Διαβάσαμε: «Μετά το Ωμέγα» του Βαγγέλη Ευαγγελίου | Κάπα Εκδοτική

Ενίοτε αναρωτιέμαι πού έχουν κρυφτεί οι ποιητές. Αν υπάρχουν ακόμα, αν απομονώνονται στα σπίτια τους άλλοτε αδιαφορώντας για τα γήινα και άλλοτε μιλώντας ακατάπαυστα για αυτά ετοιμάζοντας κάτι που κάποτε θα συνταράξει τον κόσμο. Υπάρχουν και φορές που αναρωτιέμαι μήπως πια είναι είδος υπό εξαφάνιση. Όμως κάθε τόσο βγαίνει ένα βιβλίο σαν και το και με διαψεύδει ολοσχερώς. Όπως το «Μετά το ωμέγα» του Βαγγέλη Ευαγγελίου, ένα κίτρινο βιβλιαράκι σε μια όμορφη και εξαιρετικά μίνιμαλ έκδοση από την Κάπα Εκδοτική.

Πρόκειται για ένα σύνολο ποιημάτων, για ένα βιβλίο με ατόφια, βαθιά και σκληρή ποιητικότητα, κάτι που δεν είναι αυτονόητο απλά επειδή μιλάμε για ποίηση. Με δύο θαυμάσιους προλόγους από τον Γιάννη Ζουγανέλη και τον Τσιμάρα Τζανάτο, το βιβλίο υπόσχεται πολλά εξ αρχής. Μπορώ να πω ότι ένιωσα ότι τελείωσε γρήγορα.

Πρόκειται για μικρά δημιουργήματα που φαίνεται να έχουν παρθεί πρωτίστως από προσωπικά βιώματα. Με μια διάθεση ρεαλιστική, σκωπτική και σε σημεία τρυφερή, ο ποιητής τέμνει την πραγματικότητα σε πολλά σημεία που έχουν για βάση έναν κοινό μελαγχολικό πυρήνα.

Η συλλογή χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες (ικανοποιητικές ιστορίες που με ψήλωσαν, ικανοποιητικές ιστορίες που με τάισαν, ικανοποιητικές ιστορίες του κέντρου μου και ταυτοποίηση - η ικανοποιητική ανθολογία). Μπορεί οι ενότητες να αφορούν την ικανοποίηση αλλά η ομορφιά της ποιητικής εδώ έγκειται στην αντίθεση, δηλαδή στην έλλειψη ικανοποίησης από τη μεριά του Ευαγγελίου.

Το κενό του ανικανοποίητου προσπαθεί ο ποιητής να το γεμίσει μέσα από ερωτικές ματαιώσεις, υπαρξιακές αναζητήσεις, φιλοσοφικά ερωτήματα, μελαγχολικές διαπιστώσεις, κοινωνικές παρατηρήσεις, πολύ χιούμορ και σκωπτικότητα. Παρ’ όλα αυτά, το αδιέξοδο είναι ταυτόχρονα σκληρό και μαλακό. Η αναζήτηση του ποιητή, μου μοιάζει να χαρίζει έναν τόνο αισιοδοξίας, όσο δυσβάσταχτο και αν είναι στο τέλος το βάρος της ύπαρξης και του θανάτου, όχι τόσο του βιολογικού όσο αυτού που μπορεί να συμβαίνει ανά πάσα στιγμή μέσα από μια ήττα, έναν χωρισμό, μια προδοσία ή απλά μια επιλογή. Εξάλλου, οι ποιητές έχουν το χάρισμα να ζουν όπως θέλουν αυτοί και για όσο θέλουν αυτοί. Και όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος:

"Έγινα ποιητής για να πεθαίνω όταν το θέλω εγώ και όχι όταν το θέλουν οι άλλοι."

Αποκτήστε το βιβλίο εδώ.