Διαβάσαμε το «Ας πούμε πως είμαι εγώ» της Βερόνικα Ράιμο | Εκδόσεις Δώμα

Μπορεί ένα βιβλίο να αποτελεί τρόπο λύτρωσης από μια προβληματική παιδική και νεανική ηλικία; Η Βερόνικα Ράιμο, συγγραφέας του «Ας πούμε πως είμαι εγώ», αποφασίζει να μιλήσει για τη διαδρομή της έως ότου ενηλικιωθεί. Η όλη αφήγηση αφορά στην παιδική, εφηβική και πρώτη νεανική της ζωή μέσα στην τετραμελή πυρηνική οικογένειά της, τον πατέρα, τη μητέρα και τον αδελφό της δηλαδή.

«Ο αδερφός μου πεθαίνει κάμποσες φορές μες στο μήνα». Ναι, αυτή είναι η πρώτη φράση του βιβλίου. Ο χιουμοριστικός τρόπος γραφής γίνεται από την πρώτη κιόλας σελίδα αντιληπτός στον αναγνώστη. Αυτό που όμως δεν περιμένει είναι να διατηρείται με τόση ακρίβεια σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης με αποτέλεσμα να καθιστά αναπόφευκτο το να διαβαστεί το βιβλίο σε λίγες μόνο μέρες. Με εκπληκτικό χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, η Ράιμο αποδομεί την «αγία» ιταλική οικογένεια. Και σε στιγμές μάς θυμίζει και την «αγία» ελληνική οικογένεια. Ο πατέρας υποχόνδριος, με τρομερή τάση για έλεγχο -δεν είναι τυχαίο ότι χτίζει όλη την ώρα νέους τοίχους μέσα στο σπίτι δημιουργώντας ένα ασφυκτικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιβάλλον. Η μητέρα ελεγκτική κι αυτή, σε βαθμό κακουργήματος, νευρωτική και ολίγον τι κοινωνικά απροσάρμοστη. Και τέλος ο αδελφός της, χαρισματικός, ευφυής, πολυσχιδής, το καμάρι της οικογένειας. Σε αντίθεση με εκείνη που το μόνο ταλέντο της είναι ότι ζωγράφιζε καλά όταν ήταν μικρή, κατά τα λεγόμενα της μητέρας της. Α, και το να δημιουργεί τα πλέον εξωπραγματικά σενάρια για να μπορέσει να εξηγήσει/δικαιολογήσει τις επιλογές της.

Όπως δήλωσε η ίδια η συγγραφέας, αν και αυτοβιογραφικό το βιβλίο, εν τούτοις δεν είναι αμιγώς η αλήθεια (σ.σ.: Ο ιταλικός τίτλος του βιβλίου της είναι Niente di Vero (=τίποτα από τη Βέρο/τίποτα αληθινό)). Κι όμως όλα μοιάζουν τόσο αληθοφανή. Γεγονότα μικρά, ασήμαντα και γεγονότα μεγάλα, σπουδαία περνοδιαβαίνουν στις 212 σελίδες του βιβλίου και συνιστούν το σύμπαν εκείνων των χρόνων ζωής της ηρωίδας. Μέσα σε όλα αυτά έρχονται και τα δύσκολα. Ο τρόπος που περιγράφει τα τραύματα και τις απώλειες είναι πέρα για πέρα αληθινός – στιγμιαία σοβαρεύει, χωρίς όμως ποτέ να χάνεται η φρεσκάδα στον τρόπο γραφής.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αν μη τι άλλο σιχαίνεται το διδακτισμό. Η συγγραφέας δε θεωρεί ότι όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή της τη δίδαξαν κάτι. Κι αυτό από μόνο είναι ανακουφιστικό.

Veronica Raimo - Ας πούμε πως είμαι εγώ

Μετάφραση: Δήμητρα Δότση

Εκδόσεις Δώμα