Διαβάσαμε: «Τσιτσιμπού» του Αυγ. Κορτώ | Εκδόσεις Πατάκη

Είναι γνωστό, εξάλλου το έχει δηλώσει πολλάκις ο Αύγουστος Κορτώ, ότι η μουσική είναι η μεγάλη του αγάπη. Όπως τον άκουσα και πρόσφατα σε ένα podcast, ακόμα και όλα τα βιβλία ή οι ταινίες του κόσμου δεν μπορούν να περάσουν το μεγαλείο της μουσικής. Έτσι, είναι πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον ότι ο ίδιος επιχειρεί να κάνει ένα προσωπικό «αφιέρωμα» σε κάτι που ξεχωρίζει και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευτυχία στη ζωή του. Πάντα έβρισκα αξιόπροσεκτο το γούστο ενός δημιουργού, ειδικά όταν καταπιάνεται με κάτι άλλο από αυτό που παρουσιάζει συνήθως ή όταν παρουσιάζει κάτι που βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην καθημερινότητά του.

Επίσης όπως έχει γράψει ο ίδιος, η «Τσιτσιμπού» είναι ο ταπεινός του ύμνος στο ελληνικό τραγούδι, μια ιστορία για τον σεβντά της μουσικής, που αγκαλιάζει τη ζωή και τον θάνατο. Πράγματι, το ταξίδι της Τσιτσιμπούς ακροβατεί ανάμεσα στη θλίψη και τη χαρά, τη ματαίωση και την επιβράβευση. Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το πουθενά, καταφέρνει να φθάσει στο απόγειο μιας μουσικής καριέρας, ανεβάζοντας τον χώρο του ρεμπέτικου ακόμα ένα σκαλοπάτι και κάνοντας σπουδαίες συνεργασίες με εξέχουσες προσωπικότητες. Η γραφομανία του Κορτώ χαρίζει ένα μυθιστόρημα, με κινηματογραφική υφή και κοινωνιολογική αξία, που καταλήγει στο σήμερα και συγκεκριμένα, στη φάση της πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, είναι πασιφανές ότι ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά τις συνθήκες των χρυσών δεκαετιών του ελληνικού τραγουδιού αλλά και τα ενδότερα της μουσικής βιομηχανίας. Πολύ ενδιαφέρον έχουν οι διάσπαρτες μικρές πληροφοριές που αντικατοπτρίζουν το τότε περιβάλλον, όπως η αναφορά στη διάλεξη του Μάνου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο, η αντιστασιακή δράση της Σωτηρίας Μπέλλου, οι συνθήκες των δισκογραφικών εταιριών, ακόμα και η αναφορά σε πιο σύγχρονες προσωπικότητες όπως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης.

Είναι ωραίο και ενδεχομένως ματαιόδοξο να απολαμβάνεις τις βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων που είτε ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας είτε στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Υπάρχει κάτι γοητευτικό σε αυτήν τη σύνδεση, με πρόσωπα «πετυχημένα» που πιθανό να γεννά κίνητρα σε αυτούς που τα παρακολουθούν από απόσταση ή να τους θυμίζουν τα δικά τους απωθημένα. Έτσι και ο αγώνας της Τσιτσιμπούς για την κατάκτηση της πίστας και των ονείρων, μα πάνω από όλα ο αγώνας της για ζωή, που βρίθει από αλέγκρες αλλά και μελαγχολικές νότες, δημιουργεί ένα περιβάλλον που για λίγο ο αναγνώστης μπορεί να ξεχάσει ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο που ποτέ δεν υπήρξε.

Αγοράστε το βιβλίο εδώ.