Διαβάσαμε: «Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ» του Μιχάλη Μαλανδράκη | Εκδόσεις Πόλις

O Μιχάλης Μαλανδράκης ζωντανεύει τις «ακμάζουσες» δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία του ’90 και του ’00 στην Ελλάδα παίρνοντας αφορμή από τη σκιαγράφηση ενός ενδιαφέροντα ήρωα, του Χάρη Αλεξιάδη. Με αφηγήσεις που ταξιδεύουν στον χρόνο, δημιουργεί το πορτρέτο μιας επιφανειακής κοινωνίας, που πίσω από τη βιτρίνα της καλοπέρασης και της σχετικής ευημερίας, υπάρχει πολύς πόνος και κοινωνική παθογένεια.

Συγκεκριμένα, ο Χάρης διακατέχεται από μια ακόρεστη επιθυμία να καταγράψει μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, μόλις κατανοεί την ιστορική τους αξία. Αναμφίβολα, ο σπόρος αυτός έχει φυτευτεί βαθιά μέσα του από την πολύ μικρή ηλικία, όταν και κάποια οικογενειακές εμπειρίες, τον στιγμάτισαν παντοτινά. Αυτή η διάθεσή του, λοιπόν, τον οδηγεί στη δημοσιογραφία, σε μια εποχή που η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα βρίσκεται στην άνθισή της.

Έτσι, μια μέρα βρίσκεται στο ταλαιπωρημένο Σεράγεβο ως πολεμικός ανταποκριτής για το μεγάλο κανάλι που δουλεύει, σκοπεύοντας να μεταφέρει τον παλμό του πολέμου στις αρχές του ’90. Η γοητεία που του ασκεί αυτή η «υπεύθυνη» θέση, όμως, δεν αργεί να μετατραπεί σε άγχος και ιδρώτα, σε σοκ μπροστά στο εύθραυστο και το μάταιο της ανθρώπινης φύσης. Δεν αργεί δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η επιλογή δεν είναι η ιδανική βάσει της ιδιοσυγκρασίας του.

Όλα αυτά τον ωθούν προς μια άλλη επαγγελματική κατεύθυνση, γι’ αυτό και αποφασίζει να επιστρέψει στην Αθήνα και να δουλέψει ως παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιών. Θέλοντας να ξεχάσει τα όσα έζησε στη Βοσνία και να ανακαλύψει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού, εισέρχεται με ορμή στη «γλύκα» ενός άσωτου βίου, γεμάτου από κραιπάλες, ερωτικές περιπέτειες και χρήμα, που τον κάνει να νιώθει άτρωτος.

Παρ’ όλα αυτά, η βαρύτητα της ίδιας της ζωής είναι πολύ δυνατότερη από τις φιλοδοξίες και τις ματαιοδοξίες του ανθρώπινου μυαλού. Αυτό γίνεται απολύτως κατανοητό στον ευφυή Χάρη όταν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του χτυπάει την πόρτα. Τότε, ο κόσμος αναποδογυρίζει για ακόμη μια φορά και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός.

Η μουσική, στέκεται επάξιος συνοδοιπόρος του Χάρη και αυτόνομος οργανισμός της πλοκής. Τόσο μέσα από τη δικαιοδοσία που παραχωρεί η ακρόαση στη λήθη και τη λησμονιά των ψυχολογικών τραυμάτων και των ψυχοφθόρων καταστάσεων όσο και μέσα από τη θεραπευτική ικανότητα της μουσικής να σταματάει έστω και προσωρινά τον χρόνο, η μουσική ακολουθεί τον Χάρη ως το τέλος.