Διαβάσαμε: «Δεν θ' αργήσω» της Βασιλικής Πέτσα | Εκδόσεις Πόλις
2024-10-01
Η 15η Απριλίου 1989 αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας και του ποδοσφαίρου. Στον αγώνα Λίβερπουλ - Νότιγχαμ Φόρεστ που έλαβε χώρα στο στάδιο Χίλσμπορο του Σέφιλντ, έχασαν τη ζωή τους 97 οπαδοί της Λίβερπουλ και τραυματίστηκαν συνολικά 776 άτομα. Η νοσηρή ατμόσφαιρα προκλήθηκε από τον υπερβολικό συνωστισμό και τη λανθασμένη εκτίμηση της αστυνομίας.
Από αυτό το δυστύχημα αφορμάται, λοιπόν, η συγγραφέας, για να πλάσει τον λογοτεχνικό της κόσμο που έχει ως επίκεντρο έναν ήρωα που έχει ζήσει στο πετσί του το συγκεκριμένο γεγονός. Είκοσι χρόνια μετά από την τραγωδία, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου έχει φτιάξει τη δική του οικογένεια και τη δική του επιχείρηση. Οι φίλοι του έχουν μεγαλώσει και έχει πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Όχι όμως για τον καλύτερό του φίλο στα χρόνια της εφηβείας, ο οποίος έμελλε να είναι ένα από τα θύματα εκείνου του περιστατικού. Διάφορα αναγκαστικά συνειδητά και υποσυνείδητα flashback, σε συνδυασμό με τα δύσκολα οικογενειακά χρόνια του ήρωα, καθώς είναι γόνος εργατικής οικογένειας, δεν τον αφήνουν σε ησυχία.
Χρειάζεται κάποια ώρα για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης ότι ο ασθματικός ρυθμός του πρωταγωνιστή δεν είναι τυχαίος. Η νωχελικότητα, η άπνοια και η μελαγχολία που τον περιβάλλουν, έχουν φωλιάσει για πάντα μέσα του και δυσκολεύεται να τις διαχειριστεί. Ίσως χρειάζεται να διανύσει μακρύ δρόμο ακόμη για να τα καταφέρει να αποδεχτεί ότι η ζωή του φυλούσε ένα σκληρό χαρτί που τον σημάδεψε οριστικά. Φυσικά, το εσωτερικό περιβάλλον του ήρωα, πιθανώς και συμπωματικά, συνδυάζεται άψογα με το γκρι τοπίο της Βρετανίας και τις σκιές που επικρατούν στο συλλογικό και το προσωπικό ασυνείδητο από την εμπειρία του δυστυχήματος.
Οι συνθήκες έχουν αλλάξει, η παρέα έχει διασκορπιστεί αλλά τα θραύσματα της ζοφερής ανάμνησης έχουν αποκρυσταλλώσει την ψυχολογική του κατάσταση. Η αναμέτρηση με το παρελθόν είναι αβάσταχτη και ατελέσφορη. Εδώ δημιουργείται ένα παρακλάδι ερωτημάτων που αφορούν το κατά πόσο αυτή η μνήμη έχει διαμορφώσει κυριολεκτικά το παρόν αυτού του ανθρώπου ή το αντίθετο. Ίσως και να μην έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι το παρόν έχει δώσει τη θέση του στο παρελθόν. Η ματαιότητα έχει νικήσει οποιοδήποτε ίχνος αισιοδοξίας και θετικής εξέλιξης. Η συνειδητή κατεύθυνση προς τη χαρά ανήκει πια στη σφαίρα της φαντασίας ενώ ο χρόνος περνάει.
Η συγγραφέας ανακαλεί μια μακρινή ποδοσφαιρική τραγωδία και της προσδίδει τη σύγχρονη ματιά της για να θίξει τα ζητήματα ψυχικής υγείας, τα τραύματα και την ασύνδετη συχνά συσχέτιση μιας φαινομενικά τακτοποιημένης ζωής με τον άτακτο ενδότερο κόσμο του καθενός. Είναι αναγκαίος ένας νέος κόσμος όπου η ατομικότητα και η μνήμη αντιμετωπίζονται ως ασφαλείς κοιτώνες διδαγμάτων. Αυτός ο κόσμος δε χρειάζεται να κατασκευαστεί στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά να υπάρξει αρχικά στο προσωπικό δωμάτιο του καθενός. Το θέμα είναι ότι ποιος αντέχει να αγκαλιάσει τους δαίμονές του και να τολμήσει να δεχτεί τη χαρά που του αξίζει;
