Ανδρέας Πασσάς, «Κακή Σπορά», Εκδ. Πνοή
2019-03-20
Σκληρό. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τη συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Πασσά «Κακή Σπορά». Σκληρό, όχι απαραίτητα -ή μόνο- προς το περιεχόμενο, τη θεματική και τους χαρακτήρες που ο συγγραφέας επιλέγει να σκιαγραφήσει, σκληρό ως προς το πόσο ρεαλιστικά και με ενάργεια διαγράφονται οι καταστάσεις, οι πρωταγωνιστές και η ατμόσφαιρα των διηγημάτων.
Ένας underground περιθωριακός κόσμος ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Οι πρωταγωνιστές «μυρίζουν» θάνατο και αλκοόλ, σκηνικό πολύ κοντά στο νουάρ τις περισσότερες φορές, οι καταστάσεις που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας ξεκινάνε από εικόνες της πλατείας Βικτωρίας που όλοι μπορεί να έχουμε δει περιδιαβαίνοντας το κέντρο της πόλης -αν έχεις το αισθητήριο να κοιτάς όχι πάνω στον κεντρικό φωτισμένο δρόμο, αλλά στο στενό δίπλα, το ημιφωτισμένο ή το αδιέξοδο-, και φτάνουν σε ιστορίες εσωτερικές ή δυστοπικές ή ξένες προς την καθημερινότητα μας -τουλάχιστον αυτή που επιλέγουμε να βλέπουμε-.
Η συλλογή διατρέχεται από μεστή, ωμή κι αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια/αλήθεια, τόσο που δεν έχει πια σημασία αν αυτό που διαβάζεις είναι όντως μια αληθινή υπόθεση ή βασισμένη σε κάτι αληθινό, διότι σε έχει συνεπάρει από την αρχή και έχεις ήδη μπει στον κόσμο της κάθε ιστορίας -που με την πλοκή και τη συνοχή της σου κρατάει το ενδιαφέρον στο κόκκινο-, και για σένα η στιγμή της ανάγνωσης είναι μια στιγμή συνενοχής και απόλαυσης!
Θα σου περάσει από το μυαλό αν κάποιος από όλους αυτούς είναι γείτονας ή ο τύπος που έχει το καφενείο κάτω από το σπίτι σου, αν στην τάδε κοπέλα που είδες στο πάρκο της συμβαίνουν αυτά που μόλις διάβασες. Και αυτό συμβαίνει διότι ο κόσμος που αναπηδάει από τις σελίδες του βιβλίου μπορεί να ζει κρυπτικά και στο περιθώριο, παρόλα αυτά είναι ένας κόσμος απόλυτα πραγματικός και υπαρκτός, στοιχεία και γεγονότα που σημαδεύουν τις ζωές μας εμπεριέχονται τεχνηέντως στις σελίδες του βιβλίου.
Και όταν ένα βιβλίο φτάνει τόσο κοντά στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής, εκεί ακριβώς που έχει φυτευτεί έστω και ένας κακός σπόρος, εκεί που όλα κρύβονται βαθιά, δεν ξεπερνιούνται ίσως και ποτέ και διαμορφώνουν συνειδήσεις και χαρακτήρες, τότε είναι η κομβική στιγμή που ο άνθρωπος ενεργεί με βάση το θυμικό, και το καλό και το κακό που συνυπάρχουν μέσα μας αποφασίζουν να δουν ποιο από τα δύο θα κερδίσει για πάντα το μυαλό του εκάστοτε υποκειμένου... Σε αυτό το σημείο αρχίζουν οι ιστορίες του Ανδρέα Πασσά...
Ανδρέας Πασσάς, «Κακή Σπορά»
