Διαβάσαμε: «Στα ίχνη της» του Κριστόφ Μπολτανσκί | Εκδ. Πόλις

Ποιοι ήταν οι γονείς μας πριν μας αποκτήσουν; Μπορούμε άραγε να μάθουμε το παρελθόν τους; Και τι γίνεται όταν μαθαίνουμε για αυτό;

Ο Μπολτανσκί αφηγείται την ιστορία της μητέρας όταν εκείνη ήταν νέα. Μετά θάνατον ανακαλύπτει φυλαγμένα τετράδια φιλόδοξες αρχές αστυνομικών μυθιστορημάτων. Και κάπως έτσι ξετυλίγει το κουβάρι της νεότητας της, ένα κουβάρι γεμάτο παρανομία, ανταλλαγή ιδεών και Αριστερά. Ο Μάης του '68 άλλωστε σηματοδότησε την άνθιση των αριστερών κι αναρχικών κινημάτων, που θα αναπτυχθούν τις δεκαετίες του '60 και του '70 τόσο στη Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη.

Η Σοφί των 20, όπως ήταν το ψευδώνυμο της στην παρανομία, συχνάζει στο. Μοιράζει προκηρύξεις, πηγαίνει σε συναντήσεις, φιλοξενεί σπίτι της συντρόφους.  Η Σοφί των 30 έχει δύο παιδιά, δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρεία, κυνηγά τη δουλειά, μένει στο 14ο διαμέρισμα. Η Σοφί των 50 είναι άνεργη, ενεργή όμως στην κοινωνική προσφορά. Η Σοφί των 60 ζει απομονωμένη στο διαμέρισμα της, βγαίνει μια φορά την ημέρα έξω - αναγκαστικά για τη βόλτα του σκύλου, αν και φορές το ξεχνά. Εμφανίζει καρκίνο του πνεύμονα.

Και κάπου εκεί αναλαμβάνει δράση ο γιος της. Τη φροντίζει, την πηγαίνει στο γιατρό, προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο χρόνο. Μόνο που η Σοφί γνήσια επαναστάτρια έχει αποφασίσει να πεθάνει. Κι αυτό θα συμβεί.

Μια αφήγηση γεμάτη ερωτηματικά για το τι και πώς. Μόνο που η άλλη πλευρά η ικανή (;) για τις απαντήσεις απουσιάζει. Η αίσθηση της απώλειας καθ’ όλη την ανάγνωση του βιβλίου είναι ασφυκτική. Ο χρόνος αδυσώπητος κερδίζει τον αγώνα του αφηγητή να υπερκεράσει το κενό στη σχέση του με τη μητέρα του.

Ένα βιβλίο για τη σχέση γονέα – παιδιού αλλά και για την απώλεια, φυσική ή συναισθηματική.