χόλι μάουντεν, Νίκος Βεργέτης, εκδόσεις Κέλευθος

άρχισε να νυχτώνει, είναι πανέμορφα, ο ουρανός έχει πάρει αυτό το άχρωμο μπλε του δειλινού, η καλύτερη ώρα του καλοκαιριού, έχεις ξεβγαλθεί από τ’αλάτια, φοράς τα βραδινά σου, βάζεις ένα ποτό ενώ απ’τα ηχεία του στερεοφωνικού ακούγεται το κάιντ οφ μπλου, πάντα στο πέντε το βόλιουμ, το’χεις υπολογίσει, είναι η ιδανική ένταση, κι εσύ καπνίζεις βλέποντας τον ήλιο να κρύβεται, η θάλασσα από τόση απόσταση έχει μια πέτσινη ακινησία κι ύστερα κοιτάς ξανά τον ήλιο που κρύβεται, κάνεις μια τζούρα κι η θάλασσα συνεχίζει να είναι πέτσινη κι ο μάιλς ντέιβις παίζει την τρομπέτα του κι εσύ κλειδαμπαρώνεις τη στιγμή σ’ένα κουτάκι της μνήμης σου για να την επαναφέρεις όταν θα σου χρειαστεί, γιατί το ξέρεις ότι θα τη χρειαστείς στο μέλλον αλλά εκείνη τη στιγμή δε σε νοιάζει

Καλύτερα να μην αποκαλύψω τι ακριβώς είναι ένα χόλι μάουντεν. Αξίζει να το κάνει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του βιβλίου με τον δικό του γλαφυρό τρόπο...

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου ο ετοιμοθάνατος Γαβρίλης αναμετριέται με τον ανελέητο χρόνο. Στην προσπάθειά του αυτή, βουτά αχόρταγα στο κάτω μέρος της κλεψύδρας της ζωής του κι ανασύρει κόκκους από την άμμο: εικόνες, αναμνήσεις, σκέψεις, επιθυμίες. Τις δικές του αποδείξεις ύπαρξης και ζωής. Χειμαρρώδης -ενίοτε παραληρηματικός- μιλάει όπως σκέφτεται κι αισθάνεται: χωρίς τελείες ούτε σταθερό ειρμό. Ανεξέλεγκτα, σταράτα κι αφιλτράριστα. Ξέρει πως οι κόκκοι άμμου που απομένουν είναι λιγοστοί και πως δεν θα πάρει τις απαντήσεις που ζητάει. Το τώρα είναι το μόνο που του ανήκει πραγματικά κι εκεί -στο μεταίχμιο του παρελθόντος με το μέλλον- νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί τη διαδρομή του από τα παθήματα στα νοήματα. Να «ξεβράσει το ζουμί της δικής του αλήθειας».

είναι το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι περήφανος και σίγουρος, γι’αυτούς που αγαπώ μπαίνω στη φωτιά κι ας φοβάμαι, κι ας καώ, οι ατρόμητοι που δε φοβούνται δεν είναι σπουδαίοι, κι ας μπαίνουν στη φωτιά, οι ωραίοι είναι αυτοί που μπαίνουν ενώ φοβούνται, εκεί είναι το μεγαλείο, γι’αυτούς αξίζει να αγαπάς την πουτάνα τη ζωή, γι’αυτό πρέπει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους κι όχι τους ιπτάμενους κλόοουν, οι κλόοουν κάνουν μαγικά και τη σκαπουλάρουν, οι άλλοι όμως καίγονται, και είναι ωραίο πράγμα να καίγεσαι για τη φιλία, για τις ιδέες, για τον έρωτα, δεν είναι παράσημο, είναι ομορφιά

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ο Γαβρίλης ανασκαλεύει αυτά που τον έπλασαν, τον στιγμάτισαν και τον διαμόρφωσαν. Τις «λαβές» που τον έφεραν ως εδώ. Όχι τα μεγάλα και αυτονόητα αλλά τα μικρά κι ασήμαντα. Στιγμές καθημερινότητας, κινήσεις, εκφράσεις, υφές, ατάκες, μελωδίες, εικόνες.

άλλωστε τι είμαστε; Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, τα βιβλία που διαβάσαμε, οι τόποι που επισκεφτήκαμε, οι μουσικές που ακούσαμε…

Aποδέχεται τον εαυτό του με τις αξίες και τα ελαττώματά του, τα σωστά και τα λάθη του. Και ύστερα, με απρόσμενη διαύγεια και γενναιότητα προχωρά σε μια βαθύτερη γνώση που τον αναπαύει: το σωστό με το λάθος, η αλήθεια με το ψέμα, η πραγματικότητα και η παραίσθηση «υπάρχουν» πάντα ως δύο διαφορετικές όψεις μιας ίδιας διάστασης. Το ίδιο άραγε να συμβαίνει με τη ζωή και το θάνατο;

θέλω ένα μάλλον για να’χω περισσότερο παρελθόν να αφηγούμαι, ένα μέλλον στην υπηρεσία του παρελθόντος

Το χόλι μάουντεν είναι νουβέλα σε μορφή μονολόγων. Πρόκειται για την πρώτη συγγραφική δουλειά του Νίκου Βεργέτη. Κείμενο αυθόρμητο, πυκνό, ειλικρινές, που ρέει και διαβάζεται πολύ εύκολα. Παρά το βαρύ του θέμα, ο συγγραφέας έχει αποφύγει τον εύκολο, προβλέψιμο μελοδραματισμό. Κι ακόμη κι αν -στην προσπάθειά του αυτή- παραβλέπει τελικά τελείως τη δίκαιη κι ανθρώπινη αγωνία ενός ετοιμοθάνατου (που διαφαίνεται μόνο σε υποσυνείδητο, παραισθησιακό επίπεδο) το βιβλίο συγκινεί με τον δικό του εναλλακτικό, ροκ τρόπο. Η ροκ χροιά άλλωστε αποτελεί χαρακτηριστικό του χόλι μάουντεν: από τον τίτλο που παραπέμπει σε ροκ τραγούδι, τις μουσικές αναφορές και τον αντι-ήρωά του, μέχρι το αντισυμβατικό του στήσιμο χωρίς κεφάλαια, τελείες, ή κεφαλαία γράμματα, καθώς και τον εμμονικό, τραχύ και τελικά εθιστικό ρυθμό γραφής του. Διόλου τυχαίο, αφού ο συγγραφέας είναι και ντράμερ του συγκροτήματος της ελληνικής ροκ σκηνής “Tango With Lions”.
 

χόλι μάουντεν, Νίκος Βεργέτης, εκδόσεις Κέλευθος