Διαβάσαμε: Ν. Μπακουνάκης «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο» | Έκδόσεις Πόλις

Ο Νίκος Μπακουνάκης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1956. Είναι απόφοιτος του Νομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών και élève diplômé της École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS) του Παρισιού. Διδάκτωρ Ιστορίας και Πολιτισμών της EHESS. Καθηγητής Πρακτικής τής Δημοσιογραφίας και Τεχνικών Αφήγησης στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου διδάσκει από το 2003.

Το 1997 δημιούργησε το ένθετο «Βιβλία» στην εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής, το πρώτο ένθετο για βιβλία στον ελληνικό Τύπο, το οποίο διηύθυνε έως και το 2018. Συνεργάζεται με τη Lifo, όπου αρθρογραφεί και παρουσιάζει το podcast «Βιβλία και Συγγραφείς». Είναι Αξιωματούχος του Τάγματος Ακαδημαϊκών Φοινίκων της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Μελετώντας με απόλαυση και περίσσιο ενδιαφέρον το βιβλίο «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο», δυσκολεύτηκα να το τοποθετήσω σε κάποια κατηγορία. Φιλολογικό, λογοτεχνικό, ταξιδιωτικό, δημοσιογραφικό, ακαδημαϊκό ή και όλα αυτά μαζί, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια. Αποδεικνύοντας ότι ο δρόμος των γραμμάτων και των τεχνών είναι μακρύς και ευοίωνος, ο καθηγητής παρασύρει τον αναγνώστη στο ατέρμονο ταξίδι του βιβλίου.

Αυστηρά αυτοβιογραφικό, με την ορμή και το πάθος ενός ανοιχτόμυαλου και αισιόδοξου ανθρώπου, που συνδυάζει επιτυχώς την επιστημονική με την καλλιτεχνική θεώρηση της ζωής, ο πρωταγωνιστής / συγγραφέας αφηγείται ιστορίες που έχουν διαδραματιστεί σε έντυπα, πανεπιστήμια, συνέδρια, βιβλιοπωλεία και εστιατόρια. Ιστορίες που έχουν για φόντο γεύσεις, μυρωδιές, ταινίες και τραγούδια, ιστορίες κατασκευασμένες από τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο.

Η Πάτρα, η Αθήνα, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη, η Ιερουσαλήμ, η Κωνσταντινούπολη, είναι μερικοί από τους σταθμούς αυτού του εγχειρήματος. Η ακαδημαϊκή έρευνα, η αγάπη για την τέχνη, η μετάβαση από τον έντυπο στον ηλεκτρονικό τύπο, τα ένθετα που χάθηκαν στην πορεία της ψηφιακής επανάστασης, είναι μερικά από τα καίρια ζητήματα που αναλύονται διεξοδικά αλλά παράλληλα με τον απλό και κατανοητό τρόπο ενός διανοούμενου. Οι μορφές των γραμμάτων, καθηγητές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς, στήνουν τον άγριο χορό της ζωής, αψηφούν τον χρόνο και μάχονται για να διατηρήσουν ζωντανό τον χώρο του πνεύματος.

Εύχομαι στον Νίκο Μπακουνάκη να πέφτει δίχως τελειωμό στο μελανοδοχείο και να δημιουργεί κόσμους μαγικούς, που στην πραγματικότητα, υπάρχουν πάντα γύρω μας!