Music and photography 09: So long, Marianne

Ένα σύντομο φωτογραφικό οδοιπορικό στην κοινή ζωή της Marianne Jenses Ihlen και του Leonard Cohen.

So long, Oslo πρέπει να είπε το 1957 η Marianne καθώς έφευγε από την καταπιεστική της οικογένεια για το “ομορφότερο νησί του Αιγαίου”, όπως της είχαν πει. Ή αλλιώς “απλά πάρε το πλοίο και κατέβα στον πρώτο προορισμό που βρεις”.

Αντίστοιχο αποχαιρετισμό — στο Λονδίνο αυτή τη φορά — εξέφρασε ο Leonard Cohen μια μέρα του Μαρτίου του ’60 όταν μπήκε σε μια τράπεζα και έμαθε από έναν μαυρισμένο (σε φανερή αντιδιαστολή με τους κατάλευκους και καταπώς λυπημένους γύρω του) υπάλληλο, πώς είχε πάρει το χρώμα του μετά τις διακοπές που είχε κάνει στην Ελλάδα. Η απόφαση του ποιητή ήταν άμεση, την επομένη κιόλας μέρα είχε πάρει το αεροπλάνο για την Αθήνα.

Τις δεκαετίες του ‘50 και ‘60 η Ύδρα ήταν σα να ζούσε στη δική της διάσταση του χρόνου. Ένα νησί που από τη μια ήταν φτωχό, με ρεύμα που ερχόταν μόνο μια ώρα το πρωί και μια το απόγευμα και στο οποίο μπορούσες να αγοράσεις ένα σπίτι με 1.500 δολάρια· όπως έκανε και ο 24χρονος Leonard. Ταυτόχρονα, όμως, και ένας προορισμός μεγάλων ονομάτων της τέχνης: Η Μελίνα Μερκούρη και ο Jules Dassin, για το γύρισμα της Φαίδρας, ο Κακογιάννης για το “Κορίτσι με τα μαύρα”, η Sophia Loren με το “Παιδί και το δελφίνι”.

So long, Axel αναγκάστηκε να πει, όμως, σταδιακά η Marianne και για τον άντρα της, ανερχόμενο συγγραφέα στη χώρα του, που ολοένα και συχνότερα έλειπε από το νησί για δουλειές. Μια από τις μοναχικές τις ημέρες, καθώς ψώνιζε στο γωνιακό μαγαζί , άκουσε τη φωνή του Leonard να την καλεί στην παρέα του. Από εκεί και πέρα και για κάποια χρόνια, η Marianne και ο Leonard θα περάσουν μαζί ανέμελες και μποέμ καταστάσεις.

Ο Leonard είχε πει ότι ήταν η πιο όμορφη από τις γυναίκες που είχε δει, και το καλύτερο δώρο που θα είχε να της κάνει ήταν το κομμάτι που της έγραψε.

So long, Marianne, it’s time that we began
To laugh and cry and cry and laugh about it all again

Η ζωή της Marianne ήταν μια εναλλαγή μεταξύ γέλιου και κλάματος. Ένα περιστατικό γέλιου είναι και το ακόλουθο:

Tη πρώτη φορά που έπρεπε να φύγουν οδικώς από την Ελλάδα για τη Νορβηγία είχαν αγοράσει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Βάζοντάς το μπρος, βλέπουν ένα πανύψηλο αλαφιασμένο Κινέζο να τρέχει καταπάνω τους λέγοντας ότι αυτό ήταν το δικό του αμάξι. Απορώντας για το τί μπορεί να εννοεί και προσπαθώντας να επικοινωνήσουν με τη γλώσσα του σώματος, κατάλαβαν ότι ο Κινέζος είχε μια τρακαρισμένη Mercedes του οποίου τη μηχανή είχαν τοποθετήσει στο αμάξι που είχαν αγοράσει. Συνειδητοποιώντας την αξία της ιπποδύναμης, χαιρέτησαν ευγενικά τον Κινέζο και γκάζωσαν για τον προορισμό τους!

Οι δυο τους ταξίδεψαν στο Όσλο, στο Μόντρεαλ και στη Νέα Υόρκη, αλλά η Ύδρα ήταν πάντα το καταφύγιό τους.

So long, Leonard είπε στο τέλος αναγκαστικά η Marianne όταν πλέον ο τροβαδούρος είχε γίνει πασίγνωστος και περιζήτητος. Το 1972 πήγε για τελευταία φορά στο νησί και διέμεινε στο σπίτι που μοιραζόταν παλιά μαζί. Κάποια στιγμή άκουσε ένα χτύπημα στη πόρτα της και ανοίγοντας είδε μια νεαρή κοπέλα με ένα βρέφος στην αγκαλιά της που ήθελε να ξέρει αν θα έφευγε για να μείνει εκείνη στο σπίτι. Ήταν η Suzanne, ένας πλατωνικός έρωτας του Leonard στο Μόντρεαλ. Το ομώνυμο τραγούδι που έγραψε για εκείνη περιγράφει την τελετουργία των συναντήσεών τους.

 

 

Γράφτηκε από τον Αλέξανδρο Μπινόπουλο, Coni-OnAir.