Διαβάσαμε: «Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλεϊ | Εκδόσεις Ψυχογιός

Συνεχίζοντας την αγαπημένη σειρά των «κλασικών βιβλίων», με πολύ προσεγμένη και όμορφη αισθητική από τις εκδόσεις Ψυχογιός, το «Φρανκεστάιν» της Σέλλεϊ είναι πραγματικά ένα αφήγημα που συναρπάζει και συγκινεί. Χωρίς να έχει αφήσει πληθώρα λογοτεχνημάτων, η χαρισματική συγγραφέας έχει αφήσει αδιαμφισβήτητα το «βαρύ» και αξιοσημείωτο λιθαράκι της στην παγκόσμια λογοτεχνία των αιώνων με τούτο το αριστουργηματικό μυθιστόρημα, το οποίο έγραψε σε ηλικία μόλις 19 ετών.

Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο, ο νεαρός επιστήμονας Φρανκενστάιν και το δημιούργήμα του. Συγκεκριμένα, ο φιλόδοξος επιστήμονας, επηρεασμένος από την αλχημεία, καταφέρνει να ανακαλύψει το μυστικό της επαναφοράς της ζωής σε άψυχα όντα. Έτσι, κατασκευάζει από το μηδέν, στο προσωπικό του εργαστήρι, ένα πλάσμα που αποτελείται από νεκρά ανθρώπινα μέλη. Ωστόσο, σύντομα αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα πλάσμα με αποκρουστική και φρικιαστική όψη, που θυμίζει τέρας. Τρομαγμένος και μετανιωμένος, λοιπόν, δεν έχει καμία διάθεση να παραμείνει στον ίδιο χώρο μαζί του καταδικάζοντάς το ακόμα πιο σκληρά στην ήδη προδιαγεγραμμένη ζοφερή του ζωή. Το τέρας φεύγει και ο επιστήμονας αρρωσταίνει. Μετά όμως από πολλά χρόνια, το «τέρας» να αναζητήσει τον δημιουργό του και να του αφηγηθεί την πορεία της ζωής του, μια ζωή γεμάτη από δυσκολίες και μοναξιά.

Κάνοντας ένα ταξίδι στον γοτθικό πλούτο και τον ρομαντισμό των περασμένων αιώνων, με συγκλονιστικά πλούσια και γλαφυρή γραφή, η Σέλλει, ίσως και άθελά της, γράφει με ιδιαίτερη διορατικότητα και ταλέντο για καίρια ζητήματα όπως η τεχνητή νοημοσύνη αλλά και διαχρονικά ζητήματα όπως η υπαρξιακή αγωνία του θανάτου και η σχέση με το θείο. Μέσα από τα μάτια του τέρατος καταγράφεται η αγωνία ενός πλάσματος που το μόνο που αποζητά είναι αγάπη και έρχονται στο φως καταστάσεις όπως ο ρατσισμός και η περιθωριοποίηση. Πρόκειται για ένα πλάσμα που κυλίστηκε δίχως επιστροφή στα σοκάκια του σκοταδιού από όπου δε βγήκε ποτέ. Οι φωτεινές σκέψεις απουσιάζουν παντελώς, μοιάζει σαν οριακά να απαγορεύεται να υπάρξουν. Κάθε ελπίδα για αναπτέρωση ή για μια μικρή έσρω σπίθα αισιοδοξίας πέφτει στο κενό από το αβάσταχτο περιθώριο της καθημερινότητας που προκαλεί συχνά την εντύπωση ότι ο γήινος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ καλός και ευπρόσδεκτος.

 Αδιαφορώντας για τους συντηρητικούς θεσμούς της γενιάς της, πολλά χρόνια μακριά από τις σύγχρονες κοινωνικές και επιστημονικές επιτεύξεις, η Μέρι Σέλλει γεννάει ένα πραγματικό αριστούργημα, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία που πραγματεύεται την απώλεια, την εκδίκηση και την ευθύνη της, τη γνώση και την αποδοχή. Είναι μια σπαρακτική ιστορία που ταρακουνά και δεν ξεχνιέται.