Η ιδιοφυία στην υπηρεσία απουσίας νοήματος

Είναι δυνατόν να βλέπεις μια ταινία/βίντεο/ντοκιμαντέρ/συναυλία μετά από 32 χρόνια και να νιώθεις την ιδιοφυΐα της στο πετσί σου σαν να έχει μείνει ανεπηρέαστη από το χρόνο; Η ιστορία του “Stop making sense” βρίθει καινοτομιών και αν πρέπει να μας πείσει για τα λεγόμενά της το κάνει με τον μοναδικό τρόπο!

Για να προωθήσει το νέο άλμπουμ των Talking Heads “ Speaking in Tongues” o David Byrne και η παρέα του συγκέντρωσαν από μόνοι τους 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Σκοπός τους ήταν να γυρίσουν σε ταινία μια συναυλία του συγκροτήματος . Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Jonathan Demme , ο σκηνοθέτης της “Σιωπής των αμνών”, 7 χρόνια αργότερα.

Ιστορικά ήταν η πρώτη ταινία στην οποία χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά ψηφιακή τεχνολογία για τον ήχο.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο θέατρο Pantages του Holywood και διήρκεσαν 3 ημέρες live συναυλιών. Λόγω του ότι συνενώθηκαν αυτές οι τρεις ημέρες υπήρξαν μικρές διαφορές μεταξύ των ηχητικών και του βίντεο.

Τα αρχικά credits εμφανίζονται με στυλ αντίστοιχο της της ταινίας “Dr. Strangelove” του Stanley Kubrick’s. Έπειτα η ταινία ξεδιπλώνεται σταδιακά. Αρχικά βγαίνει μόνος ο Byrne με μια κιθάρα και ένα κασετόφωνο και τραγουδάει το “Psycho killer”. Στο τέλος του τραγουδιού κατά στιγμές ακούγονται ριπές όπλου και ο Byrne περπατάει τρεκλίζοντας σαν να τον πετυχαίνουν.

Στη συνέχεια σε κάθε τραγούδι προστίθενται ένα ένα τα μέλη του συγκροτήματος, τεχνικοί μεταφέρουν και στήνουν τα σκηνικά και συμμετέχουν και “τρίτοι” μουσικοί, με “προϋπηρεσία” στο funk. Στο πέμπτο κομμάτι, το “Slippery People” εμφανίζονται τα εκπληκτικά αυτά κορίτσια στα back vocals.

Το κοστούμι που φοράει ο Byrne μεγαλώνει σταδιακά σε κάθε κομμάτι έως ότου στο “Girlfriend Is Better” να είναι πλέον εξωφρενικά μεγάλο.Η ιδέα για το τεράστιο κοστούμι ήρθε όταν ένας φίλος του σχεδιαστής ανέφερε ότι στην σκηνή “όλα είναι μεγεθυμένα” εννοώντας την ηθοποιία, τις κινήσεις κοκ. Σε μια συνέντευξη — στην οποία ο Byrne παίρνει συνέντευξη από τον εαυτό του — αναφέρει ότι ήθελε να κάνει το κεφάλι του να φαίνεται μικρό σε σχέση με το σώμα του και ο μόνος τρόπος για να γίνει φυσικά αυτό … ήταν να μεγαλώσει το σώμα του. Και όλο αυτό γιατί η μουσική είναι σωματική και το σώμα την νιώθει πριν το κεφάλι.

Ορισμένα κομμάτια έχουν διαφορετικά σκηνικά: στο This Must Be the Place (Naive Melody) το συγκρότημα εμφανίζεται δίπλα από ένα φωτιστικό δαπέδου και στην γιγαντοοθόνη πίσω τους προβάλλονται κοντινά από δυο σώματα, του Byrne και της Adelle Lutz, μέλλουσας συζύγου του. Έχοντας ερωτευθεί ήδη λίγο καιρό πριν την Lutz, γράφει το μόνο ερωτικό του κομμάτι που και ο ίδιος έχει παραδεχτεί.

Η ταινία είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και έχει χαρακτηριστεί ως “μια από τις καλύτερες ροκ ταινίες που έχουν γίνει ποτέ”. Έχει το σπάνιο σκορ 97% στο Rotten Tomatoes.

Ευτυχώς υπάρχει αυτούσια στο YouTube.

Γράφτηκε από τον Αλέξανδρο Μπινόπουλο, Coni-OnAir.