Χριστίνα Θεοδώρου, «Ο Έλβις έφυγε», Δωδώνη

Νέοι άνθρωποι, στην ηλικία των είκοσι, σ' ένα πάρτι! Αλλά δεν διασκεδάζουν, δεν φλερτάρουν, δεν προβαίνουν σε καμία ενέργεια από αυτές που αρμόζει σε ένα πετυχημένο πάρτι. Αντιθέτως, μπλέκουν σε ένα συνειρμικό παιχνίδι σκέψεων, λέξεων και αδιεξόδων. Είτε ο καθένας ξεχωριστά, είτε όλοι μαζί.

Η λιτή γραφή, η χρήση μιας σύγχρονης και ταυτόχρονα εσωτερικής γλώσσας, κοφτής κι ατίθασης, χωρίς περιττά φτιασίδια αποτυπώνουν καθαρά τις σκέψεις, σε μορφή εσωτερικού μονολόγου ή διαλόγου, των πρωταγωνιστών, που το μόνο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η διάκριση σε φύλο -άρρεν, θήλυ- χωρίς ονόματα. Κυρίαρχη είναι η ιδέα ότι είναι κάποιος από εμάς.

Ο έρωτας, η μοναξιά, οι φιλίες, οι σχέσεις, η αρετή, η οικογένεια και τα παιδιά, η δουλειά βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού, ενός τσούρμου νέων ανθρώπων, οι οποίοι ξεκινούν τη ζωή τους χωρίς κάποια ιδιαίτερη προοπτική για το μέλλον. Χωρίς καν την όρεξη να απολαύσουν ένα πάρτι.

Διαβάζοντας το ο καθένας/ η καθεμιά θα αναγνωρίσει κομμάτια του εαυτού του/ εαυτού της, καταστάσεις που έχει βιώσει, συναισθήματα που έχει νιώσει και σκέψεις που έχει κάνει. Ένα κοκτέιλ σκέψεων και αναλύσεων, με μια λεπτή ειρωνική διάθεση να ελλοχεύει κι ένα διακριτικά γκροτέσκο χαρακτήρα να «σπάει» τη μονοτονία και την απαισιοδοξία.

Μια γενιά σε αδιέξοδο, σε μια κοινωνία που διαρκώς αποτυγχάνει να την κάνει κομμάτι της, χάνοντας έτσι το πιο παραγωγικό τμήμα της, μια γενιά που «πληρώνει» το λογαριασμό κάποιων άλλων. Για αυτό ας σκίσει το χαρτί κι ας αρχίσει από την αρχή. Είναι προτιμότερο να τα καταστρέψει όλα και να χτίσει πάνω τους, παρά να αυτοκαταστραφεί...