Διαβάσαμε: «Παραλίγο» της Ιωάννας Χρονοπούλου | Εκδόσεις Σμίλη

Χωρισμένο σε 3 ενότητες, το «Παραλίγο» αφηγείται την ιστορία ενός μεγάλου μα ατελέσφορου έρωτα. Εκείνη γράφει στο άλλο πρόσωπο τις ώρες που εκείνο λείπει. Με βίωμα την απουσία - ο έρωτας άλλωστε θρέφεται απουσία του αγαπημένου μας- αποτίει φόρο τιμής σε όσα εκείνη έκανε για τον έρωτα της. Τον φρόντισε σα να ήταν φυτό, για αυτό και φύτεψαν μαζί με τον άλλο μια γλάστρα, στον τίτλο του πρώτου μέρους. Εκείνη πότιζε τον έρωτά της, τον είδε να φουντώνει και το μόνο που ζήτησε ήταν δύο φιλιά στα γόνατα. Κι έπειτα τον είδε να καταρρέει. Πλέον οι δυο τους, πόλοι από «Αλκαλικές μπαταρίες»,  στέκουν εκ διαμέτρου αντίθετοι, ενώ εκείνη, μπροστά στο μαρασμό, ελπίζει σε μιαν ανέλπιστη «άνοιξη».

Με εμφανείς επιρροές από την ποίηση της Πλαθ και της Σέξτον, η Ιωάννα Χρονοπουλου δημιουργεί το δικό της σύμπαν απόγνωσης. Όλα της τα ποιήματα απευθύνονται στο αντικείμενο του πόθου και στο σύμπαν που εκείνη δημιούργησε και για τους δύο, ένα σύμπαν που εσωκλείει μόνο εκείνο, όπως μια μάνα αγκαλιάζει σφιχτά το παιδί της. Κι ενώ η απόγνωση κυριαρχεί σε όλη τη συλλογή, κάπου συναντάμελ και χαραμάδες φωτός, ζωής. «Το αίμα κυλάει ακόμα -ευτυχώς» γράφει στο ποίημα με τίτλο «Φοβία για τους κλειστούς χώρους», ενώ σε άλλο ποίημα της συλλογής («Πρέπει να είμαι καλή») μάς λέει πως «τη συμπαθώ τη ζωή». Φράσεις κοινότοπες, καθημερινές που θα συναντούσαμε εύκολα στην ποίηση της Κικής Δημουλά, την οποία η ποιήτρια φαίνεται να έχει διαβάσει κι αφομοιώσει στην ποίησή της.

Μια προσεγμένη έκδοση πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας από τις εκδόσεις Σμίλη που αξίζει μια θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

«Μουντή θα είναι η μέρα που θα 'ρθει

και πάλι, όμως,

τι πολυτέλεια»

(από το ποίημα «Κοιτάω τα δέντρα να ανθίζουνε σαν φλύκταινες»)