Διαβάσαμε: «Πνοή Ζωής» της Κλαρίσε Λισπέκτορ | Εκδ. Αντίποδες

Δεν ξέρω πραγματικά πώς να χαρακτηρίσω το εν λόγω ανάγνωσμα! Ξέρω μόνο ότι κάθε φορά εντυπωσιάζομαι από τις επιλογές των εκδόσεων Αντίποδες. Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θεατρικό, ως θεολογικό ή υπαρξιακό παραλήρημα, ως πεζογράφημα με ποιητικό λόγο, ως μια αλληγορία σχετικά με τη φύση της συγγραφής.

Ένας συγγραφέας συζητάει με τον ήρωα που μόλις έχει δημιουργήσει. Μαζί εισέρχονται σε έναν ειλικρινή και αμείλικτο διάλογο που έχει φιλοσοφικό πυρήνα. Τι είναι η ζωή και ο θάνατος; Τι εμποδίζει τους ανθρώπους από το να ζήσουν και τι τους κάνει να θέλουν να πεθάνουν; Υπάρχει αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στον δημιουργό και το δημιούργημα και πώς ακριβώς ορίζονται και οι δύο αυτές έννοιες; Χρειάζονται οι άνθρωποι την πίστη για να ζήσουν έχοντας εκπληρώσει τις ενδότερες επιθυμίες τους; Χρειάζονται οι άνθρωποι κάποιον δημιουργό για να ζήσουν όμορφα και να αντέξουν τις κακουχίες; Πόσο ριζική και απαραίτητη ανάγκη είναι για τους συγγραφείς να φτιάχνουν κόσμους και χαρακτήρες; Σε ποιον ανήκει ένα δημιούργημα, όταν αυτό παίρνει μορφή και φεύγει από το πεδίο του συγγραφέα; Τι είναι αυτό που μένει τελικά, η ύλη, το πνεύμα ή και τα δύο;

Αυτό το λυρικό ανάγνωσμα είναι τόσο καθηλωτικό και απολαυστικό που ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του, κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι όλα αυτά λόγια είναι σκέψεις μου που δεν ειπώθηκαν ποτέ αλλά υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα. Μέσα από αυτό το ανάγνωσμα επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά μια συνειδητοποίησή μου, που με το πέρας των χρόνων, εμφανίζεται όλο και πιο καθαρά μπροστά μου. Η ζωή μπορεί να είναι αμείλικτη και να βρίσκεται πιο ψηλά από όλα στο υπαρξιακό βάραθρο των ψυχών μας. Και σίγουρα η τέχνη την υπηρετεί. Όμως, η τέχνη βρίσκεται πάντα εκεί, για να κτίζει μια υπερφυσική γέφυρα που ενώνει την ύλη με το πνεύμα και κάνει τη ζωή να μοιάζει πιο υποφερτή, πιο ευχάριστη και πιο αγέρωχη μπροστά στην αναπόφευκτη σιγουριά του θανάτου.

Πνοή ζωής

Κλαρίσε Λισπέκτορ

Μετάφραση: Μάριος Χατζηπροκοπίου

Εκδόσεις: ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ