Διαβάσαμε: «Ανέβα στο Βουνό να το Φωνάξεις» του James Baldwin | Εκδόσεις Πόλις

O James Baldwin θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς πεζογράφους. Η παραστατικότητα της γραφής πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με μια γλυκόπικρη αίσθηση αφού αφενός ο τρόπος του συχνά είναι τρυφερός, ακόμα και στους πιο αποκρουστικούς ήρωές του, ενώ παράλληλα θίγει με τον δικό του τρόπο τα ζητήματα της εποχής και τον πουριτανισμό των υποτίθεται «καλλιεργημένων» ή πνευματικών ανθρώπων. Στην πρώτη του προσπάθεια, αφού το «Ανέβα στο βουνό να το φωνάξεις» είναι το ντεμπούτο του, το οποίο και έγραψε σε εξαιρετική νεαρή ηλικία, ο αναγνώστης μπορεί να εντοπίσει τα καλά γνωρίσματα της συγγραφικής του δεινότητας που θα εξελίσσονταν στην πορεία, όμως η ιστορία μπορεί να ιδωθεί ως ένα αυτοτελές έργο που κανείς δεν μπορεί να πει πως είναι έκδηλο ότι γράφτηκε από έναν τόσο νέο άνθρωπο.

O John Grimes είναι το μεγαλύτερο από τα 4 παιδιά της οικογένειας Grimes που ζει στο ταλαιπωρημένο Harlem της Νέα Υόρκης. Τα πάντα στην οικογένεια κινούνται γύρω από το θρησκευτικό αξίωμα ενός δογματικού πατέρα, ο οποίος άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις Γραφές. Ακόμα και αν οι προθέσεις του πατέρα είναι αγνές και πνευματικές, ο χώρος που καταλαμβάνει είναι τόσο μεγάλος, που πνίγει χωρίς να το αντιλαμβάνεται όλη την οικογένεια. Ο John δε θέλει να ακολουθήσει τη διαδρομή, για την οποία τον έχουν προορίσει, που είναι ο χώρος της εκκλησίας, αλλά θέλει να διασχίσει το δικό του μονοπάτι και το κάνει ανάμεσα σε διάφορα παραφερνάλια. Το ταξίδι του δεν είναι εύκολο αλλά είναι χωρίς αμφιβολία γεμάτο από αλήθεια και σθένος. Δεν αποστρέφεται τον Θεό αλλά τους εκπροσώπους τους, παρόλο που επιχειρεί να τους συγχωρήσει, διότι γνωρίζει πως η συγχώρεση είναι μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις του κόσμου.

Η κοφτερή γραφή του συγγραφέα απεικονίζει τα βάσανα των απλών ανθρώπων, την έμφυλη βία, τον ρατσισμό και την ομοφυλοφιλία. Όλα καταπατώνται από τον πουριτανισμό των θρησκευτικών αντιλήψεων, τις οποίες όμως ο Baldwin δεν προσπαθεί να κρίνει αλλά να κατανοήσει, παρόλο που αντιλαμβάνεται ότι είναι η ρίζα του κακού ή έστω ο αποδιοπομπαίος τράγος, από τον οποίο στηρίζονται οι ανασφάλειες και τα κωλύματα των ανθρώπων. Η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων είναι εδώ και τους φέρνει όλους αντιμέτωπους με τα δικά τους μάτια και τα μάτια του αναγνώστη, αν και παράλληλα το βιβλίο μεταμορφώνεται σε σημαντικό εργαλείο που ερευνά τον ανθρώπινο ψυχισμό, τις ρίζες των κοινωνικών καταβολών και την απόπειρα της ένωσης με το θείο.

Αυτό το βιβλίο είναι μια προσπάθεια ενσυναίσθησης, μια άσκηση αποδοχής. Αυτός είναι και ακόμη ένας λόγος που το στίγμα του Baldwin έμελλε να γίνει τόσο επαναστατικό και πρωτοπόρο. Ο Baldwin δε θέλει να χωρίσει αλλά να ενώσει τους ανθρώπους, προσφέροντας χώρο σε κάθε ατομικότητα παρά τις οποιεσδήποτε διαφορές. Η ετερότητα για τον συγγραφέα είναι ένα βήμα που οδηγεί στην αγκαλιά και όχι στο μίσος. Η απλότητα και η συμφιλίωση του συγγραφέα τσακίζουν και συγκινούν ταυτόχρονα.