Διαβάσαμε: «Καφενείο το Βυζάντιο» του Κώστα Ταχτσή | Εκδ. Ψυχογιός

Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί πως οι εκδόσεις Ψυχογιός έχουν κάνει υπέροχη δουλειά χαρίζοντας την πανέμορφη ανανεωμένη έκδοση των έργων του Κώστα Ταχτσή (Το τρίτο στεφάνι, Τα ρέστα, Η γιαγιά μου η Αθήνα και άλλα κείμενα, Καφενείο το Βυζάντιο).

Το «Καφενείο το Βυζάντιο» είναι η συλλογή ποιημάτων του συγγραφέα που κάποια είχαν γνωστοποιηθεί από παλιότερα ενώ άλλα όχι.

Καθόλη τη διάρκεια του έργου, είναι εμφανής ο σαρκασμός και η αμφισβήτηση του ίδιου του ποιητή προς το έργο του και την πινακίδα του «ποιητή». Ενώ η απαρχή του δεσμού του με τον γραπτό λόγο ήταν η ποίηση, στην πορεία άρχισε ο ίδιος να επιλέγει ένα αμφιλεγόμενο δρόμο που άλλοτε φαίνεται σαν να έχει ανάγκη την ίδια τη μούσα της ποίησης, μια ανάγκη σαν το αίσθημα της επιβίωσης και άλλοτε να σνομπάρει το ίδιο του έργο που δεν το ονομάζει καν ποιητικό.

Ωστόσο, τα ποιήματα του Ταχτσή διακατέχονται από μια αόρατη μελαγχολική αλυσίδα που μοιάζει σαν το συναισθηματικό απόσταγμα της ζωής του. Επίσης, είναι ολοφάνερα πολλά στοιχεία, τόσο στη γραφή όσο και στο περιεχόμενο, που αργότερα εισχώρησαν στο μοναδικό μυθιστόρημα που εξέδωσε με τίτλο «Το τρίτο στεφάνι», το οποίο βρήκε σημαντική και πελώρια απήχηση με την πάροδο του χρόνου. Η αστική ζωή, ο έρωτας, η φιλία, η νοσταλγία, είναι κάποιες από τις λέξεις κλειδιά που χαρακτηρίζουν αυτήν την ποιητική συλλογή.

Άραγε, τι είναι η ποίηση εν τέλει; Είναι μια απόπειρα κατανόησης του κόσμου, είναι μια ματαιόδοξη προσπάθεια υστεροφημίας, είναι μια ανάγκη αποδοχής και έκφρασης ή μήπως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά ή και όλα μαζί;

ΕΝ ΤΕΛΕΙ

Ποιητή, μην κλάψεις όταν έρθ’ η ώρα· η ειρωνεία

η σιωπή έχει κι αυτή μια θέρμη ανθρώπινη. Σημαίνει

πως σε θεωρούνε έναν μικρό, άγνωστο μάρτυρα

όμως γνωστής, γνωστότατης θρησκείας. Δεν είναι λίγο.

Κι έπειτα εμείς το ξέρεις πως απλώσαμε

τη φωτεινή καρδιά μας πάνω σ’ ένα κατάλευκο σεντόνι

τις ποιητικές μας πράξεις μέσα σ’ ένα μικρό – μικρό βιβλίο

και δεν προσμείναμε άνθρωποι να τις κρίνουν, μα θεοί!