Κωσταντής Σταυρόπουλος, Ο Χορός των Λέμινγκς, Εκδόσεις Κριτική

Το νουάρ δεν ανήκει στην ελληνική συγγραφική παράδοση. Ναι μεν έχουν υπάρξει κάποιες σκόρπιες προσπάθειες στο παρελθόν, αλλά σαφέστατα δεν συνιστούν ρεύμα στην ελληνική λογοτεχνική παραγωγή. Αντιθέτως το μεταφρασμένο αστυνομικό μυθιστόρημα ανήκει στα πλέον ευπώλητα των οίκων και των βιβλιοπωλείων. Βέβαια το να συσχετίζει κάποιος το νουάρ με το αστυνομικό είναι όσο να πεις υπό συζήτηση, αλλά τις περισσότερες φορές αυτά τα δυο πάνε μαζί. Έτσι λοιπόν αν και το αναγνωστικό κοινό διψάει για νουάρ, η άλλη πλευρά –των ελλήνων συγγραφέων- δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται. Η ζήτηση δεν συμβαδίζει με την προσφορά. Ο Χορός των Λέμινγκς, προσπαθεί να βρει τη θέση του σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Αναγκαστικά ο Σταυρόπουλος χρησιμοποιεί μοτίβα και σχήματα της μεγάλης αγγλοσαξονικής κληρονομιάς –ελλείψει μιας αντίστοιχης τοπικής. Το έργο του είναι κατεξοχήν δύσκολο, μοιάζει η ελληνική γλώσσα και η σύμβαση της αφήγησης να δυσκολεύεται να αφήσει τον δυνατό ήλιο και το χάλκινο αττικό χώμα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Έτσι η πλοκή είναι σκοτεινή, ο πρωταγωνιστής αντιήρωας, οι γυναίκες όμορφες και επικίνδυνες, ενώ ακολουθώντας τη γραμμή του τεράστιου Ζαν-Κλωντ Ιζζό, υπεισέρχεται στην ιστορία το φάντασμα του εθνικισμού. Εν τέλει ο Χορός των Λέμινγκς, πετυχαίνει τον σκοπό του. Παίρνει τις σωστές δόσεις από τα υλικά του νουάρ, τα ανακατεύει και τα σερβίρει στον αναγνώστη, προσφέροντάς του ένα βιβλίο που μυρίζει στάχτη τσιγάρου, άρωμα γυναίκας και αδρεναλίνη.