Διαβάσαμε το «Αεροδρόμιο» της Ελίζας Παναγιωτάτου | Εκδ. Αντίποδες

Λένε πως η αναμονή είναι φρικτή και ύπουλη κατάσταση. Γεννά αβεβαιότητα, ανασφάλεια και μπόλικη ανυπομονησία. Σαν να σε πνίγει ένα πράγμα. Νομίζω ότι ταιριάζει με την εικόνα ενός χαμένου πλοίου στη φουρτούνα. Σαν να βλέπει ο καπετάνιος ξαφνικά τον φάρο να ξεπροβάλλει κάπου στο βάθος αλλά κάθε κύμα που δυσκολεύει την άφιξη στο λιμάνι, μοιάζει να δημιουργεί χαοτική απόσταση ανάμεσα σε θάλασσα και στεριά.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο κατάλληλο από τα αεροδρόμια, για να εντείνουν την αίσθηση της αναμονής. Είναι αυτή η έκθεση στο άγνωστο. Είναι το ρίσκο και το δέος να βρίσκεσαι στον αέρα. Είναι και αυτοί οι συνειρμοί που φτιάχνουν τα αεροπλάνα λόγω της εναέριας μετάβασής τους, που είτε είσαι πετοφοβικός είτε όχι, θα τους κάνεις. Δε γίνεται. Κανένα άλλο μέσο, ειδικά στις μέρες μας, δεν είναι τόσο σκληρό και αμείλικτο όσο το αεροπλάνο. Τη μια στιγμή είσαι εδώ και την άλλη είσαι εκεί.

Έτσι, λοιπόν, είναι και οι σκέψεις των χαρακτήρων αυτού του βιβλίου της Ελίζας Παναγιωτάτου από τις εκδόσεις Αντίποδες, που για πολλοστή φορά παρουσιάζουν εξαιρετική αισθητική και αποτέλεσμα. Άνθρωποι που ενώ περιμένουν την πτήση τους, αποφασίζουν είτε συνειδητά είτε όχι να κάνουν ένα άλλο ταξίδι πρώτα, αυτό της υπερανάλυσης. Σκεπτικισμός, φιλοδοξίες, σχέδια, πόθοι, αγωνίες, εικόνες, αναμνήσεις, επιλογές.

Το αεροδρόμιο είναι ο χώρος που προσφέρεται για αυτό το ατέρμονο παιχνίδι του μυαλού. Ο εσωτερικός διάλογος είναι αυτό που σε βοηθάει να ξεκαθαρίσεις το μέσα σου τοπίο. Δε συμβαίνει, φυσικά, πάντα. Δεν έχει και σημασία. Μπορεί να σε οδηγήσει στην αναγκαστική ή εκούσια τάση σου να γνωρίζεις τον διπλανό σου που περιμένει στην πύλη ή σε αυτόν που κάθεται στο διπλανό κάθισμα. Δε βαριέσαι… Δε γίνεται όμως να μην αναφέρω ότι μου έρχονται αμέσως οι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα στο Ταξίδι της Φάλαινας των Στέρεο Νόβα. Ίσως και αυτός να τους έγραψε περιμένοντας την πτήση του σε κάποιο αεροδρόμιο του κόσμου…

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει

Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ’ έχει πληγώσει.

 «Αεροδρόμιο»

Ελίζα Παναγιωτάτου

Εκδόσεις Αντίποδες