Νορβηγικό δάσος, Χαρούκι Μουρακάμι, Εκδόσεις Ψυχογιός
2018-03-12Διάβασα τρεις φορές την τελευταία πρόταση του βιβλίου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Μετά ξαναπέρασα το πρώτο κεφάλαιο. Έβαλα ν'ακούσω το Norwegian Wood των Beatles. Σιγά σιγά επανήλθα. Πώς γίνεται μια ιστορία 453 σελίδων να κρέμεται από μια πρόταση τόσο επιδέξια και συγκλονιστικά; Να σε ταρακουνάει εσωτερικά χωρίς να καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί;
Δεν πρωτοτυπεί ο Μουρακάμι στις κινητήριες δυνάμεις του βιβλίου του: ο έρωτας κι ο θάνατος. Όμως τολμά να τις κατεβάσει από τα βάθρα τους, να τις αναδομήσει στην πρωταρχική τους βασική ουσία και να χτίσει μ' αυτές μια ιστορία ξεχωριστών αλλά σφιχτοπλεγμένων προσωπικών αναζητήσεων. Ο Τόρου, η Ναόκο, η Μιντόρι, η Ρέικο, ο Κιζούκι, ο Ναγκασάβα, η Χατσούμι συναντιούνται σε διαφορετικά για τον καθένα σημεία της προσωπικής τους διαδρομής. Τόσο διαφορετικοί, τόσο όμοιοι όμως απέναντι στην ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν όπως επιθυμούν. Ψυχές και σώματα σε μια διαρκή αναζήτηση λύτρωσης.
Καταπληκτικές οι ανατρεπτικές «(αν)ισορροπίες» παντού: οι σκηνές καθημερινότητας, οι ανέμελοι διάλογοι, οι ειδυλλιακές εικόνες κρύβουν βαρύ συναισθηματικό φορτίο την ώρα που οι πιο σκληρές, θλιβερές αλήθειες και σημαντικές μεταφυσικές ανησυχίες ακούγονται μετά μουσικής, υπό βροχή ή σαν μέσα σε όνειρο. Το βιβλίο, με έναν παράδοξο αλλά τόσο γενναίο τρόπο, υμνεί τη ζωή. Έχει μουσική, γεύσεις, αγγίγματα, μυρωδιές, εικόνες κι έχει κι απώλειες. Ανθρώπους που πονάνε, που γελάνε, που ταξιδεύουν στο χώρο, στο χρόνο και μέσα τους. Που έρχονται, που φεύγουν, που επιστρέφουν, που χάνονται για πάντα. Όμως υπήρξαν.
Υπέροχος Μουρακάμι.
«...δε βρισκόμαστε εδώ για να θεραπεύσουμε την παραμόρφωση, αλλά για να προσαρμοστούμε σ' αυτή. Κι ένα από τα προβλήματά μας είναι η αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τις δικές μας παραμορφώσεις».
«Και τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι ανοίξουν την καρδιά τους; Η Ρέικο ένωσε τα χέρια της πάνω στο τραπέζι.(...) Αυτή η συζήτηση την ευχαριστούσε. «Βελτιώνονται» απάντησε».
«Με τους άλλους έχω περισσότερη υπομονή απ' ό,τι με τον εαυτό μου και είμαι πολύ ικανή να τους βγάζω τον καλύτερο εαυτό τους. Τέτοιος άνθρωπος είμαι. Η τραχιά πλευρά ενός σπιρτόκουτου. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Είναι καλύτερο να είσαι ένα πρώτης τάξεως σπιρτόκουτο παρά ένα σπίρτο δεύτερης τάξης».
«Ωστόσο η Χατσούμι διέθετε μια ποιότητα βαθιά συγκινητική, που σ' έκανε ν'ανατριχιάζεις. Η ποιότητα αυτή δεν ήταν καταπιεστική. Η δύναμή της ανεπαίσθητη, αλλά προκαλούσε μια βαθιά δόνηση. (...) Είχα λησμονήσει την ύπαρξη τέτοιων αθώων αλλά φλογερών συναισθημάτων. Αυτό που μου ξύπνησε η Χατσούμι ήταν ένα μέρος του εαυτού μου που για καιρό έμένε αδρανές. Τη στιγμή που το συνειδητοποίησα ένιωσα τόσο μεγάλη θλίψη ώστε ξέσπασα σε κλάματα».
«Ένα πράγμα είχα μάθει από τον θάνατο του Κ (...) : ο θάνατος υπάρχει, ωστόσο δεν είναι το αντίθετο της ζωής αλλά μέρος της. Μέσα από τη ζωή καλλιεργούμε το θάνατο. Όσο κι αν επρόκειτο για αλήθεια, δεν ήταν παρά μία από τις αλήθειες που έπρεπε να μάθουμε. (...) Καμία αλήθεια, καμία ειλικρίνεια, καμία δύναμη ή τρυφερότητα δεν μπορεί να γιατρέψει αυτή τη θλίψη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε μαζί της μέχρι να εξαντληθεί και να μάθουμε κάτι από εκείνη, αλλά αυτό που μαθαίνουμε δε βοηθάει στην αντιμετώπιση της επόμενης θλίψης που μας έρχεται απροειδοποίητα».
