Sraosha, «Νάφε και μέμνασο απιστείν», Εκδόσεις Bibliotheque

Τι είναι αυτό που κάνει τόσο καλά ο Sraosha και μετά από τόσα χρόνια στο «κουρμπέτι» είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους ιστολόγους, μέλος ενός κλειστού κλαμπ που επιβίωσαν και εξελίχθηκαν μετά το τέλος του οργίου των blogs; Αναμνήσεις, πόθοι και πάθη, αμφιβολίες και το μετέωρο άγχος της καθημερινής ζωής αναπαράγονται στα κείμενα της συλλογής, υπερβαίνοντας όμως την ημερολογιακή καταγραφή. Και εδώ είναι η επιτυχία του Sraosha. Πετυχαίνει να μετατρέψει τον ιδιωτικό λόγο σε δημόσιο, μας κάνει να νοιαζόμαστε, να ταυτιζόμαστε και να μας αφορούν οι σκέψεις του. Η εξομολογητική του διάθεση διυλίζει τα αντικείμενα της προσωπικής και κοινωνικής επικαιρότητας, επιστρέφοντάς τα στη διάθεση του αναγνώστη όχι ως επεξεργασμένα παράγωγα –κάτι που κάνει η λογοτεχνία- ούτε ως πολεμικά αναλώσιμα –κάτι που κάνει η πολιτική. Αυτό που καταφέρνει ο Sraosha είναι να τα γυαλίζει, να τα κάνει διάφανα και καθαρά, «ανασταίνοντας» εν τέλει τον συγγραφέα/άνθρωπο πίσω από το κείμενο, που προτείνει ενεργητικά μια ανάγνωση, μια ηθική στάση, και έναν προβληματισμό για την πραγματικότητα μέσα στην οποία ασφυκτιά.