές μας. Επιλέγουμε, λοιπόν να ζούμε χτισμένοι στα θεμέλια των πολυκατοικιών που υψώνουμε, να επιλέγουμε σπουδές μετρώντας την αξία του πτυχίου σε €υρώ, να δουλεύουμε για να επιβιώσουμε, να πιστεύουμε και να ανήκουμε, να φοβόμαστε, να υπηρετούμε τα πρέπει, να σιωπούμε για να μην θίξουμε, να βαφτιζόμαστε, να παντρευόμαστε και να διαιωνίζουμε το είδος για να υπάρχουμε και για να είμαστε αποδεκτά μέλη της κοινωνίας. Επιλέγουμε να λατρεύουμε το ευτελές, το πρόχειρο, το εύκολο, το γρήγορο, το επιφανειακό, γιατί επιλέγουμε να μην κουραζόμαστε και να μην πονάμε. Και αυτό το αποκαλούμε ελευθερία.

Θέλω να νιώσω ελεύθερη.
Θέλω να γεννηθώ ξανά.
Θέλω να με ψάξω. Και θέλω να με βρω.
Θέλω να διώξω τους περιορισμούς.
Θέλω να διαλύσω τα πρέπει.
Θέλω να νιώσω ελεύθερη.
Θέλω να θέλω και να μπορώ.
Θέλω να ζω.
Θέλω να ξεγυμνωθώ στον εαυτό μου, να εκτεθώ...
Θέλω να νιώσω ελεύθερη.
Θέλω να χαλαρώσω, να περπατήσω, να μυρίσω, να γευτώ, να δω, να καταλάβω.
Θέλω να με καταλάβω.
Θέλω να είμαι εγώ και η θάλασσα.
Θέλω να είμαι εγώ και τα βουνά.
Θέλω να είμαι ελεύθερη.
Θέλω να αφεθώ.
Θέλω να θέλω και να μπορώ.
Θέλω...
Θέλω να ξέρω τι θέλω!

“Η ελευθερία, ο πόθος για την ελευθερία είναι ένας εσωτερικός πόλεμος. Ζούμε σε μια κοινωνία υποταγμένων υπαλλήλων γραφείου και για να ξεφύγουμε απ' αυτή την παγίδα πρέπει να παλέψουμε ταυτόχρονα τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τον κόσμο όλο. Η ελευθερία είναι ένας αγώνας της κάθε στιγμής, τον οποίο ελάχιστα συνειδητοποιούμε. Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να υποταχθώ.”
_{“Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ”, Ζοέλ Ντικέρ}

“Έζησες τη ζωή σου ή σε έζησε εκείνη;”
“Το στήθος σου σκάει από αβίωτη ζωή!”
_{“Όταν έκλαψε ο Νίτσε”, Irvin Yalom}

Φωτογραφία του Aris Sperkos