Cynthia Freeland, «Μα είναι αυτό τέχνη;» εκδ. Πλέθρον

Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν, ότι τελευταία η τέχνη έχει τραβήξει πολλά βλέμματα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ταυτόχρονα, τα όρια του τι μπορεί να οριστεί ως τέχνη και τι όχι,δεν είναι ευδιάκριτα. Πολλές είναι οι εκθέσεις και οι φορείς που τις φιλοξενούν και κατακλύζουν τις ευρωπαικές πρωτεύουσες.Το κοινό όμως, ίσως να μην γνωρίζει ποια είναι τα κριτήρια για να ακολουθήσει τις εξελίξεις.

Τι είναι Ωραίο; Τι είναι τέχνη και τι μαζική κουλτούρα; Η σύγχρονη τέχνη θέλει να σχολιάσει ή να προκαλέσει; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που καθορίζουν τι είναι τέχνη; Και στην τελική, πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;

Το «Μα είναι αυτό τέχνη» της Cynthia Freeland από τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ, είναι ένα βιβλίο που πιθανότατα να απαντήσει σε αρκετά ερωτήματα γύρω από την τέχνη. Αν ασχολείσαι με την τέχνη επαγγελματικά, θα το ξέρεις, αν όχι, προτείνω να το διαβάσεις, σε ενδιαφέρει. Αν πάλι βρίσκεσαι από την μεριά του αποδέκτη όχι μόνο σε ενδιαφέρει, αλλά πρέπει να το διαβάσεις, γιατί θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις την αμηχανία μπροστά στη σύγχρονη τέχνη. Πρόκειται για ένα βιβλίο που εισάγει τον αναγνώστη στη θεωρία της τέχνης, στην έννοια της, τη σημασία της, αλλά το πιο σημαντικό, στους λόγους που την αξιολογούμε ως τέτοια. Η προσέγγιση στο συγκεκριμένο θέμα είναι κάπως αναδρομική, ίσως σοκαριστική, αλλά κυρίως απλή. Δεν αποσκοπεί στην αποστασιοποίηση, αλλά στην αφήγηση της πραγματικότητας μέχρι σήμερα.

Η Cynthia Freeland, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Houston, κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία, έχει εκδόσει εκτός από το συγκεκριμένο βιβλίο και μελέτες για τη φιλοσοφία της τέχνης και του κινηματογράφου, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τη φεμινιστική θεωρία.

Ή πολύ πιο εύστοχα -απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου-

«Αυτό το ωραίο και ευχάριστο βιβλίο, αποτελεί ιδεώδη εισαγωγή στη σκέψη σχετικά με την τέχνη. Η Cynthia Freeland εξηγεί γιατί η καινοτομία και η διαμάχη βρίσκονται μονίμως στην πρωτοπορεία της τέχνης και γιατί αυτό έχει σημασία. Μελετά τη σχέση της τέχνης με το ωραίο, τον πολιτισμό, το χρήμα, το φύλο και τη νέα τεχνολογία και προχωρεί αναφερόμενη παραδειγματικά στον Rembrandt, τον Goya και τον Damien Hirst, αλλά και στα αφρικανικά γλυπτά-φετίχ, τους χορούς των Ινδιάνων Pueblo και το MTV».

κεντρική φωτογραφία: Antony Gormley, One & Other, 2009, public art project, Trafalgar Square, London