Ευτυχισμένες οικογένειες, Δημήτρης Στεφανάκης, Εκδ. Μεταίχμιο

Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν έχουν μυστικά. Έτσι πιστεύει κι η Λήδα Δημητριάδη για τη δική της οικογένεια. Μέχρι που μια μέρα την επισκέπτεται στο γραφείο της ο Σταμάτης Σταμάτης, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής που ερευνά τη ζωή των Βρετανών στην Ελλάδα του 1939-1945. Ναι, οι Βρετανοί. Γιατί η ηρωίδα λέγεται κανονικά Δημητριάδη-Σέραρντ. Μόνο που εκείνη αποφεύγει να χρησιμοποιεί το αγγλικό της επώνυμο.

Μέσα από την εμπλοκή της στην έρευνα η Λήδα θα επαναφέρει στη μνήμη της γεγονότα, αλλά θα μάθει και για πολλά που αγνοούσε. Παράλληλα όμως καλείται να αντιμετωπίσει τόσο την οικογένειά της όσο και τις προσωπικές της αντοχές. Άλλωστε η αλήθεια θέλει κότσια.

Οι «Ευτυχισμένες οικογένειες» δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο. Δεν το επιτρέπει να συμβεί αυτό η ίδια η ηρωίδα. Η Λήδα Δημητριάδη δεν είναι το τυπικό παράδειγμα ήρωα με τον οποίο ο αναγνώστης (κάπως) ταυτίζεται. Κυνική, δόλια, εκδικητική, εγωίστρια, σφετερίστρια – ένα καθόλου κολακευτικό πορτραίτο λογοτεχνικού ήρωα. Κι όμως διόλου δεν απωθεί τον αναγνώστη η επιλογή αυτή. Πέραν όμως αυτού το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει και το ταλέντο του συγγραφέα  στην αφήγηση. Μικρά κεφάλαια, αυτοτελείς ιστορίες που συνθέτουν το όλον, την ιστορία. Από το χθες στο σήμερα και πάλι από την αρχή, η ατελείωτη περιδιάβαση στο χωροχρόνο τηρεί τις αποστάσεις ασφαλείας από τη δαιμονοποίηση προσώπων και τη δραματοποίηση της ιστορίας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου απλό.

Ένα εύκολο για τον αναγνώστη, δύσκολο για το γράφοντα έργο.