Διαβάσαμε και προτείνουμε: «Ο σκύλος μου ο ηλίθιος», εκδ. ΔΩΜΑ και «Αποδοχή κληρονομιάς», εκδ. Ίκαρος

«Ο σκύλος μου ο ηλίθιος» - Τζον Φάντε | Εκδόσεις Δώμα

Μπορεί να βρεθεί στην αυλή του σπιτιού ένας σκύλος και μάλιστα από το πουθενά; Μπορεί αυτό το σκύλο να τον λένε «Ηλίθιο»; Και στο δίλημμα «σύζυγος

Ο Χένρι Μολίσε, συγγραφέας και σεναριογράφος της τηλεόρασης, ζει στο Πόιντ Ντιούμ της Καλιφόρνιας μαζί με τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά τους. Ώσπου ένα βράδυ στην αυλή του σπιτιού του θα εμφανιστεί ως απρόσκλητος επισκέπτης ένας μεγαλόσωμος ημίαιμος ομοφυλόφιλος σκύλος, ο οποίος μάλιστα δε λέει να φύγει τις επόμενες μέρες από το σπίτι παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της οικογένειας.

Το νέο μέλος, λοιπόν, θα ταράξει τις ισορροπίες της αμερικανικής οικογένειας. Ο Μολίσε θα βρει καταφύγιο στη συντροφιά του τετράποδου, αφού η επικοινωνία με την οικογένειά του έχει χαθεί από καιρό. Ο Ηλίθιος λειτουργεί για τον Μολίσε ως μια ασπίδα ενάντια στην περιφρόνηση των υπολοίπων – συζύγου, παιδιών και γειτόνων.

Ο Φάντε φτιάχνει το alter ego του - ο Μολίσε της νουβέλας είναι ο Φάντε της ζωής. Ο ήρωάς του έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αντιήρωα – αποτυχημένος συγγραφέας, ιδιόρρυθμος, στα όρια του μισάνθρωπου, με έναν τριακονταετή γάμο στην πλάτη του. Κι όμως από την πρώτη στιγμή γίνεται συμπαθής στον αναγνώστη. Ίσως επειδή ο ίδιος αποδομεί με σαρκασμό και χιούμορ την περσόνα του.Άλλωστε δεν ανταποκρίνεται στο αμερικάνικο όνειρο, που τόσους παγίδεψε το '50 και το '60 στην Αμερική κι ακόμη παγιδεύει.Ο Φάντε αποδομεί με μαεστρία το μεγαλύτερο μύθο περί ευτυχίας του 20ου αιώνα. Κι αυτή η υπέροχη σαρδόνια ματιά στην φαινομενική τελειότητα της αγίας αμερικανικής οικογένειας μετατρέπει τον αναγνώστη σε συνωμότη - πολλές φορές γελάς με τα προβλήματα της οικογένειας Μολίσε, μα τους κατανοείς κιόλας. Είναι όμως κάτι παραπάνω που κάνει αυτό το βιβλίο μοναδικό – η πικρή παραδοχή πως η οικονομική ευδαιμονία σηματοδοτεί απεμπόλιση προσωπικών ελευθεριών.

«Αποδοχή κληρονομιάς» - Ανδρέας Νικολακόπουλος | Εκδόσεις Ίκαρος

Το όνειρο που έγινε εφιάλτης είναι η «Αποδοχή κληρονομιάς» - άνθρωποι που προσπάθησαν να σωθούν, να ζήσουν καλύτερες μέρες, αλλά η παντοδύναμη φύση τους τράβηξε στα έγκατά της. Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος στο νέο του βιβλίο αφηγείται ιστορίες από την ελληνική επαρχία, μύθους αλλοτινών αιώνων που ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα φτάνοντας στο σήμερα. Οι ιστορίες του θυμίζουν κάτι από δημοτικά τραγούδια, εκείνη τη λαϊκή μορφή προφορικής αφήγησης ως μια προσπάθεια να μην περάσουν στη λήθη τα ήθη και τα έθιμα ή ακόμη και γεγονότα που συγκλόνισαν την τοπική κοινωνία.

Μια κοπέλα που βιάστηκε από 16 άντρες, μια οικογένεια που αναζήτησαν στην Αμερική την τύχη τους και τελικά κατέληξαν σκλάβοι, ένας άνδρας-φονιάς, ένας νέος-σκιάχτρο αποτελούν κάποιους μόνο από τους ήρωες των ιστοριών. Το φαντασιακό στοιχείο είναι έντονο θυμίζοντας κάτι από παραμύθι. Μόνο που τα παραμύθια του Α. Νικολακόπουλου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος. Οι ήρωες καταλήγουν στη δυστυχία ή το θάνατο, είτε λόγω επιλογής είτε λόγω συγκυριών. Μάγισσες που δένουν τους ανθρώπους με μάγια, νύμφες που τις κυνηγούν όπως ο Πάνας, λύκοι που κατασπαράσσουν τους ανθρώπους – τα στοιχειά της φύσης κυριαρχούν στο ανάγνωσμα. Μα προεξάρχοντα ρόλο παίζει το βουνό. Σύμβολο υπεροχής και δωρικότητας σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς και που όλα ανατρέπονται.

Ένα συγκινητικό βιβλίο που εκκινεί από την αγάπη του συγγραφέα για την φύση υπενθυμίζοντας στον αναγνώστη πως το μόνο που έχει να κάνει είναι να αποδεχτεί την «κληρονομιά» του. Σε μια Ελλάδα που έχει αποποιηθεί την παράδοσή της, η «Αποδοχή κληρονομιάς» υπάρχει ως μια ωδή στους Έλληνες αγρότες που υπήρξαν και φύτεψαν ελιές ως μια πράξη υστεροφημίας αφού ήξεραν πως εκείνοι δε θα τις δουν ποτέ να μεγαλώνουν.