Διαβάσαμε: «Το Πράσινο Μίλι » του Στήβεν Κινγκ| Εκδόσεις Κλειδάριθμος
2023-05-11
Το «Πράσινο Μίλι» είναι από τα πιο αριστουργηματικά έργα του Στήβεν Κινγκ. Κυκλοφόρησε το 1996 και αμέσως μετετράπη σε πασίγνωστο μπεστ σέλλερ. Φυσικά και η πολύ αξιόλογη μεταφορά του στην οθόνη από τον Φρανκ Ντάραμποντ (1999), με πρωταγωνιστές τον Τομ Χανκς και τον Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν, το οδήγησε ακόμα περισσότερο στα μονοπάτια της ανταπόκρισης από το ευρύ κοινό, όμως ούτως η άλλως η επιτυχία μοιάζει πάντα δεδομένη στην περίπτωση του Κινγκ. Πρόκειται πάντως για ένα από τα πιο πολυδιάστατα και ανθρώπινα μυθιστορήματα του.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην πτέρυγα θανατοποινιτών των φυλακών Κολντ Μάουντεν το 1930. Ο Τζον Κόφι, ο πρωταγωνιστής δηλαδή, κατηγορείται για τον βιασμό και τη δολοφονία δύο εννιάχρονων κοριτσιών. Έχει καταδικαστεί σε θάνατο αλλά τον χαρακτηρίζει μια πρωτοφανώς και οριακά εξωπραγματική ηρεμία. Ο πράος Κόφι έχει την ικανότητα να θεραπεύει θέματα υγείας, ξεπερνά το ατομικό του συμφέρον και βοηθάει απλόχερα και αμερόληπτα όποιον χρειάζεται κάτι στη φυλακή. Η μεγάλη αντίθεση ενός ανθρώπου που κατηγορείται για στυγερά εγκλήματα αλλά λειτουργεί σαν «θαυματοποιός» είναι αναμφίβολα σοκαριστική και προκαλεί σύγχυση.
Όλα αυτά τα αφηγείται ο Πολ Έτζγκομπ, ένας πολύ συμπαθής αρχιφύλακας που πιστεύει στην αθωότητα του Κόφι και την ίδια στιγμή θέλει να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες στο σωφρονιστικό σύστημα. Ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο ήρωες, ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες με υψηλούς ηθικούς κώδικες και καλοσύνη, γεννά απίστευτη συγκίνηση και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα σημεία του έργου. Έτσι, σιγά σιγά, μέσα σε αμφιβολίες που δεν μπορεί να φέρει εις πέρας η δικαιοσύνη, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, όπου υπάρχει ακόμα η αγάπη, μέσα στο σκοτάδι και το φως, μέσα σε φιγούρες που οδηγούνται μία μία προς τον θάνατο, μέσα σε τύψεις και αναισθησία, ο Κόφι ακολουθεί αναγκαστικά το πράσινο μίλι, την πορεία δηλαδή για την ηλεκτρική καρέκλα.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Κινγκ σπάει στο εν λόγω βιβλίο σπάει κάπως τον «μύθο» του τρόμου και της φαντασίας. Μάλιστα, αυτήν τη φορά φαίνεται ξεκάθαρα ο βαθιά ανθρωποκεντρικός πυρήνας της γραφής του. Βέβαια, υπάρχουν πάλι φαντασιακά στοιχεία, όπως οι ιαματικές ικανότητες του Κόφι, αλλά κατά βάση είναι ένα βιβλίο εξαιρετικά συγκινητικό, σκληρό, ψυχογραφικό και κοινωνικό, που αποδεικνύει με έκδηλο τρόπο τους προβληματισμούς και τις ευαισθησίες του συγγραφέα, κάτι που μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας ακόμα και στα πιο σκοτεινά και τρομακτικά δείγματα γραφής του, ακόμα και σε δεύτερο χρόνο. Ενδεχομένως το βιβλίο να μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και θρησκευτικό, αφού οι χριστιανικές αλληγορίες μοιάζουν εξαιρετικά βάσιμες! Τα λόγια ίσως και να περισσεύουν για ένα μυθιστόρημα που αφήνει τον αναγνώστη με κομμένη ανάσα, λυγμούς και πολλή ψυχική δύναμη.
