Διαβάσαμε: «Δον Υπαστυνόμος» του Δημήτρη Καρακίτσου | Εκδ. Αντίποδες

Στη μακρινή Ισπανία του 1942, Ο Τίο Αρμελίνο, ένας εύπορος κάτοικος της Μάντσας, βρίσκεται δολοφονημένος. Ο ανιψιός του ο Ιαβέρης, που ταλαιπωρείται από υπνοβασία, προσλαμβάνει έναν φτωχό αγρότη, τον Αστόλφο, για να διαλευκάνει τον φόνο. Και κάπως έτσι, μαζί με το αστυνομικό αυτό ταξίδι, ξεκινάει και το ταξίδι στα παιδικά χρόνια και τη φαντασία του Αστόλφου, τότε που εκείνος δεν αγαπούσε ακόμα τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Βέβαια, αυτήν τη στιγμή, η αγάπη του Αστόλφου για τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι πελώρια και απλώνεται σιγά σιγά σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Και έτσι, το ένα φέρνει το άλλο!

Ο «Δον Υπαστυνόμος» μοιάζει να έρχεται από μιαν άλλη εποχή αλλά να διεκδικεί ταυτόχρονα τη δική του θέση στη μεταμοντέρνα λογοτεχνία. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ο αναγνώστης χάνεται μέσα του και αδυνατεί να ξεχωρίσει τον ρεαλισμό από τον μη ρεαλισμό. Όμως, δεν έχει σημασία. Και δεν έχει σημασία, διότι η νουάρ ατμόσφαιρα, ο σαρκασμός, το χιούμορ, η ηδονή, τα ποτά, οι καπνοί και τα ξενύχτια, πλάθουν έναν τόσο παράξενο και φανταστικό κόσμο, που είναι αδύνατον να μη γίνει ο αναγνώστης μέρος του. Οι σουρεαλιστικές περιγραφές του βιβλίου ακολουθούν μια ποιητικότητα τελείως διαφορετική από τη συνηθισμένη, που επιβεβαιώνει την αποστολή της λογοτεχνίας, της ελευθερίας δηλαδή του γραπτού λόγου που έχει σίγουρα τουλάχιστον έναν στόχο. Να μιλήσει με αληθοφανή ή όχι τρόπο για την πραγματικότητα και να κάνει τη μυθοπλασία μέσο μηνυμάτων που βρίσκονται στα έγκατα της γης και τις καρδιές των ανθρώπων.

Ο Δημήτρης Καρακίτσος παρουσιάζει ένα περιέργως ξεχωριστό αστυνομικό μυθιστόρημα με πολύ μεγάλη δόση υπερρεαλισμού. Παράλληλα, οι εκδόσεις Αντίποδες επιβεβαιώνουν ακόμα μια φορά την εξαιρετικά όμορφη και έντιμη αποστολή τους απέναντι στο αναγνωστικό κοινό, τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε μορφή, που στην προκειμένη περίπτωση, συνδυάζονται άψογα σε ένα πολύ ιδιαίτερο αφήγημα.