Απίστευτος «Ζορμπάς» του Soloúp από τις Εκδόσεις Διόπτρα

«Τι έφτιαξες ρε Soloúp;». Σαν σκεπάρνι και εμένα ο λόγος μου όπως του Ζορμπά! Έπιασα στα χέρια μου το graphic novel «Ζορμπάς – Πράσινη Πέτρα Ωραιότατη» από τις Εκδόσεις Διόπτρα και το άφησα μόνο για κοιμηθώ. Ξυπνώντας το πρωί, κάθισα με ένα καφέ και τελείωσα τις υπόλοιπες από τις 515 σελίδες του, με δάκρυα στα μάτια.

Ο, κατά κόσμον, Αντώνης Νικολόπουλος πήρε το αριστουργηματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, το έπλασε για 1,5 χρόνο και μας παρέδωσε μια ολοκληρωμένη δουλειά στην οποία, όχι απλώς άντεξε να σηκώσει το βάρος του πρωτότυπου, αλλά το έκανε δικό του.

Πριν γράψω για το graphic novel και τα δάκρυα, να σημειώσω ότι το έργο αυτό μπορεί να φέρει πιο κοντά και πιο εύκολα το εμβληματικό βιβλίο του Καζαντζάκη σε ένα νεότερο κοινό, αλλά και σε μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που ίσως φοβόντουσαν να αναμετρηθούν με αυτό.

Εδώ να πω, πως μου αρέσει η τεχνοτροπία του Soloúp όπως αποτυπώνεται στη «Μάχη της Πλατείας», στο «Αϊβαλί», στον «Συλλέκτη» και σε όλες τις δουλειές του. Το χρώμα, η γραμματοσειρά, το «ταξίδι» σε κάθε σελίδα. 

Μου αρέσει το απαλό μωβ του για τις νύχτες, ο τρόπος που το πενάκι αφηγείται τα πάθη που «βγαίνουν» στο πρόσωπο του Ζορμπά, οι εκφράσεις του σκεφτικού αφηγητή και η σκηνή με τη χήρα. Μου αρέσει το «μουσταρδί» κίτρινο που χρησιμοποιεί και το… κόκκινο ανθρωπάκι στις σελίδες 378-379. 

Φυλλομετρώ ξανά, όσο γράφω, τις κωμικές -και πόσο τραγικές όμως- στιγμές με τη Μαντάμ Ορτάνς, τον πνιγμό του Παυλή, το καράβι που φτάνει στην Κρήτη, τα εμβόλιμα στριπάκια με τις «παιδικές», απλοϊκές ζωγραφιές που «φτιάχνει» ο ίδιος ο Ζορμπάς.

Τι να πω για τη σελίδα 13 όπου δίπλα στον Βούδα, μια μήτρα «εμπεριέχει» τον Χριστό, έναν δερβίση, τον Ζορμπά; Τι να πω για την αποτύπωση στο χαρτί των βαθύτερων αναγκών του Αφηγητή μας, που παλεύει με τις ιδέες του και τα πάθη του; Τι να πω για το σύμπαν του χωριού, της παραλίας και των χαρακτήρων που έχτισε ο Soloúp με τα πενάκια του;

Θα σας πω για τα δάκρυα. Όλη η «πάλη» του βιβλίου είναι ανάμεσα στην ύλη και το άυλο, στην τροφή για το σώμα και το μυαλό, στο κορμί, τον έρωτα, την προσωπική άβυσσο και τον θάνατο. 

Ο Ζορμπάς, κάτι που αναφέρεται και στο βιβλίο, δεν είναι μόνο συρτάκι, Άντονι Κουίν και φολκλόρ. Πιο σωστά, είναι ΚΑΙ αυτά. Το συρτάκι άλλωστε ξεσηκώνει για χορό, απαιτεί να ζήσεις τη στιγμή, να πέσεις ξέπνοος μόλις τελειώσει.
Στο τέλος του βιβλίου, όπως ίσως ξέρετε, οι δύο φίλοι χωρίζονται για πάντα. Δεν είναι spoiler. Οι αναζητήσεις τους στο ακρογιάλι, ο «πόλεμος» των ιδεών τους και των στάσεων ζωής που ακολουθούν και υπηρετούν, αποτυπώνονται τόσο άψογα από τον Soloúp που συγκινήθηκα! 

Ο Νικολόπουλος φίλτραρε τον λόγο του Καζαντζάκη και μας έδωσε σε ένα ογκώδες graphic novel όλη την ουσία του, χωρίς να πειράξει το κείμενο, αλλά αντιθέτως να τολμήσει μια απολαυστική παρέμβαση στα μέσα του βιβλίου, να παίξει με τους αναγνώστες σε διάφορα σημεία και να κατορθώσει να σταθεί άψογα απέναντι στο «χρέος» του. 

«Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ». Αυτό λέει ο Soloúp στον Καζαντζάκη με αυτό το έργο. Διαβάστε το. Αγοράστε το σε ανθρώπους που αγαπάτε, που παλεύουν με τα «μέσα» τους, σε έφηβους και έφηβες που ψάχνονται.