Διαβάσαμε: «Nα θυμηθώ να παραγγείλω» του Στέλιου Μάινα | Εκδ. Μεταίχμιο
2022-06-21
Ο Στέλιος Μάινας ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη που ανακάλυψα πρόσφατα. Ταυτόχρονα με την υποκριτική του αποστολή, στην οποία μπορεί κανείς εύκολα να τον χαρακτηρίσει ως δεινό και πιστό σε αυτό που κάνει, προσπαθεί να κτίσει δειλά δειλά έναν άλλον δρόμο, αυτόν της συγγραφής. Αυτήν τη φορά, το δεύτερο εγχείρημά του, ονομάζεται «Να θυμηθώ να παραγγείλω» και πραγματεύεται το θέμα της ευθανασίας. Ένα θέμα πολύ σκληρό και πολύ παρεξηγημένο για τα ελληνικά δεδομένα και όχι μόνο.
Η πλοκή περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά από την κεντρική ηρωίδα, την Άννα. Πρόκειται για μια αναγνωρισμένη και επιτυχημένη αναισθησιολόγο, η οποία μόνιμα ακροβατεί ανάμεσα στο τι είναι ηθικό και τι όχι. Ως τραγική φιγούρα, γεμάτη από τα δικά της τραύματα, τα οποία φαίνονται έμμεσα στην αδυναμία της Άννας να δημιουργήσει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, γίνεται η ίδια το χέρι που κάποιες φορές κόβει το νήμα της ζωής από κάποιους οργανισμός που χαροπαλεύουν απέναντι στον θάνατο και ο πόνος είναι τόσο φρικτός, που τους καθιστά ανήμπορους, ακόμα και για να αναπνεύσουν.
Η αφήγηση έχει κινηματογραφική υφή και η σκηνοθετική ματιά του συγγραφέα λόγω ιδιότητας και εμπειρίας είναι αντιληπτή, ειδικά, στις περιγραφές του νοσοκομείου και της φυλακής. Η ιστορία, από τη μία διαδραματίζεται στο τώρα. Σε ένα τώρα που η πρωταγωνίστρια βιώνει πια τον απόλυτο εγκλεισμό, αφού βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Εκεί, βιώνει την υποτίμηση της ανθρώπινης φύσης, παρακολουθεί την υποκουλτούρα των εξαρτήσεων σε ένα περιβάλλον, όπου δε θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα τέτοιο, αλλά ζει και κατά κάποιον τρόπο ένα είδος "κάθαρσης". Από την άλλη, γίνονται πολλά flash back, τα οποία προσπαθούν να εξηγήσουν την κατάληξη της πρωταγωνίστριας και τους ενδοιασμούς της ανάμεσα σε αυτό που θεωρεί σωστό και αυτό που είναι ηθικό.
Ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, κάνοντας ένα πέρασμα στη νεότητα και τη σύναψη ερωτικών σχέσεων, ο συγγραφέας προσφέρει ένα πραγματικά απολαυστικό ψυχογράφημα. Είναι αξιοπρόσεκτη η επιτυχία του να διεισδύσει τόσο στη γυναικεία συμπεριφορά, αφού αφηγείται με εξαιρετική λεπτομέρεια και θεατρικότητα τις γυναικείες συμπεριφορές, ειδικά στο νοσοκομείο και τη φυλακή.
Το μυθιστόρημα αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας ατελείωτος αγώνας ανάμεσα στην ύβρη και την κάθαρση. Πρόκειται για ένα στραβοπάτημα που πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά και διεξοδικά. Κάποιες φορές διδακτικό, κάποιες φορές αποστασιοποιημένο, το βιβλίο αυτό σίγουρα μπορεί να ευαισθητοποιήσει, να προβληματίσει, να θίξει και σίγουρα να υπογραμμίσει το μεγαλύτερο δώρο, που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή.
Στέλιος Μάινας
Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
