Διαβάσαμε: «Να βρω ξανά του νήματος την άκρη» του Ναρ Λέων | Εκδ. Πατάκη

Πριν από 10 περίπου χρόνια, στην παραλία της Καραθώνας, στο Ναύπλιο, είδα για πρώτη φορά τη συναυλία ενός καλλιτέχνη που τότε δεν ήξερα ποιος ήταν. Το όνομά του ήταν Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά εγώ είχα βρεθεί εκεί για τον Παύλο Παυλίδη και τους B – Movies, που επίσης είδα πρώτη φορά. Όσον αφορά τον καλλιτέχνη που δε γνώριζα, θυμάμαι ήχους και στίχους πολύ ιδιαίτερους, που η αλήθεια είναι ότι τη δεδομένη στιγμή, δεν πήρα πολλή επαφή μαζί τους. Χρειαζόταν χρόνος…

Σταδιακά, βέβαια, άρχισα να μαθαίνω για έναν ποιητή που γέμιζε στάδια, επιλέγοντας έναν δρόμο απόμακρο από τα ΜΜΕ, για έναν ποιητή με κοινωνικό εκτόπισμα και ποιητικό πυρήνα, για έναν ποιητή που αγαπούσε την ύπαιθρο, γιατί οι πόλεις του φαίνονταν χαώδεις και μακριά από την αλήθεια, τη ζωή, τη σύνδεση.

Και ξαφνικά, χωρίς να θυμάμαι ακριβώς τι και πώς, άρχισα να ταξιδεύω. Τα ταξίδια ήταν πάντα κάτι που ευγνωμονώ στη ζωή, εξάλλου. Συμπεριλαμβανομένων των ταξιδιών που κάνουν οι άνθρωποι με το μυαλό, τις αισθήσεις, τη φαντασία. Έτσι, ξεκίνησα να ταξιδεύω με τις μουσικές του Θανάση. Δίχως να βρίσκομαι στο σκληροπυρηνικό του κοινό, άρχισαν να με τυλίγουν όλα αυτά που ο Ναρ Λέων κατονομάζει στο βιβλίο του που είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο τραγουδοποιό με τίτλο «Να βρω ξανά του νήματος την άκρη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Πρόκειται για μια ποιητική βιογραφία που διώχνει την αφόρητη πλήξη και σύγχυση της καθημερινότητας, όπως κάνουν και τα τραγούδια του Θανάση ή Τανάις, όπως αναφέρεται χαριτολογώντας και στο βιβλίο. Πρόκειται για έναν κόσμο που ενώ αρχικά φαίνεται απροσπέλαστος, μιας και η μουσική μιλάει από μόνη της, χωρίς αναλύσεις και σχόλια, ουσιαστικά σπρώχνει τον αναγνώστη πιο βαθιά στην οικία των δημιουργημάτων του Θανάση.

Μέσα στο βιβλίο διευκρινίζονται οι πυλώνες αυτού του σπιτιού. Όλα αυτά τα υπαρξιακά και ποιητικά κομμάτια που αφορούν τη φωτεινή και σκοτεινή πλευρά της ζωής, τον έρωτα και τον θάνατο, την αστική και την αγροτική κουλτούρα, τη δημοτική μουσική και τη ροκ και πολλά ακόμα. Κατά κάποιον τρόπο, η συνειδητοποίηση όλων αυτών των συμβόλων, είναι και αυτό που κάνει τη μουσική του Θανάση τόσο μοναδική και πρωτάκουστη.

Οι στίχοι διεκδικούν την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την επαφή με τη φύση, την προσήλωση στις συλλογικότητες, την πίστη στις ιδέες, την έκφραση της αλήθειας, μέσα σε έναν συγκερασμό δύσης και ανατολής, κιθάρας, τζουρά και ανορθόδοξων κουρδισμάτων. Η μουσικότητα και τα λόγια μπερδεύονται ώστε να μιλήσουν για μονάδες και σύνολα. Σε όλο αυτό το ταξίδι, ο δημιουργός επηρεασμένος από πολλούς ποιητές, χαρίζει στιγμές στην αιωνιότητα των έργων τους, αφού εμπνέεται και εκφράζεται πολλές φορές μέσα από αυτούς. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα (Λόρκα, Ρίλκε, Εμπειρίκος, Λειβαδίτης κτλ).

Όπως υπογραμμίζει ο Λέων «Τα τραγούδια του μιλούν για τα κοινά όνειρα, αλλά και για τον κρυφό πόνο που μπορεί να κουβαλά ο καθένας μας. Άλλα πάλι υμνούν το μεγαλείο του έρωτα, ακόμη κι αν οδηγεί σε συναισθηματικά αδιέξοδα. Κι όλα αυτά, χωρίς να είναι προσηλωμένος φανατικά σε ένα είδος μουσικής, αλλά με δάνεια στοιχεία από διάφορες πηγές, προτείνοντας τελικά μια δημιουργική σύμμειξη».

Σύντομα θα βρεθώ και εγώ κάπου εκεί και θα καταλάβω με άλλη χάρη πια τι σημαίνει «Όσες και αν χτίζουν φυλακές και αν ο κλοιός στενεύει. Ο νους μας είναι αληταριό και όλο θα δραπετεύει». 

 

 

 

 

 

Να βρω ξανά του νήματος την άκρη

Ναρ Λέων

Εκδ. Πατάκη