Διαβάσαμε: «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου| Εκδ. Πατάκη

Ακούγοντας πολλά για το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου, επιχείρησα και εγώ να δω από περιέργεια τι κάνει αυτήν τη συλλογή διηγημάτων τόσο ξεχωριστή. Μπορώ να πω ότι όχι απλά το κατανόησα αλλά ρούφηξα τις σελίδες του και το διάβασα ολόκληρο σε πολύ λίγη ώρα.

Ο συγγραφέας αφηγείται τις ιστορίες υπερήφανων Αρβανιτών στον απόηχο της μικρασιατικής εκστρατείας. Ιστορίες γεμάτες από πόνο και αίμα. Ιστορίες για τα ανθρώπινα πάθη. Ιστορίες βγαλμένες από μια ωμή πραγματικότητα με φόντο κομβικά ιστορικά γεγονότα. Εννέα σκοτεινά διηγήματα που οι ήρωες τους μοιάζουν καταδικασμένοι σε μια καταιγιστική υπερβολή. Ιστορίες που έχουν ως βάση την αρβανίτικη λέξη «γκιακ».

Ο Παπαμάρκος ξεκινάει εξηγώντας την ετυμολογία της λέξης που δέχεται πολλές ερμηνείες, όπως αίμα, δεσμός συγγένειας, εκδίκηση, αντεκδίκηση και φυλή. Αντλώντας, λοιπόν, υλικό από μιαν άλλην εποχή, πολύ σημαντική για τη μνήμη του ελληνισμού, ο Παπαμάρκος μεταλαμπαδεύει τις ψυχικές αναταράξεις ανθρώπων που έχουν υποφέρει.

Η ντοπιολαλιά, δηλαδή η τοπική διάλεκτος των Αρβανιτών, που χαρακτηρίζεται από προφορικότητα και γλαφυρότητα, είναι αυτή που κάνει την αφήγηση ελκυστική και μοναδική. Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος ταξιδεύει στον χρόνο, για να αφουγκραστεί τις συνθήκες, τα προβλήματα και τα ήθη της εποχής.

Λαογραφικοί μύθοι, καταστροφικές συμπεριφορές, εκδικητικές τάσεις, οικογενειακές περιπέτειες, έρωτες, προκαταλήψεις και στερεότυπα, περιπλέκονται σε ένα σύνολο που όσο παράλογο και αν φαίνεται, αποτυπώνει άψογα τον χωροχρόνο, στον οποίον αναφέρεται. Οι χαρακτήρες αιμορραγούν και οι ψυχές τους δε χωρίζονται σε καλές και κακές. Στο τέλος, είναι όλοι ίδιοι μέσα στο περιβάλλον του πολέμου. Στο τέλος, όλοι υποφέρουν.

Αγοράστε το βιβλίο εδώ.