Διαβάσαμε: «Κριστίν» του Στήβεν Κιγνκ| Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Λίγο πριν τον έρχομο της δεκαετίας του ’80 και στο φινάλε του ’70, σε μια εποχή που το rock n’ roll έχει δικαιωματικά κατακτήσει τον κόσμο, η καθημερινότητα των εφήβων στις επαρχίες των ΗΠΑ χαρακτηρίζεται από μεγάλη περιθωριοποίηση και ταξικές διαφορές. Πολλά παιδιά νιώθουν μόνα, απομονωμένα και δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη.

Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και ο Άρνι, που η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η εσωτερική ορμή έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στη ζήλεια και την αρνητική ενέργεια. Νιώθει παραγκωνισμένος και αποξενωμένος βλέποντας τους συμμαθητές του να έχουν σχέση με όμορφες κοπέλες και πρέπει να κάνει κάτι άμεσα, αφού ο ανταγωνισμός του τρώει τα σωθικά.

Αγοράζει, λοιπόν, ένα παλιό αυτοκίνητο που το ονομάζει Κριστίν. Οι επισκευές του το κάνει να μοιάζει με καινούριο και ξαφνικά όλα γύρω του αλλάζουν. Το αμάξι αυτό φέρνει νέα πνοή στην καθημερινότητά του και τότε παύει να βρίσκεται πια στο απυρόβλητο. Από το πουθενά, αρχίζει να αποκτά φωνή και υπόσταση. Έτσι, βγαίνει ραντεβού μαζί του η πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου και ενώ όλα βαίνουν καλώς στη μεταξύ τους σχέση, τα σκοτεινά κομμάτια φέρνουν στην επιφάνεια τη ζήλεια και τη χειριστικότητά του.

Ωστόσο, η Κριστίν δεν είναι ένα οποιοδήποτε αμάξι. Έχει χαρακτήρα, προσωπικότητα, ψυχή και δε θα αφήσει κανέναν να πληγώσει τον αγαπημένο της Άρνι. Είναι αυτή που θα κυριαρχήσει πάνω σε όποιον θέλει να κυριαρχήσει τον ιδιοκτήτη της. Είναι μια υπερπροστατευτική και κακιά λιμουζίνα. Παρ’ όλα αυτά, ο Άρνι δε θα αντέξει τόση πολλή αρνητική ενέργεια και από την Κριστίν αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Προσπαθεί να προλάβει τα πολλά δεινά, τα οποία έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται εξαιτίας του οχήματος που αγόρασε για να βελτιώσει την κοινωνική του θέση.

Ο Στήβεν Κινγκ είναι ο μαέστρος του λόγου. Θα έπρεπε να θεωρείται – αν όχι ακόμη – ως ο μεγαλύτερος εν ζωή κατασκευαστής λογοτεχνικών κοσμημάτων. Ο τρόμος και τα ψυχολογικά του θρίλερ είναι απλά τα οχήματα για να μεταφέρει τις εσωτερικές και υπαρξιακές αγωνίες των ανθρώπων, όπως και τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα, για τα οποία η πολιτεία σηκώνει ανήξερη τα χέρια.

Ακόμη μια φορά, η φαντασία φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με το πιο σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνίας που θεριεύει από τα πρώιμα κιόλας παιδικά χρόνια. Δε θα έπρεπε το μίσος και η περιθωριοποίηση να έχουν τόση περίοπτη θέση στα σχολεία, καθώς έτσι μεγαλώνουν δυστυχισμένοι άνθρωποι.