Διαβάσαμε :: «Αηδόνι Ερείπια» του Νίκου Σιδέρη | Εκδόσεις Αρμός

Το βιβλίο του ψυχίατρου-ποιητή Νίκου Σιδέρη, Αηδόνι Ερείπια, αποτελεί μια καλαίσθητη έκδοση που ήδη από τον τίτλο μας προϊδεάζει για μια διαφορετική ποιητική πρόταση.

Η τολμηρότητα του τίτλου, που χρησιμοποιεί το ασύνδετο σχήμα, απαντάται και στην εσωτερική οργάνωση του υλικού, εφόσον εκτός από τη  θεματική του «αηδονιού» που ξεδιπλώνεται μέσα από ποιήματα απεύθυνσης, συνυπάρχουν σώματα ποιημάτων διαφορετικών μορφών, όπως Χάι κου, πεζοποίηση, ποιητική πρόζα, μέσα από επιλογές και άλλων συλλογών του δημιουργού.

Στην πρώτη ενότητα το ομώνυμο ποίημα Αηδόνι Ερείπια υφαίνει έναν οντολογικό κόσμο, στον οποίο το αηδόνι έρχεται σαν να γνωρίζει όλα τα μυστικά της ύπαρξης και αποτελεί τη ‘μούσα’ του ποιητή.  Στην προφορική μας παράδοση άλλωστε έχει πλειστάκις εξυμνηθεί. « Η δωρεά είναι η στρατηγική σου» μας λέει ο ποιητής για το τραγούδι που χαρίζει το αηδόνι και διαπερνά τα ερείπια των ανθρώπων σαν μια συνεκτική πεμπτουσία. Οι χρόνοι και οι ανάσες του ποιήματος, μας υπαγορεύουν έναν απόλυτο και μυστηριακό σεβασμό για να απελευθερώσει το ποίημα το άρωμά του. Η απόλαυσή του  δεν υπόκειται σε λογικές αιτιάσεις, που χρησιμοποιούνται μόνο κατ’ επίφαση [ένα αηδόνι εμφανίστηκε, μας μάγεψε με το τραγούδι του και εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα].

Είναι κάτι περισσότερο από αυτό, καθώς το φευγαλέο γίνεται αιώνιο, οι ορισμοί ζητούν εκ νέου προσδιορισμό και μέσω αυτής της σύνθεσης αφουγκραζόμαστε το είναι και το δεν είναι το πραγμάτων.

Τα υπόλοιπα ποιήματα, αρκετά εκ των οποίων έχουν εξομολογητική χροιά, διατηρούν και αυτά την ελευθερία τους να παρουσιάζονται και να διατηρούν τις εμμονές τους, τις ασυνέχειες, να μην αποκαλύπτουν όσα θα μπορούσαν και να κάνουν εξαιρετικής ωραιότητας χρήση των σημείων στίξης, έτσι που μοιάζει να μπαίνουμε αποσπασματικά στο όνειρο κάποιου, του οποίου η υποκειμενική εμπειρία, εκτός από υπνωτιστική φαίνεται και παράδοξα γνώριμη. Όπου ο ποιητής επιχειρεί να δομήσει ‘στέρεα’ ποιήματα το καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία, ωστόσο, η ονειρικότητα και η αποσπασματικότητα των περισσοτέρων μοιάζει να είναι συνειδητή επιλογή γιατί με αυτόν τον αφαιρετικό τρόπο, εμπεριέχεται και ο αιθέρας των πραγμάτων θα λέγαμε, συνδέοντας έτσι την πρώτη ενότητα με τα υπόλοιπα ποιήματα, σε ένα ολοκληρωμένο ήχο-αισθαντικό σύνολο.

Αποκτήστε το βιβλίο εδώ.