Διαβάσαμε: «Νεκρωταφίο Ζώων» του Στήβεν Κιγνκ| Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Η συγκλονιστική βιβλιογραφία του Στήβεν Κινγκ, μέσα από τις εξαιρετικά προσεγμένες επανεκδόσεις και κυκλοφορίες των εκδόσεων Κλειδάριθμος, κάνει τον αναγνώστη να ευγνωμονεί για τη συνύπαρξή του με τον συγγραφέα στον πλανήτη. Έτσι, ακόμα ένα θαυμάσιο βιβλίο, έρχεται για να εντείνει την αίσθηση της διαχρονικότητας των βιβλίων του βασιλιά του τρόμου.

Φυσικά, ακόμα μια φορά, ο τρόμος είναι το περιτύλιγμα, για να μιλήσει ο συγγραφέας για τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Ο Κινγκ φέρνει τις πιο πελώριες φοβίες στο προσκήνιο, ζωντανεύει τους πιο στοιχειωτικούς φόβους για τον θάνατο και την απώλεια και ποτίζει τις ρίζες της ανθρώπινης ματαιότητας, παρόλο που είναι τόσο βαθιά χωμένες στα άδυτα.

Στο «Νεκρωταφίο Ζώων» (τα ορθογραφικά λάθη υπάρχουν για κάποιον λόγο), η οικογένεια ενός γιατρού μετακομίζει σε ένα νέο σπίτι, γεμάτη από χαρά και όνειρα. Όμως η αύρα και η ατμόσφαιρα αυτής της έπαυλης μοιάζει αλλόκοτη και τρομακτική, ειδικά λόγω ενός δρόμου που καταλήγει σε ένα νεκροταφείο κοντά στο δάσος. Πολλά ακούγονται για αυτό το σημείο, πράγματα που μοιάζουν παρμένα από τη σφαίρα της φαντασίας και πράγματα που ξεπερνούν την ψυχική αντοχή.

Η ίδια η ζωή όμως γράφει τα πιο ανατρεπτικά και απίστευτα σενάρια! Πάντως ο Κινγκ δοκιμάζει, ετοιμάζει και προβληματίζει τον αναγνώστη για τη σκληράδα της απώλειας, ειδικά όταν αυτή προκύπτει αναπάντεχα και κόβει το νήμα της ζωής ανθρώπων που δεν έχουν ακόμα να προλάβει να ζήσουν, δηλαδή παιδιών. Δεν τον αφήνει να ηρεμήσει και να απωθήσει από το μυαλό του τα σκοτεινά σενάρια μιας από τις μεγαλύτερες φρίκες που μπορεί κάποιος να βιώσει, τον χαμό δηλαδή του παιδιού του.

Ωστόσο, ο πόνος είναι ιαματικός. Ο Κινγκ λειτουργεί ως ψυχοθεραπευτής και φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τη συγκίνηση, το χάδι αλλά και το θανάσιμο σπρώξιμο της ζωής. Η κόλαση της ζωής καταλήγει στην αποδοχή, την κάθαρση και την αποδοχή της ζωής ως το μόνο πεδίο όπου τα αισθήματα μπορούν να επικοινωνηθούν και να μη μείνουν στον χρόνο ως ιστορικά κειμήλια που δεν εκφράστηκαν τη στιγμή που έπρεπε. Αναμφίβολα, είναι ένα δύσκολο, εφιαλτικό βιβλίο, μολονότι στο τέλος μας κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς μας «Το σκέφτηκες και εσύ αυτό, έτσι; Τότε ζήσε, τρέξε, πρόλαβε!», που δε μιλάει για τίποτα άλλο από το μεγαλείο του βιώματος και των ανθρώπινων σχέσεων.

Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι ο συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία μέσα από μία προσωπική εμπειρία, όταν ο ίδιος έτρεξε κάποτε να προλάβει τον γιο του, ο οποίος τότε ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, που έτρεχε μανιωδώς προς έναν αυτοκινητόδρομο. Η ιδέα του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ο ίδιος δεν προλάβαινε το παιδί του, τον στοίχειωνε μέχρι να τη βγάλει από μέσα του. Τα κατάφερε και χάρισε ένα από τα πιο αριστουργηματικά του έργα!

Αποκτήστε το βιβλίο εδώ.