Ο θείος Άρης διάβασε το «Έγινε η Απώλεια Συνήθειά μας» του Θάνου Σαρρη ακούγοντας Διάφανα Κρίνα

Την μουσική που σε εκφράζει, την πραγματική αγάπη και τα καλά βιβλία δεν παίζει ρόλο σε ποια ηλικία θα τα βρεις. Αρκεί να τα βρείς.

Τα Διάφανα Κρίνα περιφέρονταν στη ζωή μου ήδη από τα πρώτα τους τραγούδια. Ένα από εδώ, ένα από εκεί, επιδερμικά και επιλεκτικά όμως. Είχα άλλα στο νου μου. Ίσως έφταιγε πως πιο «πληθωρικά» συγκροτήματα τηε εποχής όπως οι Nirvana, οι Τρύπες και άλλα, δεν μου άφηναν «χώρο».

Η τιμωρία μου ήταν να μην τους δω ποτέ ζωντανά. Ίσως και να μην μου άρεσαν βέβαια, καθώς τότε ήμουν ένας άλλος.

Δεν θυμάμαι πότε πυροδοτήθηκε η βαθιά εκτίμησή μου για το συγκρότημα. Νομίζω με τη γενναία στάση του Θάνου Ανεστόπουλου απέναντι στον καρκίνο και τον θάνατο. Ίσως από τις λίγες, όμορφες κουβέντες που έχω ανταλλάξει με τον Παντελή Ροδοστόγλου στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία όπου εργάζεται.

Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Θάνου Σαρρή «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» από τις Εκδόσεις Οξύ, ήμουν βέβαιος ότι πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι.

Σε 158 σελίδες ο συγγραφέας καταγράφει το ξεκίνημα των Διάφανων Κρίνων και την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ τους το 1996.

Δομημένο κείμενο, αναλυτικό, καλογραμμένο. Οι λεπτομέρειες ταιριάζουν «γάντι» σε μια πιο… ηρωική εποχή του ροκ. Λεωφορεία, σταθερά τηλέφωνα, γειτονιές με μπαρ, ένας κόσμος πιο αναλογικός, συναυλίες που μαθαίνονταν από στόμα σε στόμα, αφίσες και περιοδικά. Δανεικά μουσικά όργανα και όνειρα που δεν δανείζονταν.

Στο βιβλίο παρακολουθούμε όλο αυτό το πάντρεμα. Τα τυχαία γεγονότα, τους χαρακτήρες, την ομορφιά της δημιουργίας, τις τεχνικές λεπτομέρειες και την βελτίωση των μουσικών.

Ακόμα, μαθαίνουμε τις αντιδράσεις του κοινού και την επιρροή που άσκησαν τα Διάφανα Κρίνα στους ακροατές τους.

Ο Σαρρής θαρρείς και δεν αφήνει τίποτα έξω. Το γράψιμο του μιλάει για όλες και όλους που μέσα από τη μελαγχολία μας, ονειρευόμαστε και παραμένουμε αισιόδοξοι για «να ζήσουμε όσοι ζωή θελήσουμε να ζήσουμε».

Διάβασα το βιβλίο, ακούγοντας συνεχώς τα 14 τραγούδια του άλμπουμ «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Κατάφερα με αυτόν τον τρόπο να ακούσω με άλλον τρόπο το σύνολο των τραγουδιών και να κατανοήσω μικρές λεπτομέρειες που αποτυπώνουν τη δίψα για μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου, του Τάσου Μαχά, του Νίκου Μπαρδή, του Παναγιώτη Μπερλή, του Παντελή Ροδοστόγλου και του Κυριάκου Τσουκαλά.

Τι να κρατήσω; Την είσοδο στις «Μέρες Αργίας», την εισαγωγική κιθάρα στον «Κλόουν την Τετάρτη», την παύση στο «Ρίξτε τις καρδιές στα σκυλιά», τον διάλογο των κιθαρών με το μπάσο στο «Όπως τα χιόνια», το πιάνο τόσο στο «Δ.» όσο και στο τέλος της «Τελευταίας μέρας», τα πλήκτρα στο «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», τον απίθανο ρυθμό των ντραμς στην «Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική» και τον συριγμό της κιθάρας.

Μιλάμε για ένα συγκρότημα που «έφτυσε» τα 3λεπτα χιτάκια και έκανε τραγούδια των 7-8 και 11 λεπτών. «Συμφωνίες» ολόκληρες, ιστορίες ζωής για τα πιο βαθιά μας ένστικτα.

Τέλος, σαν σχόλιο, να πω ότι όλα αυτά έχτισαν αυτό που θα συνέβαινε το 1998 με το άλμπουμ «Κάτι σαράβαλες καρδιές» για το οποίο ελπίζω να ετοιμάζεται κάπου ένα βιβλίο. επίσης.

Γουστάρω το βιβλίο για έναν λόγο ακόμα. Ο Θάνος Σαρρής ξεκαθαρίζει την τρέλα του για το συγκρότημα. Δεν παίρνει καμία απόσταση. Αυτό συμβαίνει με τα Διάφανα Κρίνα. Αν τα αγαπήσεις, έστω ετεροχρονισμένα όπως εγώ, μετά δεν υπάρχει επιστροφή!

Διαβάστε το, κάντε το δώρο, ακούστε τον δίσκο!

Υ.Γ. Η ποίηση του Παντελή Ροδοστόγλου θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία!