Ταινίες που πρέπει να δεις :: Barfly (1987)

Μια μοναχική νύχτα σε μια καταραμένη μοναχική πόλη. Ένα ποτό, πολλά τσιγάρα και μια καλή ταινία. Βρέχει έξω και ο καπνός των τσιγάρων κινείται γύρω από το δωμάτιο. Μόνο ένας επιτραπέζιος λαμπτήρας και τα σκούρα χρώματα της ταινίας σε φωτίζουν. Ο ήχος της βροχής έξω σε κάνει να αισθάνεσαι λυπημένος, μόνος, αλλά σε χαλαρώνει, με κάποιο τρόπο. Ξέρεις ότι είσαι μόνος εκεί, όμως τα πρόσωπα όλων των φίλων σου έρχονται στο μυαλό σου, όλες οι όμορφες αναμνήσεις μιας νεανικής, αλλά πολύ ζωντανής ζωής σε ζεσταίνουν. Ξαφνικά δεν είσαι πλέον μόνος. Αυτός είναι ο τρόπος που αισθάνομαι τώρα, αυτό κάνει το Barfly.

Μια ταινία για έναν πότη, γραμμένη από έναν πότη, που απεικονίζεται από έναν πότη. Ο Henry Charles Bukowski έγραψε αυτή την ταινία και ο φίλος του Sean Penn ήθελε να απεικονίσει τον κύριο χαρακτήρα, Henry "Hank" Chinasky, το λογοτεχνικό alter ego του Bukowski.

Ο Sean Penn ήθελε τον σπουδαίο Dennis Hopper να κατευθύνει την ταινία, αλλά του Bukowski δεν του άρεσε ο Hopper, οπότε δεν υπήρξε συμφωνία. Ο ρόλος πήγε σε έναν αληθινά αλκοολικό και εξαρτημένο από τα ναρκωτικά, πρώην ημι-επαγγελματία μπόξερ, τον Mickey Rourke. Αυτόν τον τύπο! Μια μέρα θα κάνουν μια ταινία γι 'αυτόν.

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο φίλος του Bukowski, ο Barbet Schroeder, Γερμανός επίσης.

Η ταινία αρχίζει και τελειώνει σε ένα μπαρ, με έναν αγώνα και μεθυσμένες παρέες.

Είναι μια θλιβερή ταινία για τη ζωή ενός λυπημένου αλήτη που κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσε να παραμείνει ζωντανός παρά το αλκοόλ και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε κάθε μέρα. Η ζωή που ζει είναι απλά απαίσια. Είναι διαρκώς μεθυσμένος, ζει σε ένα δωμάτιο που μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο, εξαιρετικά μικρό και βρώμικο. Δεν έχει χρήματα για φαγητό και προφανώς δεν έχει δουλειά, αλλά φημολογείται ότι είναι καλός συγγραφέας. Πίνει σε αυτό το μπαρ, το «Χρυσό Κέρατο», όπου γνωρίζει τον ιδιοκτήτη και παλεύει με τον μπάρμαν, προφανώς χωρίς λόγο. Απλώς τον μισεί, γιατί "αντιπροσωπεύει όλα όσα σαφώς σιχαίνεται", όπως λέει στη γυναίκα που αγαπά. Αλλά την αγαπάει πραγματικά; Τη συναντά -έκπτωτος από το «Χρυσό Κέρατο» σε ένα άλλο μπαρ κι εκεί αρχίζει η περίεργη ιστορία τους. Μια ιστορία αλκοόλ και καβγάδων.

Το αστείο είναι ότι ο Hank Chinasky είναι το alter ego του Bukowski, που σημαίνει ότι Bukowski έζησε στην πραγματικότητα έτσι για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ίσως γι 'αυτό ήταν τόσο καλός συγγραφέας. Τι ζωή είχε!

Το Barfly θα σας κάνει να σκεφτείτε και να θέλετε να πιείτε, να καπνίσετε και να κάνετε σεξ.

Καλοσκηνοθετημένο και καλογραμμένο, δίνει ζωή σε μια ιστορία επί της ουσίας παράλογη που παρόλα αυτά καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή και να περάσει το μήνυμα πως ακόμη και ο πιο μοναχικός άνθρωπος στη γη έχει κάποιον, ή μπορεί να έχει κάποιον, αν είναι αρκετά γενναίος να ψάξει για αυτόν ή αρκετά τυχερός για να τον βρει. Η τύχη είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, μιας και η ίδια η ζωή του Chinasky καθορίζεται από αυτήν. Το ξέρει, άλλωστε, και παίζει μαζί της, όπως και με όλα τα άλλα, ειδικά με τις γυναίκες και τα χρήματα.

Όπως είπα, η ταινία αρχίζει και τελειώνει στο «Χρυσό Κέρατο», με μια πάλη σε μπαρ, και είναι εδώ που ο Hank αφήνει την τύχη να του χτυπήσει την πόρτα, γνωρίζει τη γυναίκα που θα τον καθορίσει και έρχεται σε επαφή με το χρηματικό ποσό που πολλοί θα όριζαν σαν ευκαιρία ζωής. Αλλά, όπως λέει και ο ίδιος «όλοι μπορούν να μην πιουν - για να πιεις, για να γίνεις πότης, απαιτείται προσπάθεια», κι έτσι θα τα πετάξει όλα για αυτό του το πάθος!

Δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό, το χρειάζεται για να είναι συγγραφέας, χρειάζεται τον πόνο, τον αγώνα, την αγάπη μιας μεθυσμένης γυναίκας και την πάλη. Φοβάται πιθανότατα τη συνηθισμένη ζωή, το ξυπνητήρι στις έξι το πρωί για να πάει σε μια δουλειά όπου η ψυχή και το μυαλό του θα θανατώνονταν κάθε μέρα, αργά και οδυνηρά. Είναι ελεύθερος, έχει συνηθίσει να είναι απένταρος, να κοιμάται και να τρώει όπου βρει και να ζει στο περιθώριο.

Συμπέρασμα: Το Barfly είναι μία ταινία που φωτογραφίζει όλους τους καταραμένους συγγραφείς και καλλιτέχνες που θαυμάζουμε. Όλους τους «αλήτες» Hank Chinaskies που εμείς, οι απλοί και καθημερινοί, δεν έχουμε τα κότσια να είμαστε (ή έχουμε τη λογική να μην είμαστε..;), αλλά θα τους λατρεύουμε για πάντα και κάπου βαθειά μέσα μας θα ευχόμαστε να ζήσουμε έστω για μια στιγμή στη μέθη και την ελευθερία τους!